𝓈𝓉𝓎𝓁𝒾𝓃𝑔 𝓁𝑜𝓋𝑒 ✔️

Το Γκαλά Ήταν Μόνο Η Αρχή

Josephine's POV

Μερικές ακόμα πινελίες στο μακιγιάζ μου και είμαι έτοιμη να φύγω για το γκαλά. Είναι αρκετά νωρίς, αλλά προτιμώ να φτάσω εκεί λίγο νωρίτερα, παρά να βρεθώ αργά ανάμεσα στους επισήμους και να μην μπορώ να σκεφτώ μια καλή δικαιολογία για την καθυστέρηση μου.

Κάθε εκδήλωση, κάθε γκαλά, κάθε επίδειξη, είναι πολύ σημαντική πλέον για εμένα. Οφείλω να μην λείπω από κανένα μεγάλο γεγονός. Αν χρειαστεί, τότε πρέπει ο λόγος να είναι πάρα πολύ σοβαρός. Τόσες πολλές υποχρεώσεις... Και όλα αυτά, για να διατηρηθεί η εικόνα μου στον έξω κόσμο. Γιατί οι άνθρωποι πρέπει να δουν αυτό που θέλουν. Πρέπει να τους δώσω την Ζοζεφίνα που ανήκει στον κόσμο των διάσημων. Τα λάθη είναι ανεπίτρεπτα. Κανένας δεν πρέπει να δει πέρα από αυτό που επιλέγω εγώ να παρουσιάσω.

Και δεν το λέω μόνο για το φαίνεσθαι που θα δουν οι άλλοι. Κανείς δεν πρέπει να ανακαλύψει την αλήθεια για τον γιό μου. Λίγα άτομα μόνο ξέρουν για την ύπαρξη του και έτσι πρέπει να παραμείνει. Αν το παιδί μου χαθεί σε αυτόν τον κόσμο από τόσο μικρή ηλικία, θα είναι καταστροφικό για την πορεία του στην ζωή αργότερα. Είναι ακόμα πολύ παιδί, για να βρεθεί κάτω από τα φώτα της δημοσιότητας. Εδώ εγώ σε μια μεγαλύτερη ηλικία και αισθάνομαι τεράστια.

Αναρωτιέμαι πως θα νιώθουν τα παιδιά που σε μικρή ηλικία διεισδύουν σε κάτι τέτοιο. Είτε στο μόντελιγκ, είτε στην υποκριτική, είτε στο τραγούδι. Είμαι σίγουρη πως αντιμετωπίζουν πολλά προβλήματα και όταν πια έχουν χάσει την ελευθερία που είχαν κάποτε, ψάχνουν διεξόδους, ώστε να βρουν και εκείνα λίγες προσωπικές στιγμές χαλάρωσης και ηρεμίας. Απορώ μερικές φορές... Αν είναι πραγματικά δική τους επιλογή ή αν πληρώνουν τα απωθημένα των γονιών τους;

Εγώ πάντως έχω υποσχεθεί στον εαυτό μου πως ποτέ δεν θα αναγκάσω την αδερφή μου ή τον γιό μου να ακολουθήσουν τα δικά μου βήματα ή να κάνουν πραγματικότητα τα δικά μου όνειρα. Θα τα στηρίξω σε όποια επιλογή κι αν κάνουν στην ζωή τους. Θα είμαι δίπλα τους σε κάθε τους βήμα. Σαν αδερφή και σαν μάνα... Είναι αυτό που πρέπει να κάνω. Το καταφέρνω δεκατρία χρόνια μόνη μου... Θα το κάνω και τώρα.

Φοράω την ασημένια καμπαρντίνα μου και περνάω το μικρό τσαντάκι σε σχήμα τριαντάφυλλου στον ώμο μου, ενώ, αφού έχω βγει από το δωμάτιο και διασχίσει τον μακρύ διάδρομο, κατεβαίνω με προσοχή τα σκαλιά για το ισόγειο, ώστε να μην πατήσω καταλάθος το φόρεμα που επέλεξα για την αποψινή βραδιά στο.