𝓈𝓉𝓎𝓁𝒾𝓃𝑔 𝓁𝑜𝓋𝑒 ✔️

Νιώθω Χαρούμενη

Josephine's POV

"Εμείς οι δύο δεν θα χωρίσουμε ποτέ ξανά" αποκρίνομαι με απόλυτη ειλικρίνεια στην φωνή μου, καθώς γυρνάω με προσοχή από την άλλη μεριά, ώστε να κοιταζόμαστε.

Έχοντας και οι δύο ικανοποιήσει ο ένας τον άλλο, σωματικά και ψυχικά, τα κορμιά μας έχουνε ξαπλώσει και καταλαγιάσει πάνω στο στρώμα του κρεβατιού και τα έχει καλύψει το γνωστό, γαλάζιο σεντόνι. Έχει ακόμα πολλά από αυτά στην ντουλάπα του. Χαίρομαι που η αγάπη του για αυτό το χρώμα, δεν άλλαξε. Το μπλε ήταν κομμάτι της σχέσης μας από τότε που γνωριστήκαμε. Και νομίζω πως πλέον είναι και δικό μου αγαπημένο χρώμα, αφού πάντα θα μου θυμίζει εκείνον.

Βρισκόμαστε ο ένας απέναντι από τον άλλον, με τα πόδια μας μπλεγμένα μεταξύ τους. Το ένα χέρι του είναι περασμένο κάτω από την μέση μου και το χαϊδεύει τρυφερά τον ώμο μου.

Περίμενα ότι θα το μετανιώσω, αλλά μόλις με κράτησε στα χέρια του και τα σώματα μας άγγιξαν ξανά το ένα το άλλο, όλες οι αμφιβολίες εξανεμίστηκαν στον αέρα και οι φόβοι, ήταν σαν να μην υπήρξαν ποτέ. Είχε δίκιο ο Ραφ. Ποτέ δεν θα μπορέσω να ξεχάσω όλα αυτά που πέρασα ή το τι έχασα μέσα από τα γεγονότα. Είναι κομμάτια μου. Αλλά μπορώ να μοιραστώ τον πόνο και την θλίψη με αυτούς που αγαπώ. Ειδικά αν κουβαλάνε το ίδιο βάρος με εμένα. Κατάφερα επιτέλους να συγχωρήσω τον Αλεξάντερ και μαζί, θα κάνουμε το επόμενο βήμα. Τελείωσα να τρέχω μακριά από τα προβλήματα, νομίζοντας πως θα λυθούν. Θα τα αντιμετωπίσω άλλο, μαζί με τον Αλεξάντερ... Τον έρωτα που νόμιζα ότι θα καταφέρω να ξεχάσω. Μα έκανα λάθος. Ανυπομονώ να περπατήσω ξανά σε αυτό το μονοπάτι και μια μέρα, να φέρω στον κόσμο και πάλι το παιδί μας... Ή τα, γιατί θέλω να κάνουμε πολλά.

"Έχεις το πιο όμορφο χαμόγελο που έχω δει" μου λέει δυνατά, για να το ακούσω και τα μάγουλα μου παίρνουν φωτιά στο άκουσμα αυτών τον λέξεων.

Είχα ξεχάσει αυτό το συναίσθημα... Πιο σωστά, είχα πείσει τον εαυτό μου να μην το σκέφτεται και να το κρύψει στα πιο βαθιά σημεία του μυαλού μου... Υπήρχε όμως περίπτωση να ακούσει, αφού επέτρεψα στην καρδιά μου να πάρει τον έλεγχο; Πάντως, την απόφαση να γυρίσω και πάλι κοντά του, την πήρα μετά από πολύωρη και ώριμη σκέψη. Ίσως να είχα φτάσει νωρίτερα σε αυτό το σημείο, αν δεν ήμουν τόσο πεισματάρα. Φυσικά, χρωστάω αρκετά στον Έντουαρντ, τον φίλο του Αλεξάντερ που διέλυσε τον φόβο για πιθανές επισκέψεις από τον υπόκοσμο και στον Ραφ, που με τις ιστορίες και τις συμβουλές του, μου έδωσε να καταλάβω ότι η συγχώρεση είναι μεγαλύτερη από το μίσος. Λέξη μοναδική, με τεράστιο νόημα να την ακολουθεί. Λέξη που λυτρώνει και απελευθερώνει του πνεύμα του ανθρώπου, αφήνοντας το να ζήσει.