𝓈𝓉𝓎𝓁𝒾𝓃𝑔 𝓁𝑜𝓋𝑒 ✔️

Το Μέλλον Μου

Josephine's POV

3 μέρες μετά...

Ο σοφέρ μου, ανοίγει την πόρτα για τα πίσω καθίσματα και με το που πατώ τα πόδια μου στο έδαφος, τα φλας πέφτουν πάνω μου σαν καταρρακτώδης βροχή και οι δημοσιογράφοι ρωτάνε ο ένας μετά τον άλλον, ακατάπαυστα. Οι σωματοφύλακες μου, μπαίνουν μπροστά και με τα χέρια τους, τους εμποδίζουν να με πλησιάσουν, μα δυστυχώς, δεν υπάρχει τρόπος να σταματήσουν τον καταιγισμό ερωτήσεων που με βασανίζουν από το πρώτο λεπτό που έφυγα από το σπίτι, για να έρθω στην δουλειά.

Οι αποκαλύψεις στην εκπομπή του πριν από τρεις ημέρες, έχουν δημιουργήσει έναν πανικό. Άπειροι δημοσιογράφοι στήνονται καθημερινά έξω από το σπίτι μου και αναμασάνε συνεχώς τα ίδια λόγια. Αποδοκιμάζουν τις αποφάσεις μου και με επικρίνουν, λες και τους αφορούν οι επιλογές που έκανα. Δεν έχουν την παραμικρή ιδέα όμως τι πέρασα και τι με οδήγησε σε αυτές... Δεν έχουν κανένα δικαίωμα να ανακατεύονται και ωστόσο, εμμένουν στο να κάνουν την ζωή μου δύσκολη. Η Μαργαρίτα μου είπε μάλιστα, ότι τηλεφωνούσαν και στην δουλειά αυτές τις ημέρες που δεν πήγα στην δουλειά, ζητώντας συνέντευξη. Δεν μου έφταναν τα προβλήματα που είχα, έπρεπε να συμβεί κι αυτό... Για άλλη μια φορά, κόντρα στα σχέδια και στις προβλέψεις μου για το μέλλον!

Καταφέρνοντας να φτάσω στην είσοδο του κτιρίου με ασφάλεια, μπαίνω μέσα βιαστικά. Η συρόμενη πόρτα κλείνει πίσω μου και καθώς απομακρύνομαι από αυτήν, οι φωνές των δημοσιογράφων χάνονται όλο και πιο πολύ, γεγονός που έστω και για λίγο, με βοηθάει να ηρεμήσω. Όσο γίνεται δηλαδή με όσα συμβαίνουν.

Προχωρώντας προς τον ανελκυστήρα, αισθάνομαι τα βλέμματα όλων καρφωμένα πάνω μου. Ακούω τους ψιθύρους τους και εχονγας αντιληφθεί τα λόγια που ξεστομίζουν, νιώθω ένα βάρος να καταπλακώνει το στήθος μου και αν δεν ήξερα ότι θα πέσω στον λάκκο με τα φίδια, θα έτρεχα αμέσως έξω, στον καθαρό αέρα και στα οφέλη του...

Εισχωρώ διακριτικά στον ανελκυστήρα, αφού έχει φτάσει μετά από αρκετά βασανιστικά λεπτά στο επίπεδο μου και προς μεγάλη μου ανακούφιση, είμαι εντελώς μόνη μου... Δεν θα είχα το κουράγιο να αντιμετωπίσω κι άλλα άτομα που στάζουν φαρμάκι, σε ένα κατά πολύ μικρότερο χώρο κιόλας.

Με του που ανοίγουν οι πόρτες, διασχίζω μέχρι το γραφείο μου με μεγάλες δρασκελίες, προσπερνώντας άθελα μου την Μαργαρίτα, της οποίας την ερώτηση ίσα ίσα που άκουσα... Δεν την αγνόησα σκόπιμα και είμαι σίγουρη πως θα κατανοήσει ότι αυτήν την στιγμή, δεν είμαι σε θέση να αντιμετωπίσω κανέναν. Θέλει απλώς να με βοηθήσει, το ξέρω, αλλά εγώ δεν μπορώ να ακούσω τίποτα.