𝓈𝓉𝓎𝓁𝒾𝓃𝑔 𝓁𝑜𝓋𝑒 ✔️

Η Ώρα Της Πρεμιέρας Έφτασε

Josephine's POV

2 εβδομάδες μετά...

"Γιατί να μην έρθω και εγώ στην πρεμιέρα αύριο;" παραπονιέται η μικρή μου αδερφή, αρκετά κατσουφιασμένη. Παίζει με μερικές κόκκινες τούφες από τα μαλλιά της και ρουφάει την μύτη της.

"Λούνα, πρεμιέρα θα τελειώσει αργά και μετά είναι το πάρτι της εταιρείας. Δεν ξέρω τι ώρα θα γυρίσω και δεν κάνει να μένεις ξύπνια μέχρι αργά. Είσαι εννιά" της υπενθυμίζω και δείχνει να στεναχωριέται ακόμα περισσότερο.

Ξέρω πως κάποιος γίνομαι αυστηρή μαζί της, αλλά είναι για το καλό της. Δεν το καταλαβαίνει τώρα, αλλά θα το κάνει σε μερικά χρόνια. Ίσως με καταλάβει, όταν κάνει δικά της παιδιά, αν επιλέξει να κάνει. Πολλές γυναίκες προτιμούν την καριέρα τους και θα είμαι εκεί να την στηρίξω σε κάθε της απόφαση. Το θέμα πως δεν θέλω να μπλέξει στον κόσμο της δημοσιότητας. Είναι απλώς ένα παιδί.

Δεν μπορώ να την βλέπω λυπημένη. Με ενοχλεί αυτό. Αγαπώ την μικρή μου αδερφή όμως. Και αυτός σημαίνει πως πρέπει να την προστατέψω και να την μεγαλώσω όπως εγώ πιστεύω καλύτερα.

Σηκώνομαι από την καρέκλα, αφού τελείωσα με τις τελευταίες πινελιές στο φόρεμα μου για αύριο το βράδυ. Κάθομαι δίπλα της στον καναπέ και την φέρνω πιο κοντά μου, περνώντας το χέρι μου στους ώμους της.

"Καταλαβαίνεις πως τα μούτρα και η γκρίνια δεν θα αλλάξουν κάτι έτσι;" την ρωτάω και χωρίς να το θέλει, γνέφει θετικά.

"Κοίτα, καταλαβαίνω πως νιώθεις. Όμως είσαι πολύ μικρή για τέτοιου είδους διασκέδαση" της εξηγώ και υψώνει το κεφαλάκι της προς τα πάνω, κοιτώντας με, με τα καστανά ματάκια της.

"Και εγώ πως θα δω την ταινία; Πως θα θαυμάσω την δουλειά σου αδερφούλα;" με ρωτάει και της χαμογελάω.

"Σου υπόσχομαι πως θα πάμε μαζί να την δούμε ξανά. Εντάξει;" κουνάει το κεφάλι, σιγουρεύοντας με πως κατάλαβε.

"Θα δω λοιπόν ότι δείξουν τα κανάλια από την τηλεόραση της κυρίας Σοφίας. Εσύ με ποιόν θα πας αύριο;" ρωτάει και κλείνω τα μάτια, προσπαθώντας να σκεφτώ τι να της πω.

Σχετικά με αυτό... Δεν ξέρω τι να της απαντήσω... Με τον Αλεξάντερ χωρίσαμε πριν δύο εβδομάδες και από τότε, δεν έχουμε ξαναμιλήσει. Δηλαδή, εκείνος έκανε πολλές προσπάθειες να με πλησαει, όμως εγώ τον απέφευγα. Δεν μπορούσα να τον κοιτάξω στα μάτια... Αισθάνομαι απαίσια και έχω αρχίσει να πιστεύω πως έχω μεγάλο μερίδιο ευθύνης σε αυτόν τον χωρισμό. Μου λείπει πάρα πολύ, αλλά κάτι με εμποδίζει από το να επικοινωνήσω μαζί του. Δεν μπορώ να ξεχάσω το σε αγαπώ που μου είπε στο ασανσέρ εκείνη την μέρα. Βέβαια, περίμενα να είναι καλώς αλλιώς... Ίσως όμως έγιναν για καλό όλα αυτά. Ίσως τελικά όντως να μην ταιριάζαμε. Το είχε πει και ο ίδιος ο στην αρχή της γνωριμίας μας άλλωστε. Δεν ήθελα να το πιστέψω, αλλά τελικά έτσι είναι...