Vraagtekens (flikken maastricht)

Hoofdstuk 50

Nadat ik verward in de auto was gestapt was ik direct naar huis gereden. Maar bij thuis komst had ik nog minder geluk. Nicole was ook al thuis, dus weer geen rust.
'He schatje, ben je er nu al' was ze verrast me te zien.
'Ik ga even in bad' hield ik haar op afstand. Ik kon haar nu toch niet doodleuk gaan knuffelen terwijl ik net nog met Eva in bed had gelegen. Ik had er zo enorm veel spijt van. Hoe had ik mezelf zo kunnen laten gaan.
'He wat is er' liet ze zich alleen niet wegsturen.
'Het was gewoon druk op het werk en ik ben moe' overtuigde ik haar ervan.
'Heb je die zaak nu opgelost dan' wilde ze weten.
'Bijna. We hebben twee verdachte aangehouden, en de verhoren zijn we nog mee bezig' knikte ik dat het waar was.
'Dus we gaan bijna weg' was dat het enige waar ze aan denken kon.
'Als de zaak helemaal klaar is' knikte ik toch instemmend. Dat had ik haar immers beloofd. Ook al wilde ik liever nog vandaag weg dan morgen, ik moest eerst die zaak afmaken. Ook al durfde ik Eva niet meer onder ogen te komen. Wat moest ik dan tegen haar zeggen? Ja sorry het was een vergissing. Ze had al zoveel ellende meegemaakt. En ik wilde haar vertrouwen niet nog meer beschadigen. Ik had er zo'n enorme puinhoop van gemaakt.
'Dan heb je geluk dat ik al thuis was en al aan het eten begonnen ben' was Nicole uiterst trots op zichzelf.
'Je bent fantastisch. Maar ik ga nu even in bad, want dat heb ik echt even nodig' plante ik snel een kus op haar lippen waarna ik als een speer naar boven vertrok voordat ze me de kleren van mijn lijf zou trekken. Ik weet heus dat ze dat in petto had met haar zogezegde geluk dat ze aan het koken is. Meestal zit daar wel wat achter, want ze vind het vreselijk. En hopelijk kon ik de zorgen in bad van me afweken, want alleen spoelen zou niet genoeg zijn. Hoe had ik zover kunnen gaan. Ik begreep het zelf ook niet. Ja Eva is aantrekkelijk, en ik had altijd veel van haar gehouden. Maar ik hou ook van Nicole, en zij is ook aantrekkelijk, en met haar wilde ik oud worden. Maar dat wilde ik met Eva ook tot ze verdween. Het werd me echt allemaal teveel. Wat moest ik nou met twee vrouwen waar ik zo verschrikkelijk veel van hield. En dan was Stella er ook nog. Hoe moest ik Nicole dat ooit vertellen. Ze zou daar nooit overheen komen dat wist ik zeker. Al kon ik er ook niks aandoen, ik had nooit van haar bestaan af geweten dus dat kon ze me ook niet kwalijk nemen. Ik hoopte dan ook maar dat ze dat niet zou doen. Want ik wilde haar helemaal niet kwijt. Ik wilde haar juist gelukkig maken, zoals zij mij na Eva ook gelukkig maakte. En nog steeds doet.
Als verdoofd stapte ik in het hete water, hopelijk werkte het enigszins ontspannend en kon ik er daarna weer tegen aan.