𝓈𝓉𝓎𝓁𝒾𝓃𝑔 𝓁𝑜𝓋𝑒 ✔️

Θα Σε Ακούσω

Μπαίνω στο ίδρυμα, κρατώντας στα χέρια μου έναν σάκο με ρούχα και παιχνίδια που ξεσκαρτάρισε η Λούνα πριν από μερικές ώρες. Η ίδια ήρθε και μου είπε, αν μπορώ να την βοηθήσω να ξεχωρίσει τα απαραίτητα για εκείνη και τα υπόλοιπα να τα δώσει σε παιδιά που τα έχουν πραγματικά ανάγκη. Έδωσε μέχρι και μερικά από τα αγαπημένα της παιχνίδια. Δεν τα αποχωριζόταν ποτέ. Και τώρα... Τα χάρισε στα παιδάκια που σίγουρα θα ενθουσιαστούν με αυτά.

Ένιωσα για ακόμα μια φορά περήφανη για την μικρή μου αδερφή. Κάποτε, ήθελε να τα κρατάει για τον εαυτό της τα αντικείμενα της. Το βρίσκω φυσιολογικό βέβαια. Δεν είχαμε δυνατότητες για πολλά πράγματα. Τώρα όμως, που έχει περισσότερα και ξέρει πως άλλοι άνθρωποι δεν έχουν την ίδια τύχη με αυτήν, αποφάσισε που ήρθε να προσφέρει με τον δικό της τρόπο. Νομίζω την βοήθησε και η αλλαγή τρόπου ζωής. Η αδερφή μου είναι το καλύτερο πλάσμα στον και είμαι σίγουρη πως θα εξελιχθεί σε έναν υπέροχο άνθρωπο.

Βλέπω μερικά παιδιά να τρέχουν και να γελάνε, παίζοντας μεταξύ τους. Μια μπάλα προσγειώνεται στα πόδια και την κλοτσάω ελαφρά προς τα παιδιά που το ζήτησαν. Χαμογελώντας τους, κατευθύνομαι στο γραφείο της φίλης μου, για να αφήσω τα πράγματα.

Έχουμε να μιλήσουμε τρεις ημέρες. Δεν μου έστειλε κάποιο μήνυμα, ούτε απάντησε σε αυτά που της έστειλα εγώ. Δεν με πήρε τηλέφωνο, ούτε ανταποκρίθηκε στις δικές μου κλίσεις. Ανησύχησα κάπως, όμως μετά σκέφτηκα πως μπορεί να είχε πολύ δουλειά και να μην της έμεινε χρόνος. Από την άλλη... Ίσως να ήθελε να αποστασιοποιηθεί από την οικογένεια μου, λόγω των γεγονότων που συνέβησαν εκείνο το βράδυ. Ελπίζω να είναι το πρώτο.

Χτυπάω την πόρτα του γραφείου της, όμως δεν παίρνω κάποια απάντηση. Ξαναχτυπά και τότε ακούω την φωνή να μου λέει να περάσω. Τυλίγω τα δάχτυλα μου γύρω από το πόμολο και την σπρώχνω, μπαίνοντας μέσα.

"Ζοζεφίνα; Τι κάνεις εδώ;" με ρωτάει καθώς στρέφει τα μάτια της πάνω μου.

Φτάνω μπροστά από το ξύλινο έπιπλο και ακουμπάω τον σάκο στην άκρη του, κοιτώντας την στα μάτια.

Φαίνεται τόσο... Χλωμή. Τα μάτια της είναι πρισμένα και η μύτη της έχει πάρει μια ελαφριά, κόκκινη απόχρωση. Δεν μπορεί να κρύψει με κανέναν τρόπο τους μαύρους κύκλους λίγο πιο πάνω από τα μάγουλα της. Είναι τόσο κουρασμένη, που ευτυχώς που κάθεται, γιατί αλλιώς μπορεί και να λυποθυμούσε.

"Άλις μου, είσαι καλά; Δείχνεις πολύ κουρασμένη" της λέω, ενώ κάθομαι σε μια καρέκλα απέναντι της.