𝓈𝓉𝓎𝓁𝒾𝓃𝑔 𝓁𝑜𝓋𝑒 ✔️

Ο Πατέρας Της

Josephine's POV

"Ποτέ δεν με έχεις πάει στην γεννέτηρα της μαμάς και πας τώρα μαζί με τον Αλεξάντερ; Μου είχες υποσχεθεί πως θα με πας... Να δω το πατρικό σου... Να γνωρίσω την γιαγιά μας..." ψελλίζει και ανεβαίνει στο κρεβάτι, ώστε να βρίσκεται στο δικό μου ύψος.

Το ύφος της είναι στεναχωρημένο. Το ξέρω πως την πνίγει το παράπονο και δεν έχει άδικο. Όντως κάποτε της είχα υποσχεθεί πως θα πηγαίναμε ότι όταν μαζεύαμε αρκετά λεφτά, θα πηγαίναμε εκδρομή στο Σαν Φρανσίσκο. Είχε πετάξει από την χαρά της. Αυτή η μέρα όμως δεν ήρθε ποτέ, μιας και τα χρήματα δεν έφτασαν ποτέ για να τα καταφέρουμε. Και τώρα, μετά από τόσο καιρό, που ενώ τώρα πια έχουμε την οικονομική δυνατότητα να ταξιδέψουμε όπου θέλουμε, εγώ έχω κανονίσει να ταξιδέψω με τον Αλεξάντερ πίσω στο σπίτι μου.

Η Λούνα δεν μπορεί να κρύψει την απογοήτευση της, όμως της έχω εξηγήσει τους λόγους για τους οποίους δεν μπορώ να την πάρω μαζί μου. Αυτό το ταξίδι είναι πολύ επίπονο για εμένα και ένας Θεός ξέρει με τι θα έρθω αντιμέτωπη όταν φτάσουμε εκεί. Έχω να πατήσω το πόδι μου σε αυτήν την πόλη... Πάρα πολλά χρόνια. Δεν θέλω η αδερφή μου να αντικρίσει ένα τέτοιο θέαμα. Δεν θέλω να με δει σε αυτήν την κατάσταση.

Την παίρνω στην αγκαλιά μου και κάθομαι στο κρεβάτι, ακουμπώντας την πάνω στα πόδια μου. Κατεβάζω κάτω τον σάκο με τα ρούχα, για να υπάρχει περισσότερος χώρος.

"Γλυκιά μου, σου εξηγήσει γιατί δεν πρέπει να έρθεις. Είναι ένα ταξίδι και μια κατάσταση που είμαι υποχρεωμένη να αντιμετωπίσω μόνη μου. Θα πάμε μαζί όμως, σου το υπόσχομαι"

"Ο πατέρας σου... Δεν ήταν σαν τον δικό μου έτσι; Δεν σου φερόταν καλά σωστά;" με ρωτάει καθώς χαϊδεύω τα μαλλάκια της και της αφήνω ένα φιλάκι στο κεφάλι της.

Τυλίγει τα χέρια της γύρω από τον λαιμό μου, αγκαλιάζοντας με. Την φιλάω στο μάγουλο της και τα χέρια μου ακουμπούν την πλάτη της, πιέζοντας την ελαφρά πάνω μου. Ξεφυσάει και πονάει η καρδιά μου που για δεύτερη φορά, πάω ταξίδι με τον Αλεξάντερ και την αφήνω πίσω. Αλλά αυτήν την φορά, δεν είναι ταξίδι αναψυχής. Θα πάμε για τέσσερις ή πέντε μέρες, δεν ξέρουμε ακόμα.

"Είναι κάποιες λεπτομέρειες που δεν χρειάζεται να μάθεις. Πολύ σκληρές..." λέω σιγανά και βγαίνει από την αγκαλιά μου, πατώντας τα ποδαράκια της στο παρκέ.

"Ζοζεφίνα, μετά από όσα πέρασα εκείνη την μέρα στο λεωφορείο, πίστεψε με, τίποτα πια δεν μπορεί να με πονέσει περισσότερο από αυτήν την ανάμνηση..." ψιθυρίζει με δάκρυα στα μάτια και της τα σκουπίζω αμέσως. Αυτά τα καφέ ματάκια δεν αξίζει να κλαίνε για  ανθρώπους που δεν αποδέχονται την διαφορετικότητα.