𝓈𝓉𝓎𝓁𝒾𝓃𝑔 𝓁𝑜𝓋𝑒 ✔️

Στο Δείπνο

Alexander's POV

2 εβδομάδες μετά...

Μόλις φύγαμε από την γυναικολόγο με την Ζοζεφίνα. Κάναμε τον πρώτο υπέρηχο του μωρού μας και μόλις πάμε για να αυτόν του τρίτου μήνα της εγκυμοσύνης της, θα μάθουμε και το φύλλο. Δεν έχω καμία προτίμηση. Θέλω απλά να πάρει τα υπέροχα μάτια της Ζοζεφίνας μου και να αποκτήσει τον υπέροχο και καλόκαρδο χαρακτήρα της όταν μεγαλώσει.

Δεν πίστευα ότι θα μπορούσα να αισθανθώ πιο ευτυχισμένος και ολοκληρωμένος στην ζωή μου. Θυμάμαι, ο πατέρας μου, λίγες ώρες πριν πεθάνει τότε, μου είχε ζητήσει να μην χαραμίσω την ζωή μου, κάνοντας τα ίδια λάθη με εκείνον. Πίστευε ότι μπορώ να γίνω καλύτερος από εκείνον. Ότι μπορεί να γίνω πραγματικά ευτυχισμένος και να είμαι ολοκληρωμένος με τα όμορφα που θα μου προσφέρει η ζωή. Και τώρα που μου τα έδωσε... Αισθάνομαι ακριβώς έτσι.

"Πως είναι οι αγαπούλες μου;" ρωτάω τρυφερά, χαϊδεύοντας απαλά την κοιλιά της και φιλώντας της σε όλο της το πρόσωπο.

"Οι αγαπούλες σου... Πεινάνε" μου απαντάει και σκάμε στα γέλια.

Πηγαίνουμε προς το αμάξι και ετοιμάζομαι να ανοίξω την πόρτα του συνοδηγού για να μπει μέσα, όταν με το χέρι με τραβάει κοντά της και ενώνει τα χείλη μας, φιλώντας με παθιασμένα.

Τα δάχτυλα της μπλέκονται στα μαλλιά μου, μετατρέποντας σε ένα ατημέλητο στυλ. Αλλά δεν με πειράζει. Ίσα ίσα, μου αρέσει πολύ. Και ακόμα περισσότερο, μου αρέσουν αυτές οι ξαφνικές εκπλήξεις. Τον τελευταίο καιρό, συμβαίνει αρκετά συχνά αυτό. Δεν με ενοχλεί, αλλά μου φαίνεται και κάπως περίεργο. Συνήθως εγώ παίρνω κάποια πρωτοβουλία και καταλήγουμε να έχουμε τέτοιες τρυφερές στιγμές.

Απομακρύνω το κεφάλι μου, αλλά με τραβάει ξανά πίσω, ενώνοντας ξανά τα χείλη μας. Κατεβάζει το ένα χέρι της προς το στήθος μου και αρχίζει να ξεκουμπώνει ένα ένα τα κουμπιά από το πουκάμισο μου. Οκ, νομίζω πως δεν θα μπορώ να συγκρατώ τον εαυτό μου για πολύ ακόμα.

"Ζοζεφίνα μου... Πάμε σπίτι μας;" την ρωτάω γλυκά, απομακρύνοντας την ελάχιστα.

"Μα σε θέλω πολύ... Σε θέλω τώρα Αλεξάντερ!" επιμένει και υποθέτω πως ολο αυτό, έχει να κάνει και με τις ορμόνες της. Γενικώς αυτήν την αλλαγή.

Και εγώ την θέλω. Την θέλω όσο τίποτα, να την βάλω κάτω και να την κάνω δική μου ξανά και ξανά. Αλλά όχι τώρα, στην μέση του δρόμου.