Vraagtekens (flikken maastricht)

Hoofdstuk 48

Het voelde fijn om haar even in mijn armen te hebben. Ze was zo breekbaar maar ook zo sterk tegelijk. Ze vocht er tegen en ze was aan de winnende hand. Ik had zoveel bewondering voor haar. Misschien nog wel meer dan ik ooit had gehad. Een kleine glimlach lag op haar gezicht toen we elkaar weer loslieten. Het was goed zo. Tot ik dus die glimlach zag. Voor even leek ze gelukkig te zijn, even al haar zorgen vergeten. Zo was ze weer de onbezorgde Eva die ik kende van vroeger. Al had ze haar zorgen toen ook al, al had ze die goed verborgen weten te houden. Ik had immers nooit iets gemerkt aan haar. Ze was zo dapper. En toen kon ik me niet meer inhouden en drukte in een vlaag mijn lippen op die van haar. Het was me al eerder gebeurt, maar toch gebeurde het weer. Ik kon mezelf gewoon niet inhouden. Ik wilde haar kussen, ik wilde dat ze wist hoe trots ik op haar was. En momenteel was ik er van overtuigd dat dit de manier was om haar dat kenbaar te maken.
'Floris' mompelde ze toen ik even naar adem snakte.
'Ssst' snoerde ik haar de mond door haar opnieuw te kussen.
'Ik heb je zo gemist' liet ik mijn handen over haar lichaam heen glijden. Ik wilde haar aanraken, ik wilde haar voelen.
'Floris dit kan hier niet' schudde ze hijgend door de zoenpartij naar adem.
'Als je het wilt dan kan het' liet ik me niet tegenhouden. 'Ik wil je' maakte ik haar kenbaar.
'Nu hier' keek ze me verbaasd aan.
'Waarom niet' haalde ik mijn schouders op. Ik kon niet meer helder denken. Het enige waar ik nu aan denken kon dat was aan haar.
'Straks komt er iemand binnen. Mijn moeder of de verpleging' attendeerde ze me erop.
Meteen sprong ik dan ook overeind.
'Ga effe bij die verpleegsters zitten en zorg dat er niemand binnen kan komen. Ik moet even met Eva praten' stuurde ik Jack weg. Eva had hier wel een punt gehad.
'Zo opgelost' draaide ik de deur achter me op slot zodat ik zeker wist dat niemand ons storen zou.
'Laat me je voelen' stortte ik me meteen weer op haar. Mijn handen liet ik onder haar shirt glijden die ze zelf vervolgens maar helemaal uit trok.
'Hmm je bent nog steeds zo lekker' was ik helemaal in de ban van haar. En dat zou pas over zijn als ik haar gehad had. En niemand zou dat nu nog kunnen stoppen behalve zij zelf. Maar enige moeite daartoe deed ze niet. Ik klom dan ook bovenop haar in het ziekenhuis bed waar de rest van onze kleren al gauw naast lagen.
'Ahahw Flo-oris' kreunde ze toen ik bij haar binnen kwam. Zij wilde dit net zo graag als dat ik het wilde. Even alleen wij twee.

😅