𝓈𝓉𝓎𝓁𝒾𝓃𝑔 𝓁𝑜𝓋𝑒 ✔️

Απειλές Και Φόβος

Περιμένουμε με τον Κρις να εμφανιστεί ο εκπρόσωπος του αγοραστή για τα όπλα. Έστειλαν μήνυμα να τους συναντήσουμε σε μια παλιά αποθήκη, κοντά στις γειτονιές που με είχε πάει η Ζοζεφίνα πριν από λίγο καιρό. Ήξερα μέσα μου πως θα ήθελαν να συναντηθούμε σε ένα τέτοιο μέρος, διότι και την προηγούμενη φορά, σε μια αποθήκη είχα συναντήσει εκείνον τον νεαρό. Αναρωτιέμαι τι να έχει απογίνει...

Ο αδερφός μου από δίπλα έχει καταβροχθίσει ένα μισό σακουλάκι με φυστίκια και καθώς είναι ο μοναδικός ήχος που ακούγεται αυτήν την στιγμή στον χώρο, τα νεύρα μου έχουν φτάσει πιο πάνω από το κόκκινο.

"Πως μπορείς να τρως μια τέτοια ώρα;" τον ρωτάω αγανακτισμένος και ανασηκώνει τους ώμους του, συνεχίζοντας να τρώει.

"Εύκολα. Δεν φάγαμε μεσημεριανό να σου θυμίσω" μου απαντάει και τώρα που το σκέφτομαι, και εγώ ψιλοπεινάω.

Αρπάζω το σακουλάκι από τα χέρια του και αρχίζω να ρίχνω ένα ένα τα φυστίκια στο στόμα μου. Δεν είναι η πρώτη μου επιλογή για φαγητό, όμως δεν με χαλάνε κιόλας.

"Ει! Αυτά είναι δικά μου!" φωνάζει ο Κρις και πάει να τα πάρει, όμως τον σταματάω.

"Θα σου πάρω άλλα μόλις φύγουμε από εδώ, εντάξει;" του λέω και ξεφυσάει.

Πρώτη αισθάνομαι τόσο άγχος σε συνάντηση με πελάτες. Δεν είναι ότι ανησυχώ για το αν θα πάει καλά η συμφωνία -όχι πως το έκανα και ποτέ μου αυτό- αλλά δεν είναι απλά αυτό... Είναι φόβος. Γιατί τώρα, αν πάει κάτι στραβά, σίγουρα δεν θα είμαι εγώ αυτός που θα πειράξουν και θα πληγώσουν... Δεν θα το αντέξω να πάθουν κάτι άτομα που αγαπώ. Τόσα χρόνια, δεν συνέβησε κάτι γιατί πάντα τα είχα όλα υπό έλεγχο, καθώς γνώριζα και την ταυτότητα του πελάτη μου. Τώρα όμως... Δύσκολα τα πράγματα. Αλλά είμαι διατεθειμένος να δώσω μέχρι και την ζωή για να προστατεύσω αυτούς που αγαπώ... Για να σώσω την πολυαγαπημένη μου Ζοζεφίνα.

"Όχι, να μείνετε εκεί που είστε. Ακόμα δεν έχουνε φτάσει. Αν κάνουν το οτιδήποτε, τότε επεμβαίνεται... Δεν θα το συζητήσω από το τηλέφωνο, γειά" ακούω τον αδερφό μου να λέει και στην συνέχεια, το βάζει πίσω στην τσέπη του παντελονιού του.

Την ίδια στιγμή, μέσα από το στενό εμφανίζεται ένα μαύρο βανάκι. Με σταθερή ταχύτητα, φτάνει μερικά μέτρα μακριά από εμάς και σταματάει. Ο οδηγός του ανοίγει την πόρτα και κατεβαίνει από την θέση του, πηγαίνοντας προς τα πλάγια του βαν. Σπρώχνει με δύναμη την πόρτα προς τα πίσω και από μέσα, βγαίνουν τέσσερις άντρες ντυμένοι στα μαύρα και ανάμεσα τους, στέκεται ένας λίγο πιο ψηλός και από τους τέσσερις, με μπλε σκούρο σμόκιν. Θα πρέπει να είναι κοντά στην ηλικία του Κρις. Τα μαλλιά του φτάνουν μέχρι τον λαιμό και έχουν μια ανοιχτή απόχρωση και τα μάτια του... Μου θυμίζουν πολύ αυτά ενός ατόμου που έχω ξανασυναντήσει. Όμως δεν μπορώ να θυμηθώ ποιανού. Οι έντονες γωνίες του πρόσωπο του, είναι το χαρακτηριστικό που φαίνεται περισσότερο από όλα.