𝓈𝓉𝓎𝓁𝒾𝓃𝑔 𝓁𝑜𝓋𝑒 ✔️

Κοντά Σου

Josephine's POV

Τώρα...

Δεν μπορώ να πιστέψω αυτά που μόλις άκουσα... Μου φαίνονται αδιονόητα και τρελά. Η μητέρα μου δεν ήθελε να εγκαταλείψει το παιδί της... Αλλά οι ίδιοι της οι γονείς την ανάγκασαν να φύγει από την χώρα και της απαγόρεψαν να έχει την οποιαδήποτε επαφή με τον ετεροθαλή αδερφό μου... Ποτέ δεν γνώρισε το παιδί της...

"Έπρεπε να ήμουν κοντά της και ανταφτού... Την έστειλα μακριά μου. Έδιωξα το παιδί μου, πιστεύοντας πως έκανα το καλύτερο για την Ιουλιέτα μου... Ίσως σήμερα να ήταν αλλιώς τα πράγματα, αν την είχα στηρίξει και αν ήμουν σωστή μάνα..." ψελλίζει με δάκρυα στα μάτια της.

Παρόλα αυτά... Εγώ δεν μπορώ να συμμεριστώ την θλίψη που νιώθει. Όσο και αν θέλω να την σφίξω στην αγκαλιά μου, παρηγορώντας την, όμως το σοκ με αποτρέπει από το κάνω. Πρώτη φορά, μετά τόσο καιρό την ξαναείδα και τώρα... Δεν θέλω ούτε να την βλέπω μπροστά μου, μετά από όσα άκουσα. Άθελα μου, συγκρίνω τον τρόπο που μεγάλωσα εγώ... Και τον τρόπο που μεγάλωσε η μητέρα μου. Τραυματιστήκαμε εξαιτίας του πατέρα μας... Όμως εγώ πήρα μόνο αγάπη και στήριξη από αυτήν, ενώ η ίδια ένιωθε πως η δική της μητέρα δεν την αγαπούσε. Θεέ μου...

"Πως μπόρεσες... Πως μπόρεσες να κάνεις κάτι τέτοιο; Στην ίδια σου την κόρη;" ρωτάω όσο πιο ψύχραιμα μπορώ και αντικρίζω τα μάτια της.

"Ήταν άλλες εποχές τότε Ζοζεφίνα μου... Όπως η μητέρα σου, έτσι ούτε και εγώ είχα πολλά δικαιώματα μέσα στο σπίτι. Έπρεπε πάντα να πηγαίνω με τα νερά του παππού σου... Για να μην έχουμε πιο άσχημα αποτελέσματα από αυτά που σου αφηγήθηκα όλες αυτές τις ώρες" μου εξηγεί και όσο κι αν προσπαθώ, δεν μπορώ να βρω κάποια λογική στο επιχείρημα της.

Απρόσμενα, τα δάκρυα αρχίζουν να τρεχουν από τα μάτια μου, το ένα μετά το άλλο. Ακούω ξανά και ξανά, τα λόγια της γιαγιάς μου στο μυαλό μου.

Είχα την γιαγιά μου και τον παππού μου πολύ ψηλά. Ήταν σαν δεύτεροι γονείς για εμένα. Πάντα ήξερα ότι μπορώ να τους λέω τα πάντα. Ήταν από τους λίγους ανθρώπους... Στους οποίους είχα απόλυτη εμπιστοσύνη. Οπότε τώρα μου φαίνεται πάρα πολύ σκληρό... Που τώρα έρχονται όλες αυτές οι αλήθειες στην επιφάνεια και όλα όσα πίστευα καταρρέουν. Όχι μόνο για αυτούς ή για την μητέρα μου, μα για ολόκληρη την οικογένεια μου.

Ξαφνικά θυμάμαι όλους τους ψιθύρους που άκουγα σαν παιδί. Τα βλέμματα που αντάλλαζαν όλοι μεταξύ τους, κάθε φορά που βρισκόμασταν όλοι μαζί, στον ίδιο χώρο. Πολλές φορές, συζητούσαν με έντονο ύφος, το οποίο τώρα είναι καταλαβαίνω. Είχα ακούσει καταλάθος αρκετούς καυγάδες ανάμεσα στην μητέρα μου και στους γονείς της. Και από ότι θυμάμαι... Είχα ακούσει άπειρες στιγμές την γιαγιά μου να συζητάει με τον πατέρα μου.