𝓈𝓉𝓎𝓁𝒾𝓃𝑔 𝓁𝑜𝓋𝑒 ✔️

Ρωμαίος Και Ιουλιέτα

Μεριά συγγραφέα-αναγνώστη

35 χρόνια πριν...

13 Φεβρουαρίου, 1989

Καθόταν στο κρεβάτι της, διαβάζοντας το αγαπημένο της βιβλίο... Ρωμαίος και Ιουλιέτα. Το καλύτερο κατά της άποψη της, ερωτικό και δραματικό μυθιστόρημα που είχε διαβάσει ποτέ της. Τα ράφια στην βιβλιοθήκη της, ήταν γεμάτα κάθε είδος βιβλίου, στην ελληνική και στην ισπανική γλώσσα, εκτός από την αγγλική. Τα ρομαντικά κυριαρχούσαν όμως, διότι ήταν λάτρης τους. Ένα ράφι, ήταν αφιερωμένο στις δημιουργίες του Σαίξπηρ. Την αγάπη της για τον συγκεκριμένο συγγραφέα, την είχε κληρονομήσει από την μητέρα της.

Το βιβλίο αυτό όμως... Της είχε κλέψει την καρδιά από πολύ μικρή ηλικία. Από όταν ξεκίνησε να διαβάζει. Ακόμα και το τέλος, ενώ η ίδια προτιμούσε οι ιστορίες αγάπης να έχουν ωραία κατάλιξη, την συγκινούσε απίστευτα. Ονειρευόταν η  δική της ιστορία έρωτα και αγάπης να είχε όμορφο τέλος...

Την προσοχή από της καθαρογραμμένες λέξεις και τις παλιές, με μια υπέροχη μυρωδιά, σελίδες του βιβλίου, τράβηξε ένας ήχος που προερχόταν από το παράθυρο. Το ακούμπησε με προσοχή στο κομοδίνο και φορώντας της παντόφλες της, έβαλε την ζακέτα της και έτρεξα προς τα εκεί, σηκώνοντας το τζάμι προς τα πάνω.

"Ποιός είναι εκεί;" ψέλλισε σιγανά, ώστε να μην την ακούσουν οι γονείς της και έσκυψε για να παρατηρήσει πιο προσεχτικά μέσα στο σκοτάδι. Τα δάχτυλα της έτρεμαν, όχι απο5το κρύο, μα από φόβο, μην τυχόν και τους ανακαλύψουν.

"Ιουλιέτα! Ιουλιέτα! Εδώ κάτω!" άκουσε μια πάρα πολύ γνώριμη να φωνάζει το όνομα της και οι κόρες των καταγάλανων ματιών της εστίασαν σε μια φιγούρα που στεκόταν στο έδαφος.

Αν και η νύχτα ήταν πιο σκοτεινή από ποτέ, μπορούσε να διακρίνει τα πιο όμορφα καστανά μάτια που γνώρισε ποτέ της. Αυτά που είχαν κάνει την καρδιά της να φτερουγίσει από το πρώτο λεπτό που τα κοίταξε. Η καρδιά της σκίρτιζε στο θέαμα εκείνου του άντρα... Και ας ήξερε πως ο έρωτας τους είναι απαγορευμένος.

"Τι κάνεις εδώ Ράφαελο; Πως πέρασες από τους φύλακες;" φώναξε όσο πιο ψιθυριστά μπορούσε.

Αντί να της δώσει μιαν απάντηση, έτρεξε προς τις κληματαριές που στόλιζαν το πέτρινο μπαλκόνι μέχρι πάνω και άρχισε να σκαρφαλώνει σε αυτές, πλησιάζοντας όλο και πιο κοντά στην αγαπημένη του Ιουλιέτα. Τον έρωτα της ζωής του. Τα πέντε χρόνια διαφοράς τους δεν ήταν ικανά για να σκοτώσουν την αγάπη του για την νεαρή έφηβη. Κάποιος αυτό, θα το έλεγε παρενόχληση ανηλίκου, όμως στην πραγματικότητα, ως τώρα δεν είχε κάνει καμία κίνηση που θα την έκανε να νιώσει άβολα μαζί του... Την αγαπούσε αληθινά. Και την έκανε δική του, χωρίς να την αγγίξει ούτε μια φορά. Ήθελε πρώτα να περιμένει να ενηλικιωθεί... Ώστε να ολοκληρώσουν.