𝓈𝓉𝓎𝓁𝒾𝓃𝑔 𝓁𝑜𝓋𝑒 ✔️

Τέλος

Josephine's POV

Μερικές φορές, όταν ήμουν πιο νέα, αναρωτιόμουν αν η καρδιά μπορεί να εκραγεί στα αλήθεια, χωρίς να βρεθεί έξω από το στήθος. Όχι εξαιτίας κάποιας πάθησης, αλλά λόγω της μεγάλης συναισθηματικής φόρτισης και του πόνου που έχει υποστεί. Αν μία στιγμή είναι αρκετή, ώστε αυτή να σκάσει και να καταστρέψει ό,τι έχει απομείνει μέσα σε έναν άνθρωπο. Είτε αυτό είναι τα υπόλοιπα όργανα του, είτε ολόκληρος ο ψυχικός του κόσμος.

Αναρωτιόμουν επίσης αν είναι εξίσου δυνατό κάποιος να αρπάξει την καρδιά με δύναμη και να ξεριζώσει ένα μέρος της, πετώντας το κάτω στην συνέχεια και συνθλίβοντας το με όλη του την δύναμη, λες και είναι απλώς ένα σιχαμένο έντομο που δεν του αξίζουν ούτε πέντε λεπτά ζωής...

Πλέον, γνωρίζω καλά πώς είναι και στις δύο περιπτώσεις. Διότι το αποτέλεσμα, είναι το ίδιο. Νιώθω εντελώς κενή. Σαν να έχει ρουφήξει κάποιος όλη την ζωή από μέσα μου. Κανένα συναίσθημα δεν υπάρχει πια μου... Εκτός από τον πόνο. Είμαι ανίκανη να κατανοήσω οτιδήποτε, διότι αυτός με καταπίνει σταδιακά. Από την στιγμή που η μικρή μου αδερφή χάθηκε, εγώ βυθίζομαι όλο και περισσότερο σε αυτόν, αδιαφορώντας για τις συνέπειες που μπορεί να έχει αυτό. Γιατί σε αντίθεση με τα προηγούμενα χρόνια, δεν είμαι και πολύ σίγουρη ότι θέλω να σωθώ αυτήν την φορά.

Μπορεί να έχω τα μάτια μου ορθάνοιχτα από την ώρα που έφτασα στη κλινική, αλλά δεν μπορώ να δω κανένα χρώμα. Η όραση μου, μου επιτρέπει να αντικρίσω μόνο το μαύρο. Να επεξεργαστώ το μαύρο. Να αγαπήσω το μαύρο... Γιατί μόνο αυτό υπάρχει για εμένα τώρα. Δεν έχω την δυνατότητα να και μάλλον δεν μου αξίζει κιόλας να απολαύσω κάποιο άλλο χρώμα.

Πριν το καταλάβω, καυτά δάκρυα αρχίζουν να κυλάνε στο πρόσωπο μου και μετά κατά μήκος του λαιμού μου, χαράζοντας υγρές ραβδώσεις στην επιδερμίδα μου. Τα δάχτυλα μου τυλίγονται γύρω από το κρύο κάγκελο του κρεβατιού και το σφίγγουν τόσο πολύ, που οι αρθρώσεις που ασπρίζουν. Καταπνίγω κάθε επιθυμία να ουρλιάξω, δαγκώνοντας το εσωτερικό από το μάγουλο μου, μέχρι που το μόνο που γεύομαι είναι η μεταλλική γεύση του αίματος. Τα χείλη μου τρέμουν και ο πρώτος λυγμός ξεμυτίζει από αυτά. Ύστερα, ακολουθούν κι άλλοι.

"Ζοζεφίνα; Ζοζεφίνα με ακούς;"

Μία ζέστη φωνή με επαναφέρει στην πραγματικότητα, τραβώντας με μακριά από τις πιο μύχιες και σκοτεινές σκέψεις μου. Αναγκάζει το κορμί μου να χαλαρώσει και βγει από την κατάσταση πανικού στην οποία βρισκόταν και να εστιάσει σε ό,τι συμβαίνει στο παρόν... Και δεν θέλω. Δεν θέλω σε καμία περίπτωση να επιστρέψω στο τώρα. Διότι η πραγματικότητα που περιμένει με ανυπομονησία να με υποδεχτεί, είναι πολύ επίπονη και σκληρή. Δεν είμαι έτοιμη να κάνω αυτό το βήμα.