𝓈𝓉𝓎𝓁𝒾𝓃𝑔 𝓁𝑜𝓋𝑒 ✔️

Πέθανε...

Alexander's POV

1 εβδομάδα μετά...

Στρίβω σε μερικές διασταυρώσεις, συνεχίζοντας την κανονική πορεία για το σπίτι. Πριν από κάποιες εβδομάδες, έκανα ακριβώς την ίδια διαδρομή με την Ζοζεφίνα, καθώς επιστρέφαμε από τον γυναικολόγο. Ήμασταν τόσο χαρούμενοι και ευτυχισμένοι. Περιμέναμε το μωράκι μας και ετοιμαζόμασταν, για όταν θα έφτανε η ώρα να το υποδεχτούμε. Η Λούνα μας θα ξεκινούσε όπου να 'ναι το καινούργιο της σχολείο και ήταν ενθουσιασμένη για αυτό. Η αδερφή μου είχε κάνει το πρώτο της βήμα, για να σταθεί επιτέλους στα πόδια της -κάτι που ανυπομονούσα καιρό να συμβεί-, και ο αδερφός μου με την Άλις, επιτέλους άρχισαν να έρχονται κοντά και να τα βρίσκουν. Τα πάντα θα έπαιρναν τον δρόμο τους...

Τώρα όμως... Όλα τα σχέδια που κάναμε και τα όνειρα που μοιραζόμασταν, έχουν χαθεί. Μαζί και η σχέση μου με την Ζοζεφίνα. Δεν μπορώ να το διαχειριστώ πως χωρίσαμε. Δεν μπορώ να δεχτώ το ότι δεν θα την κρατήσω ξανά στην αγκαλιά μου και τα χείλη μου δεν θα ακουμπήσουν τα δικά της. Δεν μπορώ να δεχτώ πως δεν θα κοιμόμαστε στο ίδιο κρεβάτι και ότι... Δεν θα έχουμε πια ένα κοινό μέλλον. Την έχασα και φταίω... Το ξέρω ότι φταίω. Δεν θα με συγχωρήσει ποτέ και δεν μπορώ να την αδικήσω. Ειδικά από την στιγμή που η Λούνα μας... Έμεινε ανάπηρη.

Όταν έμαθα πως δεν θα περπατήσει ξανά, τρελάθηκα. Φοβήθηκα πάρα πολύ. Αυτό το μικρό και χαριτωμένο κοριτσάκι, με το χαμόγελο ενός αγγέλου, το μόνο που σίγουρα δεν της αρέσει να κάνει, είναι να κάθεται ήσυχη. Πάντα έβρισκε τρόπους για να περνάει καλά και να διασκεδάζει, εκμεταλλευόμενη τα πολλά ταλέντα της. Ακόμα και τότε που είχε συμβεί εκείνο το περιστατικό με το λεωφορείο... Δεν έχασε την αισιοδοξία της. Δεν την πήρε από κάτω. Συνέχισε να περνάει καλά, έχοντας αποδεχτεί αυτό που είναι και νιώθοντας καλά με τον εαυτό της.

Τώρα, έχει γίνει άλλος άνθρωπος. Δεν μιλάει, δεν σιγοτραγουδάει τους αγαπημένους της στίχους και δεν χαμογελάει... Πονάει η ψυχή μου να την βλέπω δυστυχισμένη. Και το χειρότερο; Δεν μπορώ να την βοηθήσω με κανέναν τρόπο. Η Ζοζεφίνα δεν με αφήνει να την πλησιάσω, όταν είναι μόνη της. Μου έχει απαγορεύσει ρητά να το κάνω. Με πληγώνει αυτό, μα δεν έχω κανένα δικαίωμα να παραπονεθώ. Αν της συμβεί κάτι χειρότερο από αυτό... Δεν θα συγχωρήσω ποτέ τον εαυτό μου. Έχασα ήδη ήδη την μια μου κόρη από εκείνο το κάθαρμα... Δεν πρέπει να χάσω και την άλλη.

Και η Ζοζεφίνα δεν είναι σε καλύτερη ψυχολογική κατάσταση. Φοράει την δική της μάσκα όταν βρίσκεται μπροστά η Λούνα, επειδή δεν θέλει να την στεναχωρήσει περισσότερο και προτιμάει να σταθεί πλάι της, παρά να πενθίσει και να εκφραστεί όπως το έχει ανάγκη. Καταπιέζεται και αυτό με στεναχωρεί απερίγραπτα, αλλά με κάνει ταυτόχρονα να την θαυμάζω ακόμα περισσότερο από πριν. Βασικά, δεν ξέρω αν μπορώ να αισθανθώ πιο δυνατά από ότι αισθάνομαι ήδη. Την αγαπώ περισσότερο από όσο χρειάζεται ίσως... Αλλά δεν μετανιώνω που τότε το άφησα να συμβεί. Ήταν κατά πολύ, πάνω από τις δυνάμεις μου...