𝓈𝓉𝓎𝓁𝒾𝓃𝑔 𝓁𝑜𝓋𝑒 ✔️

Δραπέτευσε Το Τέρας

Josephine's POV

Η καρδιά μου έχει αισθανθεί πολλά όλες αυτές μέρες. Χαρά, θυμό, λύπη... Μα τίποτα δεν συγκρίνεται με τα συναισθήματα που νιώθω τώρα. Τίποτα δεν μπορεί να πάρει μακριά αυτό που κάνει την ψυχή μου να αγαλιάζει και να ηρεμεί.

Ευτυχία και αισιοδοξία για το μέλλον. Σίγουρα τα αποδίδω και τα δύο στον ερχομό του μωρού μου. Η κόρη μου και η σχέση μου με τον Αλεξάντερ, είναι αυτά που μου δίνουν την μεγαλύτερη χαρά στην ζωή μου. Μπορεί να αντιμετωπίζω ένα σωρό προβλήματα, αλλά ξέρω πως θα βρω τις κατάλληλες λύσεις. Πάντα αυτό έκανα και δεν έχω σκοπό να το αλλάξω τώρα.

Εδώ και καιρό, έχω πάψει να βλέπω τα πράγματα με πανικό. Νομίζω ήταν καιρός να συμβεί άλλωστε. Έχω και έναν παραπάνω λόγο τώρα... Να προσέχω την ψυχολογική μου κατάσταση. Δεν είμαι πλέον μου. Σε έξι μήνες, η μικρή μου Σιέννα θα έρθει στον κόσμο και θα φέρει χαρά σε όλους μας. Ανυπομονώ να την κρατήσω στην αγκαλιά μου. Περισσότερο και από τον Αλεξάντερ. Εκείνος είναι μεσ' την τρελή χαρά. Μπορεί να μην δείχνω έντονα τον ενθουσιασμό μου, όμως σίγουρα δεν ξεπερνάει κανείς την χαρά μου.

Πίνω μια γουλιά από τον παγωμένο, ανάμεικτο χυμό φρούτων που μου έφτιαξε η Μαργαρίτα –το ρόφημα που αντικατέστησε τον καφέ, καθώς προτιμώ να μην πίνω στην κατάσταση μου– και συνεχίζω να αγναντεύω το τοπίο έξω από το παράθυρο του σαλονιού.

Ο ήλιος έχει αρχίσει να λιώνει το χιόνι, το οποίο είχε μετατραπεί σε πάγο τις τελευταίες μέρες. Ούτε ένα ευρώ δείγμα σύννεφου στον ουρανό. Είναι πεντακάθαρος και το μόνο που μπορεί να φανεί, είναι κάποιο αεροπλάνο που πραγματοποιεί το ταξίδι του. Τα αμάξια περνάνε με προσοχή πάνω από τον δρόμο, για να μην προκαλεθούν ατυχήματα εξαιτίας του παγωμένου δρόμου.

Ένα όμορφο χειμωνιάτικο πρωϊνό, λίγες μέρες πριν τα Χριστούγεννα. Τα πρώτα... Που θα περάσω μαζί με τον Αλεξάντερ. Τα περσινά τα περάσαμε χωριστά, αφού ακόμα ήμασταν κρυφά μαζί. Ξέρω όμως πως φέτος θα είναι αλλιώς. Ίσως θα είναι και οι καλύτερες γιορτές που θα κάνουμε ποτέ με την Λούνα... Να θυμηθώ να της πάρω δώρο.

Τα βήματα κάποιου άτομου με βγάζουν από τις σκέψεις μου και στο δωμάτιο, εμφανίζονται ο Κρις με τον Αλεξάντερ, έχοντας τα χέρια στις τσέπες. Το βλέμμα του Κρις... Δεν έρχεται σε καμία επαφή με το δικό μου. Όχι πως εγώ το επιδιώκω. Πρέπει να μιλήσουμε... Κι ας κάνω εγώ το πρώτο βήμα για αυτήν την φορά.