𝓈𝓉𝓎𝓁𝒾𝓃𝑔 𝓁𝑜𝓋𝑒 ✔️

Εξέταση DNA

Alexander's POV

Το ξυπνητήρι ηχεί στα αυτιά μου ξαφνικά, επαναφέροντας με στην πραγματικά. Ανοίγω τα μάτια μου σιγά σιγά και ξεφυσάω, καθώς τεντώνομαι, για να κλείσω αυτήν την ενοχλητική συσκευή... Δεν έπαψα ποτέ μου να χρησιμοποιώ κανονικό ρολόι, παρόλο που εμφανίστηκαν τα κινητά, με την εξέλιξη της τεχνολογίας. Δεν μπορείς να τα εμπιστεύεσαι ποτέ απόλυτα έτσι κι αλλιώς. Και σε ειδικές περιπτώσεις, όπως η σημερινή, αισθάνομαι πιο ασφαλής όσον αφορά τον χρόνο.

Τα δάχτυλα μου απλώνονται στην άλλη μεριά του κρεβατιού, αναζητώντας την ζεστασιά και τα πρωϊνά φιλιά της αγαπημένης μου Ζοζεφίνας, αλλά βρίσκουν μόνο το απαλό κάλυμα του παπλώματος που σκεπάζει τα υπόλοιπα σεντόνι και εμάς. Το δικό της κομμάτι είναι στρωμένο... Μα καλά, τι ώρα σηκώθηκε; Εγώ έπρεπε να σηκωθώ νωρίς, όχι εκείνη. Έχει πάρει και άδεια σήμερα, για να είναι διαθέσιμη εάν την χρειαστώ...

Φοράω μία γκρι φόρμα και ένα μαύρο φούτερ που έφερα μαζί μου και βυθίζοντας τα πόδια μου στις μεγάλες παντόφλες, τις οποίες αγοράσε η Ζοζεφίνα για εμένα, βγαίνω έξω από το υπνοδωμάτιο της και κατευθύνομαι προς το ισόγειο. Διασχίζοντας τον διάδρομο, σταματάω για λίγα δευτερόλεπτα έξω από τα δωμάτια της Λούνας και του Έντγκαρ. Ανοίγω ελάχιστα τις πόρτες τους. Είναι ακόμα στα κρεβάτια τους και απολαμβάνουν τον ύπνο τους... Καλά κάνουν. Χρειάζονται και οι δύο ξεκούραση, μετά από όσα έχουν γίνει τις τελευταίες μέρες. Βλέποντας τα τόσο ήρεμα, καταφέρνω και εγώ να σκεφτώ θετικά. Πρέπει να είμαι αισιόδοξος και ήρεμος.

Η σημερινά μέρα... Είναι ιδιαίτερη. Με έχει κατακλύσει ένα πρωτόγνωρο συναίσθημα και όλες οι σκέψεις μου έχουν δημιουργήσει ένα κουβάρι. Και ωστόσο, ο νους μου τριγυρίζει γύρω από μία πολύ σημαντική υποχρέωση διαρκώς, σαν να μην έχω άλλα θέματα που απαιτούν την προσοχή μου. Αγωνιούσα κάθε μέρα, έως ότου φτάσει η συγκεκριμένη... Και να που ήρθε. Αυτή η πολυπόθητη Τετάρτη, καθώς σήμερα θα γίνει το πρώτο βήμα για να λυθούν όλες μου οι απορίες. Θα περιμένω ύστερα λίγο ακόμα καιρό και τότε, ένα ακόμα ζήτημα θα λυθεί.

Στον κάτω όροφο, όλα τα παράθυρα είναι ανοιχτά, για να αεριστούν τα δωμάτια. Από παντού μπαίνει το φως του ήλιου και ο καθαρός αέρας γεμίζει τα πνευμόνια μου, καθώς περνάω το κατωφλια της κουζίνας. Η Ζοζεφίνα είναι ήδη εκεί και κάθεται σε ένα από τα σκαμπό, αγναντεύντας το τοπίο έξω και πίνοντας... Νερό;

"Καλημέρα Ζόζι μου" την πλησιάζω και αφήνω ένα απαλό φιλί στα χείλη της.

"Καλημέρα αγάπη μου. Πώς κοιμήθηκες;"