𝓈𝓉𝓎𝓁𝒾𝓃𝑔 𝓁𝑜𝓋𝑒 ✔️

Αίμα

Μεριά συγγραφέα-αναγνώστη

Άνοιξε τα μάτια της αναστατωμένη, εξαιτίας του εφιάλτη που κατάφερε να την βασανίσει στον ύπνο της. Μόνο όταν αντίκρισε τα κόκκινα μαλλιά κοντά στον στέρνο της, ένιωσε τους παλμούς της καρδιάς της να επιστρέφουν στο κανονικό τους.

Τύλιξε τα χέρια της γύρω από το σωματάκι της προσεκτικά και την έκλεισε στην αγκαλιά της, φιλώντας την απαλά στα μαλλιά. Και οι δύο έκαναν ανήσυχο ύπνο τις τελευταίες μέρες, αλλά αυτό που την ενδιέφερε περισσότερο, ήταν να προσέχει την Λούνα. Έπρεπε να κάνει οτιδήποτε χρειαζόταν, προκειμένου να αποκτήσει η μικρή της αδερφή όσες λιγότερες άσχημες αναμνήσεις από εκείνο το σκοτεινό και απαίσιο μέρος.

Έπρεπε να βρει έναν τρόπο να την πάρει μακριά. Ένα παιδί δεν θα έπρεπε να αντιμετωπίζει μια τέτοια κατάσταση. Ήταν λάθος. Κρίμα και άδικο. Αν της συνέβαινε κάτι, δεν θα το συγχωρούσε ποτέ στον εαυτό της. Πάλευε όλη την ζωή, για να την προστατέψει από τις κακουχίες, τουλάχιστον μέχρι να έρθει η σωστή στιγμή. Δεν έπρεπε η Λούνα να γνωρίσει αυτήν την πλευρά του κόσμου, με τόσο άσχημο τρόπο. Όμως αυτήν την φορά, έπρεπε να σκεφτεί διπλά και τριπλά τις κινήσεις της. Δεν ήταν δύο πια, αλλά τρεις.

Ξεφύσηξε και άρχισε να συλλογίζεται τα όλα όσα είχαν συμβεί αυτόν τον καιρό. Πριν λίγες μέρες, βρισκόταν στην αγκαλιά του μελλοντικού συζύγου της και μαζί μετρούσαν τις μέρες για τον ερχομό του μωρού τους. Όλοι τους οι φίλοι στεκόντουσαν στο πλάι τους και χαιρόντουσαν με την χαρά. Ήταν... Ήταν η οικογένεια τους. Τα πάντα ήταν όμορφα και γαλήνια. Και ξαφνικά, από την μια στιγμή στην άλλη, τα πάντα γκρεμίστηκαν, σαν έναν πύργο από τραπουλόχαρτα. Δεν χρειάστηκε τίποτα άλλο, πέρα ένα απλό φύσημα για να καταστραφούν τα πάντα.

Έπρεπε όμως να συνεχίσει να έχει πίστη. Στην αστυνομία και στον Θεό. Όλα θα πήγαιναν καλά... Έπρεπε να πάνε καλά. Για το καλό όλων τους... Και κυρίως των δύο παιδιών που ήταν κοντά της.

Άφησε ένα δάκρυ να κυλήσει και έκλεισε τα μάτια της, στην προσπάθεια της να κοιμηθεί και πάλι. Η δύναμη και η ξεκούραση ήταν δύο πράγματα που θα ήταν της ήταν απαραίτητα τις επόμενες ώρες. Φανταζόταν ήδη την στιγμή που θα επέστρεφαν στην αγκαλιά των αγαπημένων τους προσώπων. Θα ερχόταν πράγματι αυτή η στιγμή.... Αλλά όχι έτσι όπως την φανταζόταν.

"Μμμ... Ζοζεφίνα; Όλα καλά;" ρώτησε η Λούνα την αδερφή της, χωρίς να ανοίξει τα ματάκια της, και η Ζοζεφίνα της χαμογέλασε.