𝓈𝓉𝓎𝓁𝒾𝓃𝑔 𝓁𝑜𝓋𝑒 ✔️

Αυτοκτονία

Λίγες ώρες μετά...

Στην αδερφή μου, αρέσει να κάνει πολλά πράγματα. Αγαπάει να ζωγραφίσει –ειδικά πάνω σε καμβάδες–, να τραγουδάει τις στιγμές που βρίσκεται μόνη της, ακόμα και όταν νομίζει πως είναι, να μαγειρεύει στην κουζίνα φαγητά και γλυκά, να ασχολείται με τα λουλούδια στον δικό μας, αλλά με αυτά στους ξένους, να ντύνεται με πολλά ρούχα και να δημιουργεί διάφορους συνδυασμούς, κάτι που προφανώς υιοθέτησε από εμένα και την μητέρα μας. Αν και δεν πιστεύω πως θα ασχοληθεί επαγγελματικά στο μέλλον με αυτό, όπως εμείς.

Κάτι όμως που λατρεύει απείρως... Είναι ο χορός. Έχει το δικό της ξεχωριστό στυλ και δεν ακολουθεί ποτέ πιστά τα μοτίβα και τις χορογραφίες. Πάντα της αρέσει να δημιουργεί τα δικά της βήματα. Έχει έναν τρόπο, να τα κάνει όλα να φαίνονται πιο ωραία. Λατρεύει να βάζει την μουσική στην διαπασών και απλώς να αφήνει τον ρυθμό να αγκαλιάζει το σώμα της. Τους ήχους να την κυριεύουν. Νιώθει τόσα ανάμεικτα συναισθήματα, όταν το κουνάει το κορμί της και τα πόδια της. Δεν χορεύει απλώς... Πετάει. Είναι χαρούμενη, το βλέπω κάθε φορά στο αψεγάδιαστο προσωπάκι της.

Είναι πάρα πολύ άδικο... Που δεν θα μπορεί να το κάνει για πάρα πολύ καιρό. Γιατί η αδερφή μου θα περπατήσει ξανά. Θα φροντίσω εγώ προσωπικά για αυτό. Εκεί που θα πάμε, θα βρω τον καλύτερο φυσικοθεραπευτή για να την βοηθήσει. Θα είμαι και εγώ δίπλα της, ώστε να σταθεί στα πόδια της ξανά. Κυριολεκτικά, αλλά και μεταφορικά.

Η ψυχολογία της είναι αρκετά πεσμένη. Όταν οι γιατροί με άφησαν να την δω... Με το ζόρι μου μιλούσε. Ίσα ίσα που κατάφερε να ξεστομίσει μερικές λέξεις και μετά κοιμήθηκε αμέσως. Δεν άφησα το χέρι της. Έμεινα κοντά της, μέχρι που μια νοσοκόμα με ενημέρωσε πως έπρεπε να φύγω. Θα νύχτωνε άλλωστε.

Εγώ έκανα κάποιες εξετάσεις κατά την διάρκεια του χειρουργείου και ένας από τους γιατρούς μου είπε πως ευτυχώς, η υγεία μου είναι σε καλή κατάσταση. Ο θάνατος της Σιέννας μου... Δεν άφησε κάποιο πρόβλημα στον οργανισμό μου. Μπορώ να συνεχίσω κανονικά την ζωή μου, χωρίς να φοβάμαι... Καλά, μια κουβέντα είναι αυτό. Φοβάμαι πάρα πολύ, μα τώρα δεν είναι καιρός για να δείξω τα συναισθήματα μου. Έχω πιο σημαντικά πράγματα να κάνω.

Πρέπει να στηρίξω την αδερφή μου, με κάθε πιθανό τρόπο. Να αφήσω και πάλι στην άκρη τα δικά μου προβλήματα, για να αντιμετωπίσουμε μαζί τα δικά της. Να σκεπάσω τον δικό μου πόνο και να τον θάψω κάτω από το χώμα. Τόσα χρόνια το έκανα, μπορώ να το κάνω ξανά. Ήταν ανάγκη τότε που δεν είχαμε να φάμε, είναι ανάγκη και τώρα, που η ψυχή της βασανίζεται, είμαι απόλυτα σίγουρη για αυτό. Πρέπει να φορέσω πάλι το ψεύτικο χαμόγελο μου... Μόνο για χάρη της Λούνας μου.