𝓈𝓉𝓎𝓁𝒾𝓃𝑔 𝓁𝑜𝓋𝑒 ✔️

Θα Επιμείνω

Alexander's POV

Εδώ και αρκετά λεπτά, στεκόμαστε ο ένας απέναντι από τον άλλον, χωρίς να βγάζουμε λέξη. Απλώς κοιταζόμαστε κατάματα... Έχοντας και οι δύο την ελπίδα πως ένα από εμάς, θα βρει το κουράγιο και την δύναμη να μιλήσει πρώτος. Αρνούμαστε να κάνουμε οποιαδήποτε κίνηση, κάτι που κάνει την αμηχανία ανάμεσα μας ακόμα χειρότερη. Σαν... Να ήμασταν δύο φίλοι που συναντήθηκαν τυχαία μετά από καιρό.

Δεν το πιστεύω... Μου φαίνεται εντελώς αλλόκοτο το γεγονός πως η γυναίκα της ζωής μου βρίσκεται λίγα μέτρα μακριά μου και αντί να βρεθώ κοντά της, κάθομαι σε ένα σημείο και αμφιβάλλω για κάθε σκέψη μου, φοβούμενος πως μπορεί να την πληγώσω... Και δεν θέλω να συμβεί ξανά αυτό. Θα με διαλύσει να την δω να καταρρέει για άλλη μια φορά... Και να ξέρω πως είμαι εγώ ο υπαίτιος για όλο αυτό.

Μοιάζει τόσο παράξενο. Ήρθα εδώ, γεμάτος αυτοπεποίθηση, σίγουρος για τον εαυτό μου, ότι θα πω τα κατάλληλα λόγια και θα είμαι ένα βήμα πιο μπροστά, για να είμαστε και πάλι σύντροφο. Να την κρατήσω και πάλι στην αγκαλιά μου και να κάνουμε έρωτα καθημερινά. Να... Να την παντρευτώ και αργότερα να φέρει στον κόσμο το παιδί μας.

Μέχρι και σήμερα, προσπαθώ να φροντίσω το κενό που μου άφησε η απώλεια της κόρης μου. Όταν έμαθα πως εκείνο το κάθαρμα την σκότωσε και πλήγωσε την Ζοζεφίνα μου, έγινα θηρίο. Ορκίστηκα πως αν τον έβλεπα μπροστά μου, θα τον σκότωνα για το κακό που έφερε στην οικογένεια μας. Για τον πόνο που μας προκάλεσε... Αφού άκουσα για την αυτοκτονία, ένιωσα χαρά. Ξέρω πως δεν θα έπρεπε, καθώς δεν εύχομαι τον θάνατο κανενός ανθρώπου. Νόμιζα πως δεν θα μισούσα ποτέ κανέναν περισσότερο από την μητέρα μου... Και τελικά μου ήρθε από εκεί που δεν το περίμενα.

"Αλεξάντερ... Σε παρακαλώ φύγε" ξεστομίζει αυτήν την φράση, αποφασισμένη να σπάσει την σιωπή που κυριαρχούσε στον χώρο.

"Αυτό είναι το μόνο που έχεις να μου πεις;"

"Δεν υπάρχει κάτι να συζητήσουμε, Αλεξάντερ. Ο καθένας τον δρόμο του, αυτό συμφωνήσαμε" μου απαντάει, προσπερνώντας με, αλλά την τελευταία στιγμή την πιάνω από τον καρπό και την τραβάω προς το μέρος, κολλώντας το σώμα της πάνω στο δικό μου.

Τα σοκολατί μάτια μου, αντικρίζουν εκείνη την ανοιχτή μπλε απόχρωση και μια ανατριχίλα διαρρέει όλο μου το σώμα, καθώς η ανάσα χτυπάει στο πρόσωπο μου. Μπορώ... Μπορώ να ακούσω τους χτύπους της καρδιάς της. Δεν μπορώ πλέον να συγκρατώ τον εαυτό μου από το να ενώσει τα χείλη του με τα δικά της, ενώ αυτά γεύονται την υφή της βανίλιας... Το αγαπημένο της άρωμα από πάντα. Το χρησιμοποιούσε συχνά για ενυδάτωση. Είναι υπέροχη αίσθηση.