𝓈𝓉𝓎𝓁𝒾𝓃𝑔 𝓁𝑜𝓋𝑒 ✔️

Τι Κάνω Τώρα;

Chris's POV

Στέκομαι έξω από το Orphans Home, προσπαθώντας να βρω την δύναμη, ώστε να καταφέρω να μπω μέσα στο κτίριο. Τα χέρια μου τρέμουν, λόγω του άγχους που έχει καταλάβει το σώμα μου και μπορώ να νιώσω τις μικρές σταγόνες ιδρώτα που κυλάνε αργά στο μέτωπο μου και προσγειώνονται πάνω στις παλάμες μου. Η καρδιά μου χτυπάει πάρα πολύ δυνατά από την αγωνία.

Κάτι μέσα μου, μου φωνάζει πως αυτό που πάω να κάνω είναι μεγάλο λάθος. Αλλά είμαι αποφασισμένος. Πρέπει να μιλήσω με της Άλις, για να ξεκαθαρίσουμε τα πράγματα. Και μετά... Να της ζητήσω ένα μεγάλο συγνώμη για την συμπεριφορά μου τότε. Αν μου αντιμετώπιζα αυτήν την κατάσταση σήμερα, τα πράγματα θα ήταν τελείως διαφορετικά. Δεν θα πλήγωνα ποτέ μια γυναίκα έτσι. Αν μάθαινα τώρα που είναι έγκυος στο παιδί μου... Θα αναλάμβανα τις ευθύνες μου ως πατέρας.

Πόσα λάθη έκανα τότε... Δεν έχω την δικαιολογία της ηλικίας. Εικοσιεννιά χρονών ήμουν τότε. Ενήλικας άντρας πλέον. Έπρεπε να είχα φερθεί με ωριμότητα και λογική. Αλλά ποτέ δεν είναι αργά έτσι; Θα μιλήσω με την Άλις και μετά θα πω τα πάντα στην Νατάσα. Θα της πάρει λίγο χρόνο, αλλά πιστεύω πως θα με συγχωρήσει.

Όταν τελειώσω και με αυτό... Θα έρθω σε επαφή με την κόρη μου. Έξι χρόνια είναι πολλά, το γνωρίζω, αλλά μπορούμε να αναπτύξουμε την σχέση πατέρας-κόρη. Με πολύ προσπάθεια, κυρίως από την δική μου πλευρά. Σίγουρα θα έχει αναζητήσει όλα αυτά τα χρόνια την πατρική φιγούρα. Η Άλις προφανώς δεν μπορούσε να της πει την αλήθεια και της είμαι ευγνώμων για αυτό. Ελπίζω μόνο τώρα, να μπορέσω να γίνω ο πατέρας μου η κόρη μου αξίζει να έχει... Και η Άλις να με συγχωρήσει και αυτή. Είναι σημαντικό για εμένα να το κάνει.

Με το που ανοίγω του κτιρίου και μπαίνω μέσα, στα αυτιά μου φτάνουν οι φωνές μικρών παιδιών που γελάνε. Κάποια περνάνε από μπροστά μου, εκ των οποίων το ένα κρατάει μια μπάλα στα χέρια. Με χαιρετάνε και συνεχίζουν να τρέχουν κατά μήκος ενός διαδρόμου.

"Γειά σας. Καλωσορίσατε στο Orphans Home. Πως μπορώ νας σας βοηθήσω;" με ρωτάει μια πολύ γνώριμη, γυναικεία φωνή... Η δική της.

Μπορεί να την άκουσα ξανά πριν λίγες μέρες, αλλά αισθάνομαι πως τώρα είναι η πρώτη φορά, μετά από έξι χρόνια. Τίποτα δεν έχει αλλάξει σε αυτήν. Είναι ένας συνδυασμός λεπτού και μπάσου τόνου, είναι ταυτόχρονα ακούγεται τόσο απαλή. Επιπλέον, χρησιμοποιεί ακόμα εκείνη την πολωνέζικη προφορά της, αφού η γιαγιά της από την πλευρά της μητέρας της είχε καταγωγή από εκεί.