Vraagtekens (flikken maastricht)

Hoofdstuk 33

Nog even zuchtte ze diep waarna ze uiteindelijk toch begon te vertellen.
'Frank had een eigen restaurant in Maastricht. Dat liep wel goed, maar hij wilde meer. Uitbreiden kon daar niet en toen had hij hier in Amsterdam een pand gevonden waar hij een Pension kon openen. Daarom zijn we hierheen verhuisd. Mijn vader bemoeide zich altijd overal mee. Ik hoopte dat hij ons wat meer met rust zou laten als we weg waren uit Maastricht. Maar natuurlijk was dat niet het geval. Hij vond dat ik iets terug moest doen voor Frank. En ik wilde hem ook dolgraag een kindje geven, maar het lukt gewoon niet' rolde de woorden er eigenlijk best wel makkelijk bij haar uit.
'Mijn vader was weer hier, en toen ik dus nog steeds niet zwanger was werd hij kwaad. Dat ik beter mijn best moest doen en zo' slikte ze nu moeizamer. Nu kwam het. Nu kwam het verhaal over wat er gebeurd was.
'Hij sloeg me' liet ze haar hoofd hangen. 'Meerdere keren, steeds harder. En hij spoorde Frank aan om me ook te slaan. Frank wilde dat niet dat weet ik, maar hij kan niet tegen mijn vader op' vertelde ze verder zonder dat ze nog op keek.
'Heeft Frank je toen geslagen' wilde ik weten.
'Ja. Hij moest wel' knikte ze zachtjes. 'Ik weet nog dat ik uit de auto werd getrokken aan mijn armen waarna er nog tegen me aan geschopt werd. Verder weet ik niks meer' schudde ze haar hoofd terwijl ik haar tranen op de grond zag druppen.
'Heel goed Eef' legde ik mijn hand geruststellend op die van haar. Ze deed het echt heel erg goed.
'Sloeg je vader je vroeger ook' moest ik weten hoelang dit al gaande was.
'Dat niet' schudde ze haar hoofd.
'Wel andere dingen' begon ik al te vrezen.
'Nee ook niet' schudde ze wederom haar hoofd.
'Het begon pas toen ik met Frank getrouwd was' vulde ze zelf al in.
'Omdat je niet goed genoeg voor hem was' probeerde ik te begrijpen wat ze zojuist verteld had.
'Ja zoiets' knikte ze nu.
'Maar Frank is toch zelf met jou getrouwd. Dan was hij toch blij met jou' begreep ik het niet.
'Jawel. Frank wilde dit allemaal ook niet' nam ze het opnieuw voor hem op.
'Hij had meer ballen moeten hebben, het voor je op moeten nemen, en zich al helemaal niet laten vertellen wat hij moet doen door je vader' dat is zoals ik erover dacht.
'Je kent mijn vader niet' schudde ze haar hoofd.
'Nee want die mocht ik nooit ontmoeten' antwoordde ik meteen. Het was misschien niet het moment ervoor, maar toch floepte het eruit.
'Zo makkelijk is het allemaal niet hoor' verdedigde ze zichzelf.
'Sorry' bood ik dan ook direct mijn excuus aan. Ik had er niet over moeten beginnen.
'Oké, dus samen gevat. Uw vader is die avond begonnen met u te slaan, waarna u man u ook heeft geslagen op aandringen van uw vader. Daarna weet u niet meer wat er gebeurd is tot u uit de auto werd getrokken en daarna nog geschopt ben. Klopt dat' haakte Barry erop in.
'Ja klopt' knikte Eva kleintjes.
'Waren dat ook uw vader en uw man die u schopte en u toen voor dood achterlieten' wilde hij vervolgens nog weten.
'Ja. Ik herkende hun stemmen' knikte ze wederom.
'Goed zo Eef' prees ik haar wederom. Ik was zo trots op haar dat ze het eindelijk verteld had. Ik wist dat ze het kon. Ze was zo sterk.