𝓈𝓉𝓎𝓁𝒾𝓃𝑔 𝓁𝑜𝓋𝑒 ✔️

Στην Κλινική

Josephine's POV

1 μέρα μετά...

Μόνο με μια λέξη μπορώ να περιγράψω την ψυχολογική κατάσταση στην οποία βρίσκομαι αυτήν την στιγμή... Απόγνωση.

Η καρδιά σφυροκοπά μέσα στο στήθος μου, καθώς παρατηρώ τον Αλεξάντερ μου να κείτεται πάνω στο κρεβάτι της κλινικής. Τον έχουν καλωδιώσει, κυρίως στα χέρια. Δεν μπορώ να κατανοήσω την λειτουργία των μηχανημάτων, αλλά ο Σεμπάστιαν, ο γιατρός του Αλεξάντερ, με διαβεβαίωσε ότι η τωρινή κατάσταση του είναι καλύτερη. Και αυτό, γιατί η εισαγωγή του στο νοσοκομείο ήταν άμεση... Διαφορετικά, ίσως να μην είχαν αποφευχθεί τα χειρότερα.

Όταν φτάσαμε, η πίεση του ήταν πολύ χαμηλή και ίσα ίσα που οι νοσοκόμες μπορούσαν να εντοπίσουν τον σφυγμό του. Ευτυχώς, τον σταθεροποίησαν και πριν από μερικές ώρες, τον μετέφεραν σε ένα μεγάλο δωμάτιο, στο οποίο είναι μόνος του. Αν και δεν το ζήτησα, χαίρομαι που του παρέχεται αυτή η δυνατότητα. Έτσι, όλη η προσοχή είναι στραμμένη πάνω του. Ξέρω πως αυτό ακούγεται εγωϊστικό, αλλά θέλω ο αγαπημένος μου να λάβει όλη την απαραίτητη φροντίδα, χωρίς περισπασμούς. Την χρειάζεται, ώστε να παραμείνει κοντά μας.

Έχει βυθιστεί σε έναν βαθύ ύπνο τις τελευταίες δέκα ώρες. Η αναπνοή ξεμυτίζει από τα χείλη του,
σε κανονικό ρυθμό, άλλη μια ένδειξη ότι πάει καλά. Δέφυγα λεπτό από κοντά του. Ήμουν μαζί του μέσα στο ασθενοφόρο, περίμενα υπομονετικά στην αίθουσα αναμονής, προσμένοντας να ακούσω έστω ένα καλό νέο. Κάθε λεπτό ήταν βασανιστικό και μέχρι να μου μιλήσει ο Σεμπάστιαν, δεν μπορούσαν να ηρεμήσω. Ούτε σαν σκέψη δεν περνούσε από το μυαλό μου.

Τα παιδιά ήρθαν να με στηρίξουν, αλλά και να μάθουν οι ίδιοι τι συμβαίνει. Ο καθένας ξεχωριστά, για να ρυθμίσουν και τις δουλειές τους. Η Μαργαρίτα θα μείνει παραπάνω στον οίκο, για να καλύψει και λίγες από τις δικές μου υποχρεώσεις, ο Κρις ανέλαβε όλες τις εκκρεμότητες από την Sergud Studios και η Άλις θα προσέχει τα παιδιά για λίγο. Όλοι εκεί, για να με διευκολύνουν, έως ότου να αισθανθώ έτοιμη να επιστρέψω στην καθημερινότητα μου... Δεν ξέρω πώς θα τα έβγαζα πέρα χωρίς εκείνους. Τελικά, ισχύει αυτό που λένε ότι αυτοί που σε νοιάζονται πραγματικά είναι μετρημένοι στα δάχτυλα του ενός χεριού.

Και ενώ έχουν κάθε δικαίωμα να βρίσκονται εδώ, όπως εγώ, μου παραχωρούν την θέση τους. Γιατί ξέρουν πόσο σημαντικό είναι να είμαι κοντά στον Αλεξάντερ.