𝓈𝓉𝓎𝓁𝒾𝓃𝑔 𝓁𝑜𝓋𝑒 ✔️

Άγγελος Με Την Μορφή Ζοζεφίνας

Josephine's POV

20 χρόνια πριν...

Φέρνω τα πόδια μου κοντά στο πιγούνι μου και τα αγκαλίαζω, κλείνοντας το στόμα μου όσο πιο σφιχτά μπορώ. Δεν πρέπει να ακούγεται ούτε η ανάσα μου.. Αλλιώς θα χάσω στο κρυφτό... Και αυτός θα με βρει.

Οι κραυγές τις μαμάκας μου έχουν σταματήσει να ακούγονται. Μάλλον αυτή... Δεν κατάφερε να κρυφτεί καλά. Την χτύπησα πολύ άσχημα αυτή την φορά; Τι της έκανε; Γιατί... Γιατί δεν την ακούω πια;

Παίζουμε συχνά αυτό το παιχνίδι. Αν δεν κρυφτούμε καλά εγώ και η μαμά... Μας βάζει τιμωρία. Δεν είναι η ίδια κάθε φορά για την μανούλα μου. Εμένα συνήθως, χρησιμοποιεί μια ζώνη... Για να μου μάθει να παίζω καλύτερα.

"Ζοζεφίνα... Ζοζεφίνα που είσαι;" τον ακούω να ρωτάει, με την μπάσα φωνή του να διαπερνάει τα αυτιά μου. Πάνε να μου ξεφύγουν μερικοί λυγμοί και δαγκώνω με δύναμη την γλώσσα μου, μέχρι που αισθάνομαι το κόκκινο υγρό να κυλάει έξω από το στόμα μου. Δεν πρέπει να χάσω αυτήν την φορά... Δεν θέλω να χάσω αυτήν την φορά...

Μέσα από την χαραμάδα, τον βλέπω να ανοίγει τα ντουλάπια της κουζίνας ένα ένα, πλησιάζοντας όλο και περισσότερο στην κρυψώνα μου. Φοβάμαι... Όχι τόσο για εμένα, αλλά για την μαμά μου. Είναι καλά; Θα έρθει να με βρει... Πριν από αυτόν;

"Μακάρι να έχεις κρυφτεί καλά... Αλλιώς θα σου κάνω πράγματα που δεν θέλω..."

Μια έντονη, απαίσια μυρωδιά φτάνει στα ρουθούνια μου και κάτι υγρό με γαργαλάει στις πατούσες. Κοιτάζω προς τα εκεί και αντικρίζω τα τσίσα μου να έχουνε σχηματίσει μια μικρή λιμνούλα. Ούτε και ξέρω πόσες ώρες είμαι εδώ, περιμένοντας της μαμάκα μου να έρθει να με σώσει.

"Κάτι μυρίζω... Ζοζεφίνα, πάλι κατούρησες στην κουζίνα μου;!"

Ήρθε η ώρα... Για την τιμωρία μου. Εύχομαι τουλάχιστον να είναι η τελευταία φορά.

"Αστυνομία του Σαν Φρανσίσκο!!! Ψηλά τα χέρια!!!" ακούω κάποιον να φωνάζει και μαζεύομαι περισσότερο στην κρυψώνα μου, χωρίς να βγάζω άχνα.

"Πρέπει να βρω την κόρη μου!"

"Και τι ζώνη γιατί την κρατάς;! Πέτα την κάτω και ψηλά τα χέρια!" φωνάζει μια γυναικεία φωνή και ακούω ένα μπαμ. Βλέπω ένα σώμα να πέφτει κάτω και βγάζω ένα ουρλιαχτό.

Κάποιος ανοίγει την ντουλάπα και μπροστά μου, εμφανίζονται δύο αστυνομικοί.

"Είσαι καλά;" με ρωτάει η γυναίκα ανήσυχη και της γνέφω καταφατικά, χωρίς να είμαι απόλυτα σίγουρη. Τεντώνει το χέρι της και εγώ, με το δικό μου να τρέμει, το πιάνω και με βοηθάει να βγω έξω από το ντουλάπι.