𝓈𝓉𝓎𝓁𝒾𝓃𝑔 𝓁𝑜𝓋𝑒 ✔️

Πανικός

Josephine's POV

Ανοίγω δειλά δειλά τα μάτια μου, καθώς οι αισθήσεις μου αρχίζουν να επανέρχονται. Οι ακτίνες του ήλιου εισχωρούν στο δωμάτιο, μέσω του μισάνοιχτου παραθύρου. Ακούω τα πουλιά που κελαηδούν και τους διάφορους ήχους που προκαλεί η κίνηση του αγαπημένου μου Λος Άντζελες. Θα πρέπει να είναι για όλους μια ακόμα συνηθισμένη μέρα με νεύρα και καθυστέρηση, καθώς οι κόρνες δεν αργούν να φτάσουν επίσης στα αυτιά μου.... Είχα ξεσυνηθίσει, μιας και πλέον ζω έξω από την πόλη και κάθε πρωΐ, αφουγκράζομαι την φύση και όχι την αστική ζωή... Αλλά έχει νόημα, αφού ξυπνάω στο σπίτι του αγαπημένου μου.

Το χέρι μου τον αναζητά στην άλλη πλευρά του κρεβατιού, αλλά δεν βρίσκει τίποτα. Παραξενεμένη, ανακάθομαι πάνω στο στρώμα και διώχνω τα σκεπάσματα από πάνω μου, κατεβάζοντας τα πόδια μου από το κρεβάτι. Φοράω τις παντόφλες μου και αφού σταθώ όρθια, βλέπω τα ρούχα μου διπλωμένα και τοποθετημένα πάνω σε μια καρέκλα. Μου κάνει εντύπωση και αντιλαμβάνομαι ότι φοράω ένα από τα πουκάμισα του... Παραμένει αρκετά μακρύ, αλλά μου αρέσει ακόμα πολύ.

Βγαίνω από το δωμάτιο, με προορισμό το μπάνιο, για να ρίξω λίγο νερό στο πρόσωπο μου. Ευτυχώς θυμήθηκα βέβαια να στείλω μήνυμα στην Μαργαρίτα πως θα καθυστερήσω να πάω... Μετά από μια τέτοια νύχτα, δεν υπήρχε περίπτωση να πάω στην ώρα μου.θα χρειαστώ και λίγο χρόνο άλλωστε, για να φτιάξω την εμφάνιση μου πριν πάω στην δουλειά.

Πλησιάζοντας το μπάνιο, περνάω έξω από το σαλόνι και εκπλήσσομαι που βλέπω ότι τα σπασμένα και τα αποφάγια μας από το δείπνο έχουν εξαφανιστεί... Δεν ξέρω καν τι σκεφτόμουν και τα πέταξα κάτω, προκειμένου να φτάσω στον Αλεξάντερ. Βέβαια, είχαμε πιεί αρκετά και δεν ελέγχαμε το τι κάναμε... Αλλά όχι τόσο, ώστε να μην θυμόμαστε την ζωώδη περίπτυξη που βιώσαμε, τουλάχιστον από την δεύτερη φορά και μετά. Νομίζω έχει γίνει καλύτερος από τότε. Ή απλώς εμένα μου έλειψε πάρα πολύ να κάνουμε έρωτα.

Ξαφνικά, μια έντονη μυρωδιά εισχωρεί στα ρουθούνια και καταλαβαίνω αμέσως πως προέρχεται από την κουζίνα, όμως δεν ακούω τα σκεύη να χτυπούν μεταξύ τους, ούτε την προετοιμασία του πρωϊνού μέσω αυτών... Συγγνώμη, τι ώρα είναι; Και ο Αλεξάντερ που βρίσκεται;

Από το πουθενά, δύο χέρια με αγκαλιάζουν από τη μέσα, σηκώνοντας με ψηλά, στροβιλίζοντας με στον αέρα.

"Αλεξάντερ!" φωνάζω γελώντας "Άσε με κάτω!"

Το κάνει, όμως τα χέρια του δεν απομακρύνονται από το σώμα μου. Με γυρνάει από την άλλη και χωρίς προειδοποίηση, ενώνει τα χείλη του με τα δικά του. Μπλέκω τα δάχτυλα μου στα μαλλιά του και τον αφήνω να ξεσπάσει όλα τα συναισθήματα του πάνω μου. Αφήνω την γλώσσα του να εισβάλει στο στόμα μου και αρχίζει να χορεύει μαζί με την δική μου. Ο εαυτός μου χάνει κάθε έλεγχο, καθώς του επιτρέπω να κάνει οποιαδήποτε κίνηση θέλει πάνω μου. Με σπρώχνει και με ακουμπάει απαλά πάνω στον τοίχο. Αισθάνομαι το άγγιγμα του μέσα από το πουκάμισο και το κορμί μου ηλεκτρίζεται. Οι χτύποι της καρδιάς μου, καλύπτουν οποιονδήποτε άλλον ήχο. Και διαισθάνομαι και τους δικούς του.