𝓈𝓉𝓎𝓁𝒾𝓃𝑔 𝓁𝑜𝓋𝑒 ✔️

Επίλογος

Josephine's POV

1 χρόνος μετά...

Πάντα αναρωτιόμουν αν το ηλιοβασίλεμα είναι κάτι πέρα από την κυριολεκτική του σημασία. Ότι δηλαδή ο ήλιος εξαφανίζεται στην διαχωριστική γραμμή ανάμεσα στο νερό και στον ουρανό, σημάνοντας το τέλος μίας ημέρας. Όταν τα μόνα χρώματα που κυριαρχούν στον ουρανό, είναι το πορτοκαλί και το κόκκινο, δημιουργώντας έναν πανέμορφο συνδυασμό, που θυμίζει εικόνα, βγαλμένη από παραμύθι.

Αυτή είναι η ιδέα που είχα ως παιδί, δεδομένου ότι αυτό που αντικρίζω τώρα, είναι και το πρώτο. Κάπως απλή, θα έλεγε κανείς. Έχω όμως μεγαλώσει πια και πολλά έχουν αλλάξει... Εγώ έχω αλλάξει.

Πλέον, διακρίνω την πραγματική αξία αυτού του θαύματος. Κάθε μέρα, ο ήλιος μάς αποχαιρετά και συμβαίνει κάτι καταπληκτικό.

Η φύση ζωγραφίζει με τα πιο απίθανα χρώματα τη μεγαλοπρεπή έξοδο αυτού του ουράνιου σώματος. Ένας καμβάς, που με την ομορφιά της λάμψης του, δίνει ελπίδα σε εκατοντάδες ανθρώπους, όταν εκείνοι πιστεύουν πως δεν έμεινε πια καιρός να ζήσουν. Πορφυρές πινελιές βάφουν τον ορίζοντα, φωτίζουν σε διάσπαρτα σημεία τα νερά της θάλασσας. Ο ήλιος βουτά στο πέλαγος, για να δώσει την θέση του αργότερα στο φεγγάρι, το λούζει με το φως του όλον τον κόσμο και τονώνει το ηθικό των δυσαρεστημένων από την ζωή ανθρώπων, υπενθυμίζοντας τους ότι ακόμα και η νύχτα έχει πολλά καλά. Αρκεί να μπορούν να τα δεχτούν.

Για την ώρα, εγώ θα απολαύσω αυτό που αγναντεύω αργότερα. Και θα μάθω αργότερα να εκτιμώ τα οφέλη της νύχτας. Είναι πιο παρηγορητικό άλλωστε να θαυμάζω κάτι που μου δίνει χαρά, έτσι ώστε να λησμονώ για λίγο την θλίψη μου.

Πιέζω τα χείλη μου μεταξύ τους, σχηματίζοντας μία ευθεία γραμμή. Τα δάκρυα συσσωρεύονται στα μάτια μου, αλλά δεν τα αφήνω ακόμα να κυλήσουν... Όχι πριν κάνω αυτό που πρέπει.

Πιέζω με τον αντίχειρα μου το μαύρο κουμπί, πάνω στο παλιό κασετόφωνο που μου έδωσε ο Κρις, ώστε να ακούσω όλα αυτά που ειπώθηκαν από το στόμα του αγαπημένου μου. Πριν από έναν χρόνο, με την σκέψη ότι θα τα ακούσω, αν οι θεραπείες του δεν πετύχουν και τον χάσω. Αυτό το παλιό αντικείμενο, είχε μεγάλη αξία για εκείνον, καθώς του θύμιζε τα παιδικά του χρόνια... Και ήθελε με αυτόν τον τρόπο να μάθω τις τελευταίες λέξεις της αγάπης του για εμένα και την οικογένειά μας.

"Ζοζεφίνα μου... Αν αυτό το ακούς τώρα, τότε σημαίνει πως τα πράγματα σχετικά με την αρρώστια μου... Δεν εξελίχθηκαν όπως περίμεναν οι γιατροί και ελπίζαμε εμείς. Θέλαμε όλα να έχουν χαρούμενο τέλος, αλλά νομίζω πως η ροή της ζωής δεν είναι πάντα έτσι, σωστά; Ποτέ κανείς δεν καταλήγει να ζήσει ότι ονειρεύτηκε, βλέποντας καθημερινά τον κόσμο να καταρρέει. Και δεν μπορεί συνήθως να κάνει τίποτα για αυτό. Ξέρεις, το πιο στενάχωρο κομμάτι της ζωής, είναι όταν ο άνθρωπος που σου έδωσε τις καλύτερες αναμνήσεις, γίνεται μια ανάμνηση. Μια ανάμνηση, που είναι δύσκολο και επώδυνο να θυμάται, όμως παράλληλα, δεν επιτρέπει ηθελημένα στον εαυτό του να τον ξεχάσει. Γιατί μετά από καιρό, όταν η συνειδητοποίηση της απώλειας γίνεται πια κομμάτι της καθημερινότητας, παλεύει να κρατήσει την μνήμη του αγαπημένου του προσώπου ζωντανή. Ειδικά εάν αυτό το άτομο, σου χάρισε πολλά για να θυμάται... Δυστυχώς, η ζωή είναι πολύ δύσκολη. Πολλοί λένε ότι ο πόνος είναι πάντα πόνος και ότι σε κάνει δυνατότερο... Ανοησίες λέω εγώ. Ο πόνος δεν σε κάνει πιο δυνατό, δεν σε βοηθάει να χτίσεις χαρακτήρα. Απλά σε πληγώνει και σε τσακίζει. Όλοι μας τον έχουμε βιώσει. Ο καθένας μέσω της δικής του, προσωπικής και ψυχοφθόρας εμπειρίας. Παρόλα αυτά... Ο πόνος θα πάψει να βασανίζει την ψυχή σου. Ο καιρός θα περνάει και ότι είναι να κρατήσει, θα κρατήσει. Ο χρόνος λένε είναι ο καλύτερος γιατρός στα περισσότερα προβλήματα. Και όταν δεν μπορεί να απαλύνει το βάρος που αισθάνεσαι σε καρδιά σου, τότε πρέπει να βρεις την δύναμη και να σταθείς στα πόδια σου μόνος σου. Γιατί ο άνθρωπος αξίζει να ζει. Με αυτόν τον σκοπό, ήρθε στην γη. Υπάρχει πάντα το αύριο, και όταν έρχεται, όλα μπορούν να αλλάξουν. Ο καθένας πρέπει να προχωράει"