Vraagtekens (flikken maastricht)

Hoofdstuk 152

Met een tevreden gevoel reden we terug naar Amsterdam. Het was een fijne dag geweest. Ik was op het bureau langs geweest, waar ik mevrouw Mechels had ontmoet, en we waren bij Eva haar moeder langs geweest. Stella was helemaal door het dolle heen om bij haar oma te zijn. Eva heeft me ook gelijk het huis laten zien waar ze hiervoor woonde en waar wij nu ook tijdelijk zouden gaan wonen. Het was al met al een fijne dag.
'Ik ga gelijk nog even naar Barry' zette ik ze nu thuis af. Ik kon het maar beter gelijk gehad hebben.
'Wil je niet gewoon wachten tot morgen' was Eva het er niet mee eens.
'Nu kan hij het nog even laten bezinken voordat ik met hem aan de slag moet' wilde ik het perse nu doen.
'Oké tot straks dan' stemde ze er uiteindelijk maar mee in.
'Nee papa moet mij naar bed brengen' was alleen Stella het er nog niet mee eens.
'Maar papa moet even naar ome Barry' probeerde ik het bij haar.
'Nee' bleef ze stug volhouden.
'Oké' gaf ik haar maar haar zin. Daarna kon ik als nog wel gaan.

'He Wolfsie waar was jij man' was Barry verrast me te zien. 'Flamand verzekerde me dat er niks aan de hand was, maar ik mocht je niet bellen of zo' liet hij me binnen komen.
'Ja ik moest even wat regelen' wilde ik ook weer niet gelijk met de deur in huis vallen.
'Ben je op je dikke knieën gegaan' vroeg hij verbaasd.
'Nee man' schudde ik afkeurend mijn hoofd. 'Maar misschien moet je wel even gaan zitten, want ik moet je iets vertellen' was ik hem gevolgd naar de woonkamer.
'Ik laat jullie al' maakte zijn vrouw aanstalten om ons alleen te laten.
'Je hoeft niet weg hoor. Misschien kun jij hem een beetje in bedwang houden' vreesde ik wel een beetje voor de reactie van mijn partner. We waren de beste vrienden, en nu zou ik hem alleen achter laten.
'Zo nou ik verwacht nu minstens dat je dood gaat' grapte Barry. 'Is dat het' zag ik de paniek in zijn ogen.
'Nee nee' verleidde ik hem direct uit die angst.
'Maar ik heb bij Flamand overplaatsing aan gevraagd' besloot ik het maar gewoon te zeggen.
'Overplaatsing' werden zijn ogen groot. Alsof hij niet geloven kon wat hij zojuist gehoord had. 'Wat flik je me nou' was hij duidelijk overvallen door deze woorden van mijn kant.
'Eva wil terug naar Maastricht, en ik ga met haar mee' vertelde ik hem hoe de vork in de steel stak.
'Nee' schudde hij ongelovig zijn hoofd.
'Sorry man' haalde ik schuldig mijn schouders op.
'En als je niet overgeplaatst kan worden' had hij nog enige hoop.
'Ik ben er vandaag geweest' maakte ik meteen een einde aan zijn hoop. 'Ze willen me daar graag hebben' kon ik niet anders dan eerlijk tegen hem zijn.
'Dus wanneer ben je weg' zag ik hem zich groot houden.
'Dat hangt van Flamand af' haalde ik mijn schouders op. 'Het is niet het einde van de wereld he, je bent en blijft mijn gabber' verzekerde ik hem ervan.
'Fucking Maastricht man' kon Barry er niet over uit.
'Ja ik weet het, de stad waarvan ik zei er nooit meer te zullen gaan wonen. Maarja, de liefde he' bekende ik schuldig.
'Ik weet niet of ik je dit vergeef' schudde Barry zijn hoofd.
'Slaap er maar een nachtje over. Ik zie je morgen' nam ik afscheid. Het was zo al moeilijk genoeg voor mijn partner, mijn vriend.