𝓈𝓉𝓎𝓁𝒾𝓃𝑔 𝓁𝑜𝓋𝑒 ✔️

Αντίο

Alexander's POV

Ανοίγω σιγά σιγά τα μάτια μου και βλέπω πως έχει ξημερώσει, μέσω των ορθάνοιχτων παραθύρων. Οι ακτίνες του ήλιου πέφτουν ελάχιστα πάνω στα σεντόνια και για κάποιον λόγο, πάνω στα δικά μου μάτια, αναγκάζοντας με να ξυπνήσω για τα καλά. Και έκανα έναν υπέροχο ύπνο που να πάρει...

Έβλεπα ένα τόσο γαλήνιο όνειρο. Ήμασταν εγώ, η Ζοζεφίνα και οι κόρες μας στην εξοχή. Κάναμε πικ νικ πάνω στο γρασίδι και είχαμε πολλές, νόστιμες λιχουδιές. Η Ζοζεφίνα με την Λούνα συζητούσαν σε εύθυμο τόνο και γελούσαν, ενώ εγώ έπαιζα μαζί με την Σιέννα μας. Τρέχαμε πάνω κάτω στο έδαφος και εκείνη απέφευγε με καλούς ελιγμούς τα πιασίματα μου. Το γέλιο ηχούσε παντού. Δεν ακουγόταν τίποτα άλλο. Όταν κατάφερα να την κρατήσω για λίγα δευτερόλεπτα... Χάθηκαν όλα. Έγιναν καπνός και εγώ βρέθηκα μόνος μου, με τα χέρια μου στο κενό και τα δάκρυα να κυλάνε στα μάγουλα μου. Μετά ξύπνησα.

Ανακάθομαι στο κρεβάτι και κοιτάζω το δωμάτιο γύρω μου, μέχρι την στιγμή που το βλέμμα μου πέφτει στην άλλη πλευρά του κρεβατιού... Η κουβέρτα είναι κάπως στρωμένη και όλα τα πράγματα λείπουν από το κομοδίνο. Ακόμα και οι φωτογραφίες... Είναι τελείως άδειο. Σαν να μην ξάπλωσε ποτέ κανείς εκεί. Σαν να μην άγγιξε κανένα γυναικείο σώμα αυτόν τον ένα χρόνο και κάτι μήνες αυτά τα σκεπάσμστα.

Κατεβαίνω από το κρεβάτι και φορώντας τις παντόφλες, πάω προς την ντουλάπα. Την ανοίγω με μια κίνηση... Και όλα τα ρούχα της έχουνε εξαφανιστεί. Ανοίγοντας και τα συρτάρια από παντού μέσα στο δωμάτιο, βλέπω πως λείπουν και όλα τα προσωπικά της αντικείμενα. Πρέπει να συμβαίνει το ίδιο και με τα πράγματα της Λούνας... Σίγουρα θα μάζεψε και τα δικά της. Δεν άφηνε ποτέ την μικρή της αδερφή πίσω, ειδικά μετά από όλα αυτά που έγιναν.

Φοράω τις πιτζάμες μου και αφού κάνω όλα τα απαραίτητα στο μπάνιο, βγαίνω από την κρεβατοκάμαρα μας και κατευθύνομαι προς την κουζίνα. Περνώντας έξω από το δωμάτιο της Λούνας, βλέπω πως τα πάντα είναι τακτοποιημένα. Το κρεβάτι στρωμένο και τίποτα κάτω στο πάτωμα, όπως ήταν τις περισσότερες φορές όταν έμπαινα μέσα... Η Λούνα δεν είναι και τόσο της τάξης, αλλά δεν με ένοιαζε. Την αγαπούσα για τον παιδικό και ταυτόχρονα ώριμο χαρακτήρα της.

Δεν ακούγεται τίποτα πια μέσα στο σπίτι. Η φωνές της Μαργαρίτας δεν γεμίζουν τον χώρο, επειδή βρήκε λεκέδες στο πάτωμα της κουζίνας. Τα βήματα της Λούνας δεν αντηχούν σε όλο το σπίτι από το αστείο τρέξιμο της ή τα γέλια της από χαρά και ενθουσιασμό. Δεν αισθάνομαι το άγγιγμα της Ζοζεφίνας μου πλέον πάνω στο σώμα μου. Όλα άλλαξαν μέσα σε τόσο λίγες μέρες....