𝓈𝓉𝓎𝓁𝒾𝓃𝑔 𝓁𝑜𝓋𝑒 ✔️

Ορόρα

Κοιτάζω την ώρα στο κινητό μου και είναι... Έξι και μισί. Είμαστε σε αυτό το αμάξι από τις τέσσερις. Πόσο μακριά είναι αυτό το μέρος που πάμε; Βέβαια, ίσως παίζει ρόλο το ότι κολλήσαμε για λίγο πάνω στην κίνηση. Αλλά και πάλι! Νιώθω λες και πάμε εκδρομή.

Στρέφω το βλέμμα μου έξω από το παράθυρο και αγναντεύω την πόλη από ψηλά. Πανέμορφη όπως πάντα. Αν και δεν μπορώ να την ακούσω από εδώ που βρισκόμαστε, οι ήχοι της μου είναι τόσο γνωστοί, που τους διαισθάνομαι.

Αρχίζει να χάνεται από τα μάτια μου, καθώς το αμάξι ανεβαίνει όλο και πιο πολύ βουνό. Το μόνο που αντικρίζω τώρα, είναι μεγάλα δέντρα, αρκετά πυκνά, θάμνους και πολλά φυτά.

Πέρα από τον ήχο της μηχανής και των ροδών που έρχονται σε σύγκρουση με την άσφαλτο, δεν ακούγεται τίποτα άλλο. Έχουμε να μιλήσουμε από το φιλί μας στο γκαράζ νωρίτερα. Είναι πολύ περίεργα. Ίσως η πιο αμήχανη στιγμή της ζωής μου. Θέλω να του πω τόσα πολλά... Αλλά οι λέξεις δεν βγαίνουν από το στόμα μου. Είμαι ακόμα θυμωμένη, αλλά ταυτόχρονα και μπερδεμένη. Τα πράγματα ίσως να μην είναι όπως φαίνονται και να τον κατηγόρησα τελείως άδικα.

Γέρνω το κεφάλι μου από την άλλη μεριά και τον παρατηρώ. Τα χείλη του έχουν σχηματίσει μια λεπτή, ίσχια γραμμή. Τα όμορφα, σοκολατί μάτια του, παραμένουν καρφωμένα στον δρόμο και αγνοούν τα ανακατεμένα μαλλιά που πέφτουν στο πρόσωπο του λόγω του αέρα. Χειρίζεται το αμάξι με τέτοια επιδεξιότητα, που κάποιος θα μπορούσε να πει ότι οδηγάει σε αγώνες.

Οπλίζομαι με θάρρος και παίρνω μια βαθιά ανάσα, αποφασισμένη να διαλύσω τα σύννεφα της αμηχανία. Ή τουλάχιστον, μπορώ να προσπαθήσω.

"Αλεξάντερ... Που πηγαίνουμε;" τον ρωτάω και σφίγγεται. Αφήνει μια ανάσα και αλλάζει τις ταχύτητες καθώς ανεβαίνουμε την ανηφόρα, με αποτέλεσμα η μηχανή να απελευρώσει έναν βρυχηθμό ανακούφισης.

"Θα μάθεις σε πολύ λίγο" μου απαντά ψυχρά και συνεχίζει να κοιτάζει στον δρόμο. Παρατηρώ κι άλλο το πρόσωπο του και η έκφραση του, μου κάνει δύσκολο να αποκωδικοποιήσω το τι σκέφτεται. Κανένα συναίσθημα.

"Κοίτα τον δρόμο" τον ακούω να μου λέει μετά από λίγο και μη έχοντας άλλη επιλογή, υπακούω.

Στο οπτικό μου πεδίο, εμφανίζεται ένα τεράστιο κτίριο. Κυρίαρχα χρώματα, είναι αποχρώσεις του πράσινου και το μπεζ, το οποίο καλύπτει αρκετά κομμάτια του.