𝓈𝓉𝓎𝓁𝒾𝓃𝑔 𝓁𝑜𝓋𝑒 ✔️

Το Πρόβλημα

Alexander's POV

Είμαι τόσο χαρούμενος που κοιμήθηκε σπίτι μου το βράδυ. Και ανακουφισμένος που επιτέλους της είπα κάποια πράγματα για εμένα. Ξέρει πόσο αγαπώ... Τους ανθρώπους που νοιάζομαι πραγματικά. Θα συνεχίσω να της το αποδεικνύω κάθε μέρα, ώστε να μην νιώσει ξανά μόνη και αβοήθητη. Θα μείνω δίπλα της και θα την προστατεύσω. Από ότι κατάλαβα και στο χθεσινό τραπέζι... Η Ζοζεφίνα δεν πρέπει να νιώσει απόλυτα ασφαλής στην ζωή της. Αυτό έχω σκοπό να το αλλάξω. Θέλω... Θέλω να γίνω η οικογένεια της.

Μπαίνει στην τραπεζαρία και κάθεται στην καρέκλα μου. Τρίβει τα μάτια της, απόδειξη ότι νυστάζει ακόμα. Η αλήθεια είναι πως κανείς μας δεν κοιμήθηκε όσο θα έπρεπε... Τέλος πάντων, αυτή είναι άλλη συζήτηση.

"Καλημέρα..." ψελλίζει μέσα από το χασμουρητό της και πίνει μια γερή γουλιά καφέ. Σκύβω προς το μέρος της και την φιλάω πεταχτά στα χείλη, κερδίζοντας ένα χαμόγελο.

"Καλημέρα" αποκρίνομαι και ανταποδίδω το χαμόγελο.

Ξεκινάμε να πάρουμε το πρωϊνό μας μαζί, ρίχνοντας κλεφτές ματιές ο ένας στον άλλον συνέχεια. Πολύ σύντομα, θα έρθει η μέρα που δεν θα χρειαστεί να κρυβόμαστε άλλο. Θα παίρνουμε πρωϊνό κάθε μέρα μαζί και επιτέλους θα πάψουν να μας πολιορκούν και τους δύο άλλα άτομα, μιας και όλοι θα δούνε την σχέση μας.

"Έχεις το πιο άνετο κρεβάτι. Χρόνια έχω να κάνω τέτοιον ύπνο. Να φανταστώ το προτιμάς από το δικό μου" αστειεύεται και βάζει μια μπουκιά στο στόμα της.

"Δεν με νοιάζει το που θα ξαπλώνω, αλλά με ποιόν" της λέω και χασκογελάει.

"Πρέπει να πάω από το σπίτι, να δω και την Λούνα... Η Λούνα!!! Παναγία μου!!!" φωνάζει και αρπάζει το κινητό της από το τραπέζι.

"Δεν το πιστεύω! Έγιναν τόσα πολλά χθες μεταξύ μας και ξέχασα τελείως να μιλήσω με την αδερφή μου! Θεέ μου, κάνε να είναι καλά!" λέει, πιο ανήσυχη από ποτέ και ακουμπάει το κινητό στο αυτί της. Τα δάχτυλα της χτυπούν νευρικά πάνω στο τραπέζι καθώς το πόδι έρχεται σε σύγκρουση με το πάτωμα. Πρώτη φορά την βλέπω έτσι. Η μικρή Λούνα πρέπει να είναι τα πάντα για αυτήν. Και από ότι κατάλαβα... Η μόνη οικογένεια που της έχει απομείνει.

"Ναι! Κυρία Σοφία! Καλημέρα! Η Ζοζεφίνα είμαι. Το ξέρω ναι... Πείτε μου λίγο, είναι εκεί η Λούνα; Από πότε;! Είναι καλά τουλάχιστον; Ωωω Θεέ μου, σας ευχαριστώ. Είναι τεράστια ανακούφιση αυτό για εμένα... Το γνωρίζω και θα μιλήσω μαζί της τώρα που θα έρθω... Ναι. Σας ευχαριστώ και πάλι. Αντίο" ξεφυσάει και απομακρύνει το ακουστικό από το αυτί της, ακουμπώντας το κινητό της πάνω στο τραπέζι ξανά. Ακουμπάει το χέρι της στο μέτωπο της και με το άλλο, στηρίζει τον αγκώνα της πάνω στην ξύλινη επιφάνεια.