𝓈𝓉𝓎𝓁𝒾𝓃𝑔 𝓁𝑜𝓋𝑒 ✔️

Ώρα Για Αλλαγές

Alexander's POV

Βγαίνω από την πολυκατοικία μου, φορώντας τα καθιερωμένα γυαλιά ηλίου και κρατώντας την τσάντα με τα απαραίτητα που μου ζήτησε σε μήνυμα η Ζοζεφίνα, κατευθύνομαι προς το αμάξι μου. Μου έστειλε και την τοποθεσία, η οποία είναι αρκετά μακριά. Θα χρειαστεί χρόνος για να φτάσω, για αυτό σηκώθηκα και νωρίς. Είχα ξεχάσει πως είναι αυτό το συνήθειο... Αλλά δεν με πειράζει. Για την Ζόζι μου, θα έμενα ξάγρυπνος όλη την νύχτα, αν χρειαζόταν. Έχω περιέργεια να δω ποιά είναι η έκπληξη που μου είπε χθες... Θα μάθω σύντομα.

Μπορεί να έχει περάσει σχεδόν, μόνο μια μέρα από την στιγμή που τα ξαναβρήκαμε... Αλλά νιώθω πως αυτά τα τρία χρόνια χωρισμού, δεν μεσολάβησαν ούτε στο ελάχιστο. Είναι σαν να έχουμε επιστρέψει στην όμορφη σχέση που είχαμε πριν συμβούν όλα αυτά. Σε εκείνη, που ζούσαμε το κάθε λεπτό ξέγνοιαστα και ήμασταν ευτυχισμένη... Δεν είναι κακό αυτό, σωστά; Μας αξίζει αυτή η δεύτερη ευκαιρία και θα κάνω τα πάντα, για να πετύχει αυτή η σχέση. Δεν επιτρέπονται λάθη... Και αυτό σημαίνει ότι δεν πρέπει να υπάρχουν μυστικά ανάμεσα μας. Τα πάντα πρέπει να είναι γνωστά. Και να τεθούν γερά θεμέλια για αυτό. Υπάρχει ένα πράγμα, το οποίο δεν έχει ειπωθεί ακόμα ανάμεσα μας.

Έχω σκοπό, τώρα που θα την συναντήσω, να της πω για το λέμφωμα... Φαντάζομαι ποιά θα είναι η αρχική της αντίδραση. Δεν θα το αποδεχτεί εύκολα. Θα στεναχωρηθεί πολύ η γλυκιά μου. Αλλά μαζί θα το αντιμετωπίσουμε... Και θα τα καταφέρουμε. Εγώ πρέπει να τα καταφέρω... Για την οικογένεια που με έχει ανάγκη. Πρέπει να νικήσω αυτήν την αρρώστια... Κρατώντας πάντα χαμηλό καλάθι. Η ζωή με έμαθε να περιμένω τα πάντα. Να ελπίζω για το καλύτερο και να προετοιμάζομαι για το χειρότερο. Θα σταθώ στην Ζοζεφίνα μου, για να κάνει το ίδιο. Την αγαπώ πάρα πολύ... Ξέρω ότι θα της είναι δύσκολο. Αλλά αν το μάθει από κάποιον άλλον... Ούτε που θέλω να σκεφτώ τι θα συμβεί. Για δεύτερη φορά, η εμπιστοσύνη που πάμε να χτίσουμε, θα κλονιστεί. Και αυτό είναι που δεν-

"Κύριε Σέργουντ. Περιμένετε λίγο, σας παρακαλώ" φωνάζει κάποιος, διακόπτωντας με από τις σκέψεις μου.

Γυρνάω από την άλλη μεριά και βλέπω έναν άντρα, σίγουρα πιο νέο από εμένα κατά μια δεκαετία, να τρέχει προς το μέρος μου. Φτάνει λίγα μέτρα απέναντι μου και προτού ανοίξει το στόμα του για να μου μιλήσει, εμφανίζει ένα μαντήλι από την τσέπη του και σκουπίζει το ιδρώτα από το μελαψό δέρμα στο πρόσωπο του, διόρθωντας ύστερα και μερικές ατέλειες στην εμφάνιση του, οι οποίες δημιουργήθηκαν εξαιτίας του τρεξίματος. Περνάει τα δάχτυλα του από τα κατάμαυρα μαλλιά του, για με βεβαιωθεί ότι δεν πετάει ούτε μια τρίχα και παίρνοντας μια βαθιά ανάσα, υψώνει το κεφάλι του προς τα πάνω και τα καστανά μάτια του, με κοιτάζουν κατευθείαν μέσα στην ψυχή μου, με πλατύ χαμόγελο να συνοδεύει αυτό το... Υποτιθέμενα φιλικό πρόσωπο. Δεν ξέρω γιατί, αλλά μου δίνει αυτήν την αίσθηση. Και τα χαρακτηριστικά... Μου θυμίζεις πολύ έντονα κάποιον, αλλά αυτήν την στιγμή, δεν μου έρχεται καμία ιδέα που τον έχω ξαναδεί!