𝓈𝓉𝓎𝓁𝒾𝓃𝑔 𝓁𝑜𝓋𝑒 ✔️

Χαμένη Ελπίδα;

Έχω μαζευτεί σε μια γωνιά και έχω αγκαλιάσει την κοιλιά μου, με τα πόδια οκλαδόν, χωρίς να κάνω κάποια άλλη κίνηση. Δεν θέλω να προκαλέσω την οργή του. Γνωρίζω τι θα συμβεί, αν τολμήσω να το κάνω.

Έχει στηρίξει την πλάτη του στον απέναντι τοίχο και με παρατηρεί. Δεν έχει βγάλει λέξη από την στιγμή που μπήκε στο δωμάτιο. Τα μάτια του, για κάποιον λόγο που δεν μπορώ να εξηγήσω, μου απαγορεύουν αυστηρά να σπάσω την οπτική επαφή. Μη έχοντας άλλη επιλογή, πρέπει να υπακούσω.

Ώστε για αυτό δραπέτευσε; Για να μπορέσει να απαγάγει εμένα; Μα ποιόν κοροϊδεύω, φυσικά και για αυτό. Μου το είχε πει στην ουσία, όταν είχα πάει να τον επισκεφτώ στο Αλκατράζ πριν μερικούς μήνες. Μα αυτό που με τρομάζει περισσότερο, είναι η σκέψη πως θα προσπαθήσει να κάνει κακό στην αδερφή μου. Αν αγγίξει έστω και μια τρίχα από τα μαλλιά της... Δεν θα έχω κανέναν ηθικό φραγμό να με κρατάει από το να τον σκοτώσω. Σε αντίθεση με εκείνον, εγώ θα έχω κάθε λόγο για να το κάνω.

Είμαι πολύ σίγουρη πως δεν τα έκανε όλα αυτά μόνους. Θα είχε βοήθεια από πολλά άτομα. Ένας Θεός ξέρει μόνο που έχει μπλέξει και έχει τόση δύναμη στα χέρια του αυτός ο άνθρωπος... Αν μπορεί να αποκαλείται έτσι, μετά από όσα έχει κάνει. Δεν είμαι υπέρ της τιμωρίας ή της θανατικής ποινής... Να δεν μπορώ να σκέφτομαι κάτι άλλο για εκείνον. Αν πρέπει να πεθάνει για να είμαστε εμείς ασφαλείς, τότε ας είναι έτσι.

"Παιδί μου, δεν θες να πάρεις μια αγκαλιά τον πατέρα σου;" αλήθεια με ρωτάει κάτι τέτοιο; Περιμένει να του δώσω απάντηση;

"Γιατί με απήγαγες; Τι ζητάς από εμένα;" ρωτάω πίσω, προσπαθώντας να κρατήσω την ψυχραιμία μου.

"Κόρη μου, αυτό είναι κάτι που θα μάθεις πολύ σύντομα. Θέλω πρώτα όμως να μάθω εγώ τι κάνεις. Πως είναι το εγγονάκι μου;" με ξαναρωτάει και δεν μπορώ να συγκρατήσω το γέλιο μου, το οποίο είναι γεμάτο από ειρωνεία.

"Έχω κάθε δικαίωμα να μάθω την αλήθεια εδώ και τώρα! Απαιτώ μια απάντηση! Για μια φορά στην ζωή σου, μην είσαι τόσο μαλάκας!" φωνάζω με όλη μου την δύναμη, κάτι που τελικά αποδεικνύεται μεγάλο λάθος.

Σηκώνεται όρθιος και με γρήγορα βήματα φτάνει κοντά μου, αρπάζοντας με από τα μαλλιά. Φέρνει το πρόσωπο μου κοντά στο δικό του και βάζει αρκετή δύναμη, για να με πονέσει. Δεν πρέπει να λυγίσω... Γαμώτο, δεν πρέπει να το επιτρέψω αυτό να συμβεί.

"Μην τολμήσεις να μου φωνάξεις ξανά κωλόπαιδο, το κατάλαβες; Αν θες να τα πάμε καλά, θα κάτσεις ήσυχη. Σε λίγες ώρες, θα έχεις και παρέα, για να μην νιώθεις μόνη σου. Οπότε άσε την αχαριστία και κοίτα να είσαι πιο ευγνώμων στο μέλλον. Εντάξει;" ρωτάει σιγανά μέσα στο αυτί μου και γνέφω θετικά, κουνώντας το χέρι μου αδύναμα προς τα κάτω.