𝓈𝓉𝓎𝓁𝒾𝓃𝑔 𝓁𝑜𝓋𝑒 ✔️

Πατέρας;

Alexander's POV

Έχοντας ντυθεί με τα ρούχα που έφερα μαζί μου από την προηγούμενη μέρα, κατεβαίνω τα σκαλιά για το ισόγειο, κρατώντας τον Έντγκαρ στην αγκαλιά μου... Το γιό μου. Η Ζοζεφίνα μου είπε το πρωΐ, πως θα ξυπνήσω αυτή την μικρή Λούνα και να αναλάβω εγώ το παιδί μας.

Το έκανε σκόπιμα, μιας και ήθελε να περάσουμε χρόνο μαζί. Και όντως αυτό συνέβη. Αφότου καλημερίσαμε ο ένας τον άλλον με έναν τρόπο που γνωρίζουμε μόνο εμείς ξέρουμε, φόρεσα μια φόρμα, ένα φούτερ από τον σάκο και ύστερα πήγα να τον ξυπνήσω. Αποδείχτηκε μια δύσκολη και μακρά διαδικασία, διότι κάνει αρκετά νάζια και το καθιστά δύσκολο, μέχρι να σε αφήσει να τον σηκώσεις από το κρεβατάκι του. Αλλά ευτυχώς κατάφερα να τον πάρω στην αγκαλιά, χωρίς να διαμαρτυρηθεί στο τέλος.

"Όμορφα μάτια" μου λέει με την παιδική φωνούλα του και με τα δαχτυλάκια του, χαϊδεύει το σημείο κάτω από τα μάτια μου.

"Όχι πιο πολύ από τα δικά σου μικρέ μου" ανταποδίδω το κοπλιμέντο και τον βάζω να κάτσει στους ώμους μου, μια κίνηση που τον κάνει να ξεσπάσει σε δυνατά γέλια. Χωρίς καμία υπερβολή, αυτό το αγοράκι είναι η χαρά της ζωής.

Στεναχωριέμαι που πρέπει να συγκρατώ τον εαυτό μου από το να τον αποκαλέσει γιό, αλλά συμφωνήσαμε με την Ζοζεφίνα πως αυτό είναι το καλύτερο για την ώρα. Να έχει ο Έντγκαρ την ευκαιρία να με αγαπήσει και να με θέλει στην ζωή του, χωρίς να αισθάνεται υποχρεωμένος, επειδή εγώ είμαι ο μπαμπάς του. Και ένα κομμάτι μου, θεωρεί πως έτσι πρέπει να γίνει...

Ας είναι λοιπόν. Θέλω αυτήν την φορά να έχω μια υγιή σχέση με την Ζοζεφίνα. Πρέπει η εμπιστοσύνη να χτιστεί ξανά ανάμεσα μας. Να καταλάβουμε στα αλήθεια ο ένας τον άλλον και να είμαστε ειλικρινής, χωρίς να φοβόμαστε. Για να συμβεί αυτό, πρέπει να προχωράμε δίπλα και να αποφασίζουμε από κοινού, χωρίς... Μυστικά.

Είμαι άραγε ο κατάλληλος για να λέει κάτι τέτοιο; Είμαστε ξανά μαζί μια εβδομάδα περίπου και ακόμα δεν της έχω μιλήσει για το λέμφωμα. Μια συνθήκη που με αφορά άμεσα και θα μπορούσε ανά πάσα στιγμή να... Ούτε να το σκέφτομαι δεν θέλω, ειδικά τώρα, που η οικογένεια μου έχει αρχίσει να ξαναβρίσκει τον δρόμο της. Από την μία, δεν θέλω να της προκαλέσω αναστάτωση και πανικό... Από την άλλη όμως, τα μυστικά και τα ψέματα οδήγησαν σε αυτό το χρονικό κενό που βιώσαμε όλοι μας. Δεν θα αντέξω να την στερηθώ... Δεν θα μπορέσω να ζήσω χωρίς την Ζοζεφίνα μου, για δεύτερη φορά. Έκανα λάθος που δεν της αποκάλυψα την αρρώστια που με βασανίζει. Είπαμε πως κάνουμε μια νέα αρχή. Και το να την χάσω με τον ίδιο τρόπο δεύτερη φορά, είναι πολύ χειρότερο.