𝓈𝓉𝓎𝓁𝒾𝓃𝑔 𝓁𝑜𝓋𝑒 ✔️

Αδέρφια

Μεριά συγγραφέα-αναγνώστη

35 χρόνια...

Απομάκρυνε το μωρό με προσεκτικές και απαλές κινήσεις από το στήθος της, καθώς το ίδιο είχε βγάλει ένα επιφώνημα πως χόρτασε. Ανέβασε ξανά την μπλούζα της και του έδωσε την πιπίλα του, για να έχει κάτι να απασχολείται και αυτή να το χαζεύει την υπόλοιπη ώρα.

Αυτό το μωρό... Είχε φτάσει στο ίδρυμα και αργότερα στην αγκαλιά της, δύο μέρες πριν. Μια γυναίκα το είχε εγκαταλείψει εκείνο το βράδυ έξω από την είσοδο του κτιρίου, μαζί με ένα γράμμα, που ζητούσε αυτό το μωρό να μεγαλώσει με αγάπη και ότι κάποια στιγμή, θα επέστρεφαν για να το πάρουν.

Δεν γνώριζαν ακόμα αρκετοί την ύπαρξη του εκεί, κάτι που έδινε πλεονέκτημα στην εικοσιέξι ετών γυναίκα, με τα μακριά καστανόξανθα μαλλιά. Γιατί είχε πάρει μια απόφαση... Που ίσως της στερούσε αυτήν την δουλειά, την οποία αγαπούσε. Λάτρευε να ξοδεύει χρόνο με τα υπόλοιπα παιδιά και θύμωνε με όσα άκουγε πως τους συνέβαιναν από τους υπόλοιπους συναδέλφους της.

Τα παιδιά που είχαν έρθει με το μικρό αγοράκι... Έβαλαν τέλος στην ζωή τους την πρώτη κιόλας μέρα. Η βία μου δέχτηκαν μέσα σε αυτό το μέρος, ήταν το κερασάκι στην τούρτα. Ξεπέρασαν τα όρια τους και τελικά δεν άντεξαν. Πόνεσε πολύ όταν έμαθε για όλα αυτά. Για αυτό και είχε αποφασίσει πως αυτό το μωρό που κρατούσε στην αγκαλιά της, δεν θα είχε την ίδια κατάληξη με όλα αυτά τα παιδιά. Θα έκανε τα πάντα, για να σώσει τουλάχιστον ένα. Και μια μέρα, θα βοηθούσε και τα υπόλοιπα. Κάτι θα έκανε, δεν θα το έβαζε κάτω.

Ήταν πολύ αργά το βράδυ, όταν άνοιξε με προσοχή την πόρτα του δωματίου, με το μωρό στην αγκαλιά της να κοιμάται σαν πουλάκι. Πλεονέκτημα, γιατί κανένας δεν θα τους καταλάβαινε. Όσο παρέμεναν ήσυχοι, θα έβγαζε το αγόρι από εκεί μέσα με επιτυχία.

Περπάτησε στις μύτες των ποδιών της, κοιτώντας συνεχώς δεξιά και αριστερά. Πρόσεχε πάρα πολύ, ίσως και περισσότερο όπως θα έπρεπε. Αλλά είχε έναν σκοπό. Και έπρεπε όλα να πάνε βάση σχεδίου. Θα έδινε το μωρό στην αδερφή της –αφού η ίδια δεν επιτρεπόταν να λείπει από το ίδρυμα–, η οποία θα πήγαινε να το αφήσει έξω από ένα σπίτι που πίστευε πως θα το μικρό αγοράκι θα μεγάλωνε όπως του άξιζε. Παίρνοντας αγάπη. Στην χειρότερη περίπτωση, οι άνθρωποι αυτοί θα το έδιναν σε κάποιο άλλο ίδρυμα. Δόξα τον Θεό, το Orphans Home δεν ήταν το μοναδικό που υπήρχε στο Λος Άντζελες.