Vraagtekens (flikken maastricht)

Hoofdstuk 11

Opgelucht was ik naar huis gereden. Het was fijn dat Eva wakker was geworden. En ik hoopte dat ze ons morgen meer kom vertellen. En niet alleen omdat ik de zaak af wilde ronden. Ik wilde ook iets voor haar doen. Zodat dit nooit meer kon gebeuren. Ik kon niet wachten om haar stem te horen. De stem die ik zo had gemist. Ik had haar zo vreselijk gemist. Ik heb het nooit een plekje kunnen geven, juist omdat ik niet wist wat er met haar gebeurd was, of ze gelukkig was.
Thuis was het donker, en stil. Nicole lag waarschijnlijk al in bed, boos op het feit dat ik nog weg was gegaan. Maar ik was nu wel rustiger. Het zou goed komen met Eva.
'Nic' sloop ik de slaapkamer binnen.
'Had Barry geen bed voor je' hoorde ik haar omdraaien. Ze was dus nog steeds boos.
'Sorry lief. Mijn hoofd stond er gewoon even niet naar' probeerde ik het goed te praten terwijl ik onder de dekens kroop.
'En dus ga je maar gewoon weg. Je kan ook gewoon zeggen dat je geen zin hebt hoor' nam ze er geen genoegen mee. 'Dat je je werk belangrijker vind dan mij' zat het haar echt heel erg dwars.
'Dat is niet waar en dat weet je' verdedigde ik mezelf. 'Sommige zaken vragen nou eenmaal soms veel energie van me, maar je weet als het opgelost is dat ik alle tijd voor je hebt' vond ik het niet terecht dat ze me hiervan beschuldigde.
'Als er kinderen bij betrokken zijn ja, maar een volwassen vrouw' zat haar dat dus het meeste dwars.
'Vrouwen horen niet mishandelt te zijn, op welke manier dan ook' legde ik haar nog maar eens uit. Ik kon daar slecht tegen, je ging zo niet met vrouwen om.
'Ook niet verwaarloosd' had ze zich nu toch omgedraaid.
'Ik verwaarloos jou helemaal niet. Volgens mij heb jij vanmorgen nog gehad' tikte ik haar op haar neus.
'Ja maar weet je hoelang dat alweer geleden is' gleed haar hand over mijn borst heen. 'Veel te lang, en weet je wat het beste medicijn daarvoor is' was ze al bezig om bovenop me te kruipen.
'Nu niet Nic. Ik ben moe' wees ik haar af. Ik had er echt even geen behoefte aan.
'Sjezus zeg. Stuk chagrijn. Was lekker toch bij Barry gebleven. Of zoek lekker zo'n saaie dode huismus, kunnen jullie lekker samen de hele avond niks doen. Misschien wil die in elkaar gemepte van je wel lekker samen niks doen' draaide ze zich een eind van me af.
'Ja ik hou ook van jou hoor' draaide ook ik me op mijn andere zij. Waarom zag ze alles meteen als afwijzing, als ik eens een keer niet wilde. Dan was het altijd meteen ruzie, deed ik alles verkeerd, en was ik de slechte partner. Het lag altijd maar aan mij. Maar ik kon er ook niks aan doen dat ik nu alleen maar aan Eva kon denken. Eva die zeurde nooit, bij Eva deed ik nooit iets verkeerds, en Eva begreep het als ik eens een keer niet wilde. Alles was altijd beter geweest, met Eva.