𝓈𝓉𝓎𝓁𝒾𝓃𝑔 𝓁𝑜𝓋𝑒 ✔️

Νύχτα Χάλογουιν

1 εβδομάδα μετά...

Josephine's POV

"Έτοιμη η στολή σου αδερφούλα!" ανακοινώνω στην Λούνα, μπαίνοντας στο δωμάτιο της.

"Πάνω στην ώρα! Σε δύο ώρες θα περάσουν τα κορίτσια να με πάρουν. Ευτυχώς έχω κάνει μπάνιο... Ζοζεφίνα, είναι υπέροχη!" της ξεφεύγει ένα επηφώνημα θαυμασμού, βλέποντας την δημιουργία που κρατάω στα χέρια μου.

Όχι να το παινευτώ, αλλά φέτος έδωσα τον καλύτερο μου εαυτό, ώστε η αδερφή μου να έχει την καλύτερη στολή για το Χάλογουιν. Το περίμενε πως και πως όλο τον χρόνο. Δεν μου το λέει τα τελευταία τρία χρόνια, αλλά ξέρω πως λατρεύει ό,τι της φτιάχνω. Πάντα λαμβάνω υπόψην μου τις προτιμήσεις, αλλά προσθέτω και μερικές δικές μου πινελίες, για να είναι ξεχωριστό. Παρά τον βαρύ φόρτο εργασίας, δεν μου είναι ποτέ κόπος αυτό... Θα κάνω τα πάντα, για να είναι η αδερφή μου χαρούμενη και δεν παύω να ελπίζω πως η σχέση μας θα γίνει όπως ήταν κάποτε.

Φέτος, παρήγγειλε έναν βρικόλακα... Και εγώ σκαρφίστηκα μερικές ιδέες, τις οποίες πρόσθεσα. Τώρα, είναι βέβαιο πως δεν θα περάσει απαρατήρητη από κανέναν... Θα είναι το καλύτερο φάρσα ή κέρασμα της ζωής της!

"Χαίρομαι που σου αρέσει. Ντύσου και θα έρθω να σου φτιάξω τα μαλλιά και να σε βάψω"

"Μην ανησυχείς, μπορώ και μόνη μου. Είδα μερικά βιντεάκια και ξέρω τι πρέπει να κάνω. Πήγαινε εσύ και θα κατέβω όταν είμαι έτοιμη" λέει ευγενικά, αλλά φαίνεται από τον τόνο της πως θέλει φύγω γρήγορα, για να μείνει μόνη της.

Νιώθω μια μικρή ενόχληση κοντά στο στομάχι, αλλά καταφέρνω να την απωθήσω σχεδόν αμέσως. Η μικρή μου Λούνα, δεν πια τόσο μικρή. Δηλαδή, παραμένει παιδί, αλλά μεγαλώνει με τον δικό της, ξεχωριστό τρόπο. Μερικές φορές, μου λείπουν οι στιγμές μας. Προφανώς και δεν επιθυμώ να επιστρέψουμε σε εκείνους τους δύσκολους καιρούς. Αλλά όταν θυμάμαι το γέλιο καθώς της χτένιζα τα κόκκινα, μεταξωτά μαλλιά της και τις ιστορίες που της έλεγα πριν κοιμηθεί... Νοσταλγώ. Δεν θα συμβεί ξανά τίποτα από αυτά. Η Λούνα είναι σχεδόν έφηβη και δεν χρειάζεται παραμύθια για να κοιμηθεί, ούτε βοήθεια για να περιποιηθεί τον εαυτό της.

Πρέπει να αποδεχτώ ότι τα χρόνια περνάνε και μαζί με αυτά, ένα μέρος της παιδικότητας της. Παρόλα αυτά, είμαι απόλυτα πεπεισμένη πως θα μα δωθούν ευκαιρίες, ώστε να δημιουργήσουμε νέες αναμνήσεις. Το πιστεύω πραγματικά πως κάτι τέτοιο είναι εφικτό. Εγώ και η αδερφή μου. Οι αδερφές Ράινχαρτ. Εξάλλου, όπως μου είχε πει και ο Αλεξάντερ κάποτε, πάντα υπάρχει χρόνος για να διορθώσεις κάτι που έχει ξεθωριάσει. Έχω ασπαστεί αυτήν την άποψη. Όλα θα πάνε καλά... Αρκεί η προσπάθεια να είναι κοινή.