𝓈𝓉𝓎𝓁𝒾𝓃𝑔 𝓁𝑜𝓋𝑒 ✔️

Σε Κίνδυνο!

Josephine's POV

"Πείτε μου ότι θα γίνει καλά, σας παρακαλώ!" φωνάζω στις νοσοκόμες που την έχουν βάλει πάνω στο ειδικό κρεβάτι και την μεταφέρουν στους διαδρόμους του νοσοκομείου. Τρέχω μαζί τους, γιατί δεν θέλω να χάσω την Λούνα από τα μάτια μου. Σε καμία περίπτωση δεν πρέπει να συμβεί αυτό. Άθελα μου το επέστρεψα... Και την πυροβόλησαν! Θεέ μου, εγώ φταίω για όλα!

Έχασα το μωράκι μου, κάτι που με συνέτριψε αφάνταστα! Αν όμως χαθεί και η μικρή μου αδερφή... Αυτό θα είναι χτύπημα θανατηφόρο! Δεν μπορεί να πεθάνει! Δεν... Δεν το δέχομαι! Όχι μετά από όσα έχουμε περάσει! Δεν έφτυσα αίμα όλα αυτά τα χρόνια, για να μεγαλώσει με υγεία και τώρα να φύγει με αυτόν τον απαίσιο τρόπο! Είναι ακόμα παιδί, δεν έχει προλάβει να ζήσει τίποτα! Μου έλεγε συνέχεια για τα όνειρα της! Είναι άδικο να μην προλάβει να τα καταφέρει! Γιατί η κόρη μου... Γιατί η μικρή μου αδερφή;!

"Απαντήστε μου κάποιος! Σας παρακαλώ!" φωνάζω ξανά απελπισμένη και πιάνω το χέρι της αδερφής μου, αλλά μια νοσοκόμα μου λέει πως από εκείνο το σημείο και μετά, δεν μπορώ να προχωρήσω περαιτέρω. Δεν μπορώ να την αφήσω μόνη της... Αλλά αναγκαστικά, πρέπει να την εμπιστευτώ στα χέρια των γιατρών, ελπίζοντας πως θα την σώσουν. Πρέπει να το κάνουν!

Κάθομαι σε μια από τις θέσεις στον διάδρομο του νοσοκομείου και καλύπτω το πρόσωπο μου με τις παλάμες μου. Τα δάκρυα δεν αργούν να πλημμυρίσουν τα μάγουλα μου και μερικοί λυγμοί ξεφεύγουν από το στόμα μου, ενώ προσπαθώ να καλμάρω τα νεύρα και την θλίψη μου, αλλά δεν ξέρω αν μπορώ πλέον να το κάνω. Τις τελευταίες μέρες, μας έχουν συμβεί τα πάνδημα. Το τελειωτικό χτύπημα. Τώρα που είμαι μακριά από εκείνα τα τέρατα... Μπορώ να λυγίσω και να ξεσπάσω. Να βγάλω όλον μου τον πόνο από μέσα μου... Αλλά και τον θυμό μου. Όσοι ευθύνονται για όσα περάσαμε, θα πληρώσουν. Ανεξαιρέτως.

"Ζοζεφίνα στάσου! Δεν μπορώ να τρέξω τόσο γρήγορα! Είμαι και έγκυος αν θυμάσαι καλά!" μου λέει Τζένη, αφού φτάσει κοντά μου. Παίρνει μερικές ανάσες και πιάνει την κοιλιά της, καθώς κάθεται δίπλα μου.

"Τζένη, δεν ήταν ανάγκη να έρθεις μαζί μου μέχρι εδώ. Τώρα που όλα τελείωσαν, θα έχετε πολύ δουλειά με τον Νικ" της λέω και ακουμπάει το χέρι της στον ώμο μου.

"Θα μείνω μέχρι να έρθουν οι δικοί σου. Τους ειδοποιήσαμε και όπου να 'ναι, θα βρίσκονται κοντά σου. Ο Αλεξάντερ ανυπομονεί να σε κρατήσει ξανά στην αγκαλιά του. Δεν φαντάζεσαι πόσο ανησύχησε όλες αυτές τις μέρες" σαν ψέμα ακούγονται τα λόγια της.