𝓈𝓉𝓎𝓁𝒾𝓃𝑔 𝓁𝑜𝓋𝑒 ✔️

Εύρεση Δουλειάς!

Josephine's POV

"Και δηλαδή, τώρα θα μας βοηθήσει η Νατάσα;" με ρωτάει η Λούνα, ενώ εγώ τελειώνω με το ράψιμο κάποιον σκισμένων ρούχων της.

"Ναι αγάπη μου. Φάε όμως τώρα, ώστε να πας να παίξεις με τα παιδιά στην αυλή".

Στην πίσω πλευρά του σπιτιού μου, υπάρχει μια κοινή αυλή, όπου εκεί μαζεύονται όλα τα παιδιά της των σπιτιών γύρω της και παίζουν. Κάποιες φορές, ειδικά στις γιορτές, κατεβαίνουμε όλοι και περνάμε καλά μαζί, ο καθένας με τα όσα μπορεί να προσφέρει. Καλά και η αυλή δεν είναι κάτι το τεράστιο.

"Και πότε θα βρεις μια δουλειά, στην οποία θα σε σέβονται;" με ρωτάει κάπως εκνευρισμένη και ξεφυσάω.

"Δεν ξέρω Λούνα εντάξει; Δεν ξέρω. Δεν μπορώ να ξέρω τα πάντα. Δεν μπορώ πότε... Θα είναι δυνατόν να σου προσφέρω κάτι καλύτερο από την αυτήν την ζωή..." λέω όσο πιο ψύχραιμα μπορώ και αφήνω το μπλουζάκι της δίπλα, κλείνοντας το κουτί με τα ραπτικά. Εκείνη, σηκώνεται όρθια και έρχεται προς το μέρος, κάνοντας με μια σφιχτή αγκαλιά.

"Και μόνο που σε έχω στην ζωή μου, μου είναι αρκετό αδερφούλα μου. Τα καταφέρνουμε οι δύο μας και θα συνεχίσουμε να το κάνουμε" μου λέει και με φιλάει στο μάγουλο. Επιστρέφει στο τραπέζι και μαζεύει το πιάτο της, βάζοντας το στον νεροχύτη.

Ευτυχώς, με τα δανεικά της Νατάσα, κατάφερα να πληρώσω όλους τους λογαριασμούς που είχαν μείνει απλήρωτοι. Το θέμα όμως είναι, πως δεν μπορώ να ζητήσω και άλλα. Πρέπει να βρω δουλειά και σύντομα.

"Πάω να με τους άλλους! Θα τα πούμε όταν γυρίσεις!"

"Οκ απλά προσ–"

Πριν προλάβω να ολοκληρώσω, ανοίγει την πόρτα και φεύγει.

"Πρόσεχε..." λέω ξεφυσώντας και πάω στο δωμάτιο μας για να ντυθώ. Έχω ραντεβού με την Νατάσα. Είναι αποφασισμένη να με βοηθήσει να βρω δουλειά και σύντομα μάλιστα.

Βάζω τα παπούτσια μου και βγαίνω έξω από το σπίτι. Κατεβαίνω τα λιγοστά σκαλάκια μπροστά από την πόρτα μου, όταν βλέπω ένα χαρτί έξω από αυτήν και σκύβω για να το μαζέψω.

Όχι θεέ μου... Το νοίκι! Πρέπει να το πληρώσω μέχρι το τέλος της εβδομάδας και ότι που απέμεινε από τα λεφτά που μου δάνεισε η Νατάσα... Δεν είναι αρκετά για αυτό!

"Τέλεια..." λέω αγανακτισμένη και καταχωνιάζω το χαρτί στην τσέπη του φθαρμένου παντελονιού μου.