Vraagtekens (flikken maastricht)

Hoofdstuk 129

Volgens mij liet ze alles even op zich inwerken voordat ze reageren kon. Het duurde immers zo lang voor mijn gevoel.
'Maar waarom werd ze kwaad dan' was het kwartje bij haar nog niet gevallen.
'Omdat ze dus dacht dat ik van haar hield' gaf ik afwachtend antwoord.
'Ze wist toch wel van ons' vroeg ze bedenkelijk.
'Ja natuurlijk. Ze wist dat ik een vriendin had, maar blijkbaar heb ik haar verkeerde signalen gegeven of zo' haalde ik mijn schouders op alsof ik het ook niet wist. Ook al wist ik het dondersgoed. Ik had haar beloofd dat ik met haar verder wilde, dat ik mijn leven met haar wilde delen. Maar dat ging ik Nicole echt niet zeggen. Dan zette ze me sowieso het huis uit.
'Alleen door te zeggen dat je van haar houd' fronste Nicole haar voorhoofd. 'Of heb je ook andere dingen met haar gedaan' kende ze me langer dan vandaag.
'Nee natuurlijk niet' verweerde ik mezelf meteen.
'Floris' keek ze me bestraffend aan. Misschien reageerde ik iets te fel.
'Ik heb een keer met haar gezoend, maar dat was toen ze net bij kennis was. Het waren gewoon de emoties, ik had haar zolang niet gezien en zo' bekende ik meteen. 'Maar het betekende echt niks. Ik heb er voor gekozen om bij jou te blijven' maakte ik haar duidelijk.
'Maar daarmee heb je haar dus wel valse verwachtingen gegeven. Als je dan ook nog zegt dat je van iemand houd' viel ze me aan.
'Maar dat is dus nooit mijn bedoeling geweest. Ik hou wel van haar, maar anders dan van jou' probeerde ik haar duidelijk te maken. 'Maar ze werd dus zo kwaad dat ik haar aan het lijntje had gehouden en zo en toen heeft ze me de deur uitgezet' liet ik mijn hoofd hangen.
'Het is ook niet echt heel erg slim he om een vrouw zoveel aandacht te geven' schoof ze de schuld op mijzelf.
'Ik weet het en ik heb er ook echt spijt van. Ik wilde haar niet kwetsen maar ze was totaal niet voor reden vatbaar' haalde ik mijn schouders op.
'Dan zal je haar vast iets meer hoop hebben gegeven of zo. Wij vrouwen denken echt niet zo maar dat een man ons wil' nam ze het nu nog voor Eva op ook. 'En ik ken jou ook langer dan vandaag' keek ze me beschuldigend aan.
'Ik heb echt niks gedaan' verweerde ik mezelf. 'En als ik het wel gedaan zou hebben, ik heb er toch voor gekozen om mijn leven met jou te delen' krabbelde ik een beetje terug alsof ik toegaf dat ik heel misschien toch iets te ver was gegaan.
'Ik snap wel dat ze dan boos is. Want als dat zo is dan ben ik ook boos op je' verzekerde ze me ervan.
'Jij moet niet boos op me zijn. Ik blijf bij jou he, wij worden een gezin' benadrukte ik haar dat ik haar niet in de steek liet. 'Bar zei dat ik haar beter maar even met rust kon laten en dan later proberen het gesprek aan te gaan om Stella. Ik wil haar niet kwijt hierdoor' zat dat ze nog wel het meeste dwars. Oké dat was niet waar, dat was het kwetsen van Eva.
'Ik denk dat ie gelijk heeft' knikte Nicole instemmend.
'Maar ik kan haar niet missen' haalde ik treurig mijn schouders op.
'Het zal heus geen weken duren hoor' wuifde ze het weg. Ze had echt geen idee hoe ernstig het eigenlijk allemaal was. Ik had er echt zo'n puinhoop van gemaakt.