𝓈𝓉𝓎𝓁𝒾𝓃𝑔 𝓁𝑜𝓋𝑒 ✔️

Να Έχω Πίστη

Δεν έχω ιδέα πόση ώρα κοιτάμε ο ένας τον άλλον κάτω από την βροχή. Αλλά δεν μπορούμε να μείνουμε έτσι για πάντα. Πρέπει... Να πω και ευχαριστώ.

"Εμ... Ναι σας ευχαριστώ πολύ" του απαντώ στην ερώτηση του.

"Δείχνετε αναστατωμένη πάντως. Είστε σίγουρη;" με ρωτάει, ενώ συνεχίζει να έχει τα μάτια του καρφωμένα πάνω μου.

Μόλις... Ξέχασα να αναπνέω! Βοήθεια κάποιος! Ααααααα!

"Μια χαρά σας ευχαριστώ πολύ. Πρέπει να πάω φύγω τώρα" του λέω, αλλά τα πόδια μου δεν κάνουν καμία κίνηση να κουνηθούν.

"Μήπως θέλετε να σας πάω εγώ κάπου; Βρέχει πάρα πολύ και δεν έχετε ομπρέλα μαζί σας από ότι κατάλαβα" με ρωτάει και στο τέλος... Χαμογελάει! Οκ! Δεν έχω δει ξανά πιο όμορφο χαμογελο στην ζωή μου! Καλά, πέρα από αυτό της αδερφής μου, αλλά και πάλι!

"Εμ... Δεν είναι ανάγκη. Έτσι και αλλιώς... Σπίτι μου πήγαινα" του λέω ξεφυσώντας και παίζω νευρικά με τα δάχτυλα μου.

"Είναι κοντά το σπίτι σας;"

"Εκεί πέρα είναι, μετά την γωνία" του απαντάω, δείχνοντας με το δάχτυλο μου την κατεύθυνση. "Για αυτό σας λέω. Δεν χρειάζεται αμάξι".

"Τότε... Υποθέτω θα πάμε με τα πόδια"

Θα... ΘΑ ΠΑΜΕ;! ΘΑ ΜΕ ΠΆΕΙ ΌΝΤΩΣ ΑΥΤΟΣ;!

"Εννοείτε μαζί;" τον ρωτάω έκπληκτη και βάζει ξανά τα γέλια.

"Ναι. Όπως βλέπετε άλλωστε, η ομπρέλα μου, μας χωράει μια χαρά και τους δύο. Μην πω χωράει και τρίτο" λέει χιουμοριστικά και μου έρχεται να βάλω τα γέλια. Μου... Μου αρέσουν οι άντρες με χιούμορ.

Κάνει νόημα στον οδηγό του να μας ακολουθεί από πίσω και αρχίζουμε να κάνουμε βήματα μέσα στα νερά προς το σπίτι μου. Το νερό σιγά σιγά, γίνεται πιο χαλαρό και δεν πέφτει με τόση ορμή κάτω στην γη.

"Αναρωτιέμαι... Γιατί μια γυναίκα σαν και σε εσάς βρίσκεται έξω με τέτοιον καιρό, με τον κίνδυνο να την πατήσει αμάξι" με ρωτάει, σπάζοντας την σιωπή. Ναι, δεν ξέρω τι να του απαντήσω τώρα.

"Είναι... Απλά κάποια προβλήματα που αντιμετωπίζω. Θα... Θα το ξεπεράσω..." λέω, σταυρώσοντας τα χέρια μου κάτω από το στήθος μου, ενώ κάνω μεγάλη προσπάθεια να συγκρατήσω τα δάκρυα μου.

"Πάντα θα υπάρχουν προβλήματα. Η μητέρα μου, πάντα μου έλεγε να επιλέγω τις μάχες που θα δώσω, αλλά και με ποιόν. Να διεκδικώ όταν αξίζει και όταν πρέπει να υποχωρώ, να το κάνω. Να ζω την κάθε στιγμή σαν να είναι η τελευταία μου. Δεν αξίζει λοιπόν να κλαίτε για τίποτα" μου λέει, χωρίς να πάρει τα μάτια του από τον δρόμο, ενώ το αμάξι μας ακολουθεί από πίσω αργά.