𝓈𝓉𝓎𝓁𝒾𝓃𝑔 𝓁𝑜𝓋𝑒 ✔️

Σωτηρία;

Alexander's POV

Από το πρωΐ που ξύπνησα, έχω ένα πάρα πολύ κακό προαίσθημα. Όχι πως ήδη τα πράγματα δεν είναι άσχημα και τραγικά, αλλά είναι σαν κάτι να έχει πάει τελείως λάθος. Μπορώ να το αισθανθώ... Κάτι απαίσιο συνέβη στα κορίτσια μου, και συγκεκριμένα στην Ζοζεφίνα μου. Δεν ξέρω γιατί μπορώ να το καταλάβω αυτό, αλλά υποθέτω πρέπει να είναι αυτή η ιδιαίτερη σύνδεση που έχουμε μεταξύ μας. Είναι τόσο δυνατή και αληθινή... Δεν θα μπορούσε να σπάσει με κανέναν τρόπο.

Είμαι σίγουρος πως κάτι κακό έχει γίνει. Αλλιώς δεν θα ένιωθα και εγώ τόσο χάλια. Τηλεπάθεια, σήματα μορς, σήματα καπνού, δεν έχω ιδέα τι είναι. Όμως το ένστικτο μου δεν κάνει λάθος... Όχι σε τόσο σοβαρές περιπτώσεις. Η Ζοζεφίνα δεν είναι καλά... Κάτι έπαθαν οι κόρες μου! Είτε η Σιέννα, είτε η Λούνα! Ή μπορεί και οι δύο!

Θεέ μου, δεν αντέχω άλλο! Όλες αυτές οι στιγμές αγωνίας, φόβου και αναμονής με βασανίζουν αφάνταστα! Τα βράδια δεν κοιμάμαι, δεν κατεβαίνει μπουκιά, όταν προσπαθώ να φάω και δεν έχω όρεξη για τίποτα. Είναι σαν κάποιος να έχει τραβήξει κάθε όμορφο συναίσθημα μέσα από την ψυχή μου και να έχει επικρατήσει μόνο η θλίψη. Σκοτάδι και θυμός μαζί. Μπορεί να μην έχω τραυματιστεί στο σώμα, μα πόνος μέσα μου είναι χειρότερος από κάθε άλλη φορά. Δεν πιστεύω σε τίποτα και το μόνο που θέλω... Είναι να γυρίσει η Ζοζεφίνα μου, για να αποκτήσω ξανά την χαρά στην ζωή μου.

Αν τώρα ήταν εδώ, θα ψάχναμε μαζί στο ίντερνετ φωτογραφίες για παιδικά δωμάτια και θα συζητούσαμε την διακόσμηση για το δωμάτιο της κόρης μας. Είχαμε συμφωνήσει πως δεν θα το βάφαμε ροζ. Θα επιλέγαμε κάτι πιο ουδέτερο, όπως το κίτρινο για παράδειγμα. Τα χρώματα δεν διαχωρίζονται ανάλογα με το φύλο και επιπλέον, θέλαμε να ξεφύγουμε από το συνηθισμένο... Δεν είναι όμως εδώ για να το αναλύσουμε!

Κουμπώνω το πουκάμισο μου και κατεβαίνω κάτω, πηγαίνοντας προς το σαλόνι. Ευελπιστώ να βρίσκεται εκεί η Μαργαρίτα, για να μιλήσουμε. Ξέρω ότι δεν θέλει να με βλέπει μπροστά της... Και έχει απόλυτο δίκιο. Έχω και εγώ ευθύνη σε όλο αυτό κι αν συμβεί κάτι στα κορίτσια, δεν θα συγχωρήσω ποτέ τον εαυτό μου. Πλήγωσα άθελα μου εκείνες... Και τα άτομα που ζουν κάτω από την ίδια στέγη μαζί μου. Οπότε η Μαργαρίτα έχει κάθε λόγο να είναι θυμωμένη μαζί μου. Αισθάνεται και προδωμένη και από τον Άρτσι, οπότε ξεσπάει για όλα, κάθε φορά που με βλέπει τις δύο τελευταίες μέρες.

Κάποτε της έδωσα όρκο πως ξέμπλεξα από όλα αυτά. Και έκανα τα πάντα, για να μείνω μακριά. Όμως δεν τα κατάφερα. Σαφώς και δεν φταίει κάποιος για αυτό. Δεν είμαι ανήλικος να με παρασύρει κάποιος. Έκανα τις επιλογές και τώρα... Πληρώνω με τον χειρότερο τρόπο για εκείνες.