Vraagtekens (flikken maastricht)

Hoofdstuk 117

Het werd niet alleen steeds moeilijker voor Eva als ik weer terug naar huis moest. Maar het werd ook steeds moeilijker voor mezelf. Ik wilde zo graag bij haar blijven dat ik mezelf ook keer op keer kwetste. En dan probeerde we ons nog wel zo veel mogelijk in te houden door niet elke keer in haar bed te belanden. Want dan werd het alleen maar weer moeilijker en pijnlijker als ik weer vertrok. Maar het was ook nog eens verdomd lastig vol te houden bij Nicole. Ik kon haar ook niet keer op keer afwijzen. Soms dan lukte het wel, maar het kwam haar ook niet bepaald ten goede. Dan werd ze weer chagrijnig, deed ik alles weer verkeerd en dan vluchtte ik uiteindelijk weer naar Eva toe. Hoe fout dat ook was, maar ik wilde gewoon graag bij haar zijn. En deze keer hadden we ons weer niet in kunnen houden. En dat terwijl Nicole me ondertussen al een aantal keren had geprobeerd te bellen. De eerste keer had ik opgenomen en dat was geëindigd in ruzie waardoor ik nu bij Eva was. Ik had geen zin om naar huis te gaan want daar zou de ruzie geheid verder gaan. Nicole eiste zonder reden dat ik naar huis zou komen, en dat gaat gewoon niet als ik aan het werk ben. Dat tolereert mijn baas echt niet en dat weet ze. Uiteindelijk was zij degene die weer kwaad de hoorn erop gegooid had en had ik mijn toevlucht bij Eva gezocht. Bij Eva en bij Stella waarmee ik heerlijk had gegeten. Ik had me lekker uitgesloofd voor mijn prinsesjes. Daarna had ze me nog een aantal keren gebeld maar ik weigerde de telefoon nog op te nemen. Ze zou voelen wat ze aangericht had.
'Ik kan ook gewoon hier blijven' had ik helemaal geen zin om naar huis te gaan.
'Is dat wel zo'n goed plan' fronste Eva haar wenkbrauwen.
'Nee, maar ik wil het wel' schudde ik mijn hoofd. 'Lekker de hele nacht tegen jou aanliggen. Je aanraken, of nog beter, de hele nacht met je vrijen' had ik me er wel een voorstelling van gemaakt.
'Nou dat denk ik niet' schudde ze lachend haar hoofd.
'Oh echt' werd ik chagrijnig toen de telefoon voor de zoveelste keer af ging.
'Oh sorry dit is mijn collega' voelde ik me genoodzaakt de telefoon nu wel op te nemen.
'Bar gozer zeg het eens' rolde ik me op mijn rug.
'Wolfs, je leeft in elk geval nog' klonk hij blij mijn stem te horen.
'Ja hoezo' was ik verbaasd over zijn woorden.
'Ik had net Nicole aan de telefoon en ze is echt helemaal over de zeik' lichtte hij toe.
'Dat is haar eigen schuld en je hoeft je niet voor haar karretje te laten spannen' was ik er meteen alweer klaar mee.
'Mag ik dan op zijn minst een verklaring van waar je wel bent. Ik heb gezegd dat je hier bent maar wij weten allebei dat, dat niet waar is' liet hij zich niet zo maar uit het veld slaan.
'Ja wat denk je zelf' wist ik dat hij dat zelf ook wel in kon vullen.
'Je bent bij Eva he' hoorde ik hem zuchten. 'Waar ben je nou mee bezig man, hak die knoop nou eens door' begreep hij er werkelijk waar helemaal niks van.
'Ja binnenkort' was het gesprek wat mij betreft ten einde.
'Ik heb haar beloofd dat ik met je zou praten zodat je naar huis zou gaan. Dus bij deze' deelde hij me mee.
'Ik zie wel. Later man' beëindigde ik het telefoon gesprek. Nu was hier ook niks meer te merken van de gezelligheid. Zelfs hier had Nicole de boel verpest.