𝓈𝓉𝓎𝓁𝒾𝓃𝑔 𝓁𝑜𝓋𝑒 ✔️

Ξέχασα Κάτι;

Το αμάξι σταματάει δίπλα σε μια σειρά από κάγκελα, τα οποία δεν έχω ιδέα που σταματάνε. Τα μάτια μου αντικρίζουν το όμορφο και μεγάλο σπίτι που έχουν δει ποτέ! Τι σπίτι δηλαδή! Αυτό είναι κανονική έπαυλη! Ή μάλλον όχι... Αν πω παλάτι, είναι υπερβολή;!

"Έχεις πάθει σοκ;" αστειευατθ έχοντας σκάσει στα γέλια.

"Συγνώμη που θα το πω... Αλλά είσαι φοβερό ψώνιο" εκφράζω την σκέψη μου και με κοιτάζει δήθεν παρεξηγημένος και πληγωμένος, ακουμπώντας το χέρι πάνω στην καρδιά του.

"Είχα όνειρα! Πάντα με φανταζόμουν με ένα τέτοιο σπίτι!" υπερασπίζεται τον εαυτό του και γελάω ακόμα πιο δυνατά.

"Ναι. Μόνο στην φαντασία σου έμειναν" τον ειρωνεύομαι και περπατώντας χέρι, κατευθυνόμαστε προς το σπίτι. Πλησιάζουμε την είσοδο και εκεί βλέπω δύο τύπους με σταυρωμένα χέρια, να στέκονται μπροστά από την καγκελόπορτα. Ο Αλεξάντερ τους ζητάει να κάνουν στην άκρη και αυτοί, μη έχοντας άλλη επιλογή αφού είναι το αφεντικό τους, υπακούν.

Πατάω πάνω στο πλακόστρωτο δρομάκι που οδηγεί στην είσοδο της έπαυλης και αφήνω το βλέμμα μου να παρατηρήσει την ομορφιά γύρω του.

Δεξιά και αριστερά, τον χώρο στολίζουν παρτέρια με λουλούδια και φυτά, καθώς μερικά από αυτά είναι και φυτεμένα κάτω στο χώμα. Μικρά κομμάτια γκαζόν σχηματίζουν πολλές διαδρομές, ώστε όποιος θέλει να περιπλανηθεί ανάμεσα τους.

"Που να δεις και το μικρό αλσάκι μετά την πισίνα" ψιθυρίζει στο αυτί μου και τον κοιτάζω σοκαρισμένη. Ανοίγω το στόμα μου να μιλήσω, αλλά αποφασίζω να μην το σχολιάσω, μιας και η έκπληξη στο πρόσωπο μου τα λέει όλα. "Ειδικά με το χιόνι τον χειμώνα" συμπληρώνει και ξαφνικά θέλω να έρθουν τα Χριστούγεννα.

Το σπίτι απ' έξω, είναι χτισμένο με στοιχεία πέτρας και μερικά παράθυρα είναι ενσωματωμένα στον τοίχο.

"Έχει τρεις ορόφους, το πατάρι στην σκεπή και το υπόγειο" μου εξηγεί καθώς πλησιάζουμε την πόρτα. Έχω πάθει σοκ με όλα αυτά πραγματικά. Πρώτη φορά στην ζωή μου είμαι κοντά σε τόσο πολύ... Πλούτο.

"Δεν σκέφτηκες καθόλου τα έξοδα όταν το αγόρασες ε;"

"Μπα. Και επίσης, δεν το αγόρασα. Είναι χτισμένο. Χρειάστηκε ένας ολόκληρος χρόνος. Αλλά δεν με ένοιαζε. Θέλω ότι φαντάζομαι να γίνεται πραγματικότητα. Και τώρα μας φαντάζομαι να μπαίνουμε μέσα και θα παθαίνεις κι άλλο σοκ" λέει γελώντας και περνάει το χέρι στον ώμο μου.