𝓈𝓉𝓎𝓁𝒾𝓃𝑔 𝓁𝑜𝓋𝑒 ✔️

Κι Αν...;

Πλευρά συγγραφέα-αναγνώστη

Έπιασε την κανάτα στα χέρια της και άρχισε να ρίχνει το υγρό μέσα στην αγαπημένη της κούπα, ενώ η μύτη της άφησε την γλυκιά μυρωδιά της βανίλιας που είχε αναδειχθεί από το ρόφημα, να εισχωρήσει σε αυτήν και να ταξιδέψει μέχρι και το μυαλό της. Στην συνέχεια, ακούμπησε στα χείλη της το γυάλινο υλικό και μερικές γουλιές ζεστού και αχνιστού καφέ, κύλησαν μέσα στο στόμα της. Το κορμί της, αμέσως ζωντάνεψε κάπως και η ηρεμία την κατέβαλε ξανά, μέχρι και το τελευταίο άκρο της. Το είχε ανάγκη και λίγος καφές ήταν ο τέλειος τρόπος για να κάνει μια αρχή.

Στάθηκε για λίγο μπροστά από το παράθυρο και τα μάτια της αγνάντεψαν το τοπίο. Όλα έδειχναν πως εκείνο το πρωϊνό, θα ήταν καταθλιπτικό. Θα έβρεχε και πάλι, ίσως χειρότερα από το χθεσινό βράδυ, κάτι που προέβλεπε κάποιος, εξαιτίας των δυνατών μπουμπουνητών κατέκλυναν την ατμόσφαιρα σχεδόν κάθε λεπτό. Με άλλα λόγια, ο καιρός μουντός, με άπειρα σύννεφα να βρίσκονται στον ουρανό, το ένα πάνω στο άλλο, σαν να πάσχιζαν να προλάβουν να δουν τις εξελίξεις από τα όσα συνέβαιναν κάτω στην γη.

Αν είχαν μυαλό για να σκεφτούν και στόμα για να εκφραστούν, τότε σίγουρα θα χλεύαζαν την λάθος επιλογή κάθε ανθρώπου και θα την έκριναν, εκφέρωντας την δική τους άποψη, με απόλυτη ειλικρίνεια και χωρίς φόβο. Θα ήξεραν τις κινήσεις των πάντων και θα επέμβαιναν, αλλάζοντας τελείως την ροή των ιστοριών... Τι κι αν όμως το έκαναν ήδη; Αν συζητήσαν μεταξύ τους και σχολίαζαν αυθαίρετα, χωρίς να μπορούν οι ψίθυροι τους να ακουστούν στο ανθρώπινο είδος; Εξάλλου, όλα αυτά τα καιρικά φαινόμενα, ταυτίζονταν κατά μια ευρύτερη έννοια και με την διάθεση των ανθρώπων την συγκεκριμένη στιγμή ή ίσως προέβλεπαν... Την καταιγίδα των συναισθημάτων που θα ξεσπούσε στο μέλλον και θα μόλυνε για άλλη μια φορά την ομορφιά αυτού του κόσμου.

Μη μπορώντας να βλέπει άλλο αυτήν την μονότονη εικόνα, έκλεισε την κουρτίνα, για να προστατέψει την διάθεση της, η οποία είχε ήδη πέσε αρκετά, μετά τα γεγονότα της προηγούμενης νύχτας. Έκατσε σε ένα σκαμπό και ακούμπησε τα χέρια της πάνω στην μαρμαρένια επιφάνεια, σκεπτόμενη το τι έπρεπε να κάνει από εδώ και πέρα.

Από στιγμή σε στιγμή, ο Αλεξάντερ που κοιμόταν στο μεγάλο και βολικό κρεβάτι του ξενώνα του καλού καιρού, θα ξυπνούσε και τότε έπρεπε να είναι έτοιμη ψυχολογικά και συναισθηματικά, ώστε να τον αντιμετωπίσει. Στην αρχή, θα αρνιόταν την ύπαρξη του Έντγκαρ, αφού σίγουρα θα ρωτούσε, υποθέτοντας πως είχε μεθύσει πολλές ώρες πριν της κάνει αυτήν την... Απρόσμενη επίσκεψη μέσα στα μαύρα μεσάνυχτα. Αν επέμενε... Ήταν υποχρεωμένη να του πει την αλήθεια. Δεν είχε επιλογές και προτιμούσε να τελειώσει μια και καλή με αυτήν την ιστορία. Αλλά δεν θα παρέδιδε ακόμα όλα της όπλα. Θα φρόντιζε να βλέπει τον Έντγκαρ όσο λιγότερο γίνεται όσο, για να βεβαιωθεί πως η ζωή του γιού της, δεν θα έμπαινε σε κίνδυνο με κανένα τρόπο. Είχε πια την δύναμη να το κάνει και κανένας δεν θα την σταματούσε από το να προστατέψει το παιδί της.