𝓈𝓉𝓎𝓁𝒾𝓃𝑔 𝓁𝑜𝓋𝑒 ✔️

Αναμνήσεις

Οι λέξεις που ξεστόμισε ο νεαρός, είχαν αναγκάσει τον Αλεξάντερ να βυθιστεί στις σκέψεις του. Πάλευε να βάλει στην θέση του τις αναμνήσεις, σαν να ήταν διασκορπησμένα κομμάτια του παζλ, ώστε να θυμηθεί τι θα μπορούσε να είχε συμβεί εικοσιτέσσερα χρόνια πριν και που. Έστυψε το μυαλό του, ανέσυρε από τα τα βάθη του κάθε στιγμή της ζωής του, από τότε που ξεκίνησε να ταξιδεύε μόνος του. Ώσπου ο νους του σταμάτησε σε μια συγκεκριμένη χρονική περίοδο, σε ένα ταξίδι που τον επηρέασε βαθύτατα... Και έγινε ένας από τους δύο λόγους που έπαψε να πιστεύει στις σχέσεις και στην αφοσίωση.

Ύστερα από αρκετή ώρα αμήχανου κοιτάσματος και βαθιάς περισυλλογής, ο Αλεξάντερ αποφάσισε να σπάσει την σιωπή που επικρατούσε μέχρι στιγμής ανάμεσα τους. Πήρε μια βαθιά ανάσα και άνοιξε το στόμα του, για να μιλήσει. Έπρεπε να δωθούν οι εξηγήσεις, τις οποίες ο συνομιλητής του είχε κατονομάσει περαιτέρω.

"Κύριε Απελίντο... Χρειάζομαι παραπάνω πληροφορίες σχετικά με αυτό που μου είπατε. Και εξηγήσεις βέβαια"

"Φυσικά. Καταλαβαίνω ότι η βόμβα που σε έριξα, προκάλεσε αναστάτωση. Το ίδιο συνέβη και με εμένα, όταν το πρόσωπο που ξέρω, μου αποκάλυψε αυτήν την πληροφορία. Εννοείται πως θα ακούσετε όλη την ιστορία από εμένα" του απάντησε και απελευθέρωσε μια ανάσα, ώστε να ξαναβρεί τον ρυθμό ομιλίας του. Ξερόβηξε και ήπιε μια γουλιά νερό, ανακουφισμένος που ανέκτησε τον έλεγχο.

Έπρεπε να προσέχει την ταχύτητα που μιλούσε, αλλά και τον τόνο του. Οι ανάσες του έπρεπε να είναι τακτικές και σταθερές. Το επάγγελμα του, απαιτούσε την συνεχή φροντίδα της φωνής του και δεν μπορούσε να την κάνει όλη ό,τι θέλει. Όχι μετά από τις επιλογές που έκανε για την ζωή του. Δεν μετάνιωσε φυσικά για αυτές, μιας και έκανε όλα του τα όνειρα πραγματικότητα σταδιακά. Αλλά κάθε δουλειά, είχε τις υποχρεώσεις και τις δυσκολίες της. Και σε κάθε περίπτωση, έπρεπε να κάνει υποχωρήσεις.

"Προτού ξεκινήσουμε, θα θέλατε να περάσουμε στον καναπέ; Και νομίζω πως ένα ποτήρι ουΐσκι είναι απαραίτητο. Τι λέτε και εσείς;"

Ο Άλεκ δεν του απάντησε. Με ένα νεύμα, έδειξε πως συμφωνεί και μετακινήθηκε στον καναπέ, βολεύοντας τον εαυτό του πάνω στο μεγάλο, μπλε μαξιλάρι. Αυτό το χρώμα, τον ηρεμούσε πάρα πολύ. Το έβλεπε και ήταν σαν να χανόταν στον δικό του κόσμο, όπου τα πάντα ήταν φτιαγμένα από αυτό. Μια χρωματική ουσία, η οποία συμβολίζει την αρμονία, την γαλήνη, την εμπιστοσύνη και την ελευθερία... Αλλά και την μελαγχολία. Μακάρι να μην κυριαρχούσε αυτό στις ψυχές τους.