𝓈𝓉𝓎𝓁𝒾𝓃𝑔 𝓁𝑜𝓋𝑒 ✔️

Κουράγιο

Alexander's POV

"Αδερφούλη, έχω εκπλαγεί με το νέο σου σπίτι. Είναι σίγουρα πιο μικρό από την έπαυλη, αλλά πιο θερμό και φιλικό. Αποπνέει μια ζεστασιά, την οποία υπερνικούσε η ψυχρότητα των ξύλινων τοίχων... Βέβαια, αυτό δεν σε εμπόδιζε από το να κάνεις την δουλειά με την Ζοζεφίνα σε κάθε σημείο. Ελπίζω να περάσατε καλά νωρίτερα στο γραφείο της" μου κλείνει το μάτι, καθώς επιστρέφω στο σαλόνι, κρατώντας στα χέρια μου έναν δίσκο με τους καφέδες και δύο κομμάτι από το κέικ που έφτιαξα πρόσφατα.

Αν μου έλεγε κανείς πριν μερικά χρόνια ότι θα καθόμουν να μαγειρέψω φαγητά και να ψήνω γλυκά, όχι μόνο δεν θα τον πίστευα, αλλά μπορεί να του έδινα ένα γερό χέρι ξύλο, διότι θα έχει σκάσει από τα γέλια. Ακόμα και εγώ, πολλές φορές μέσα μου αναρωτιέμαι πως κατέληξαν έτσι τα πράγματα. Ο εαυτός μου τότε, θα έλεγε τα χειρότερα. Θα τα θεωρούσε όλα αυτά κατάντια... Αλλά εγώ δεν το βλέπω έτσι. Γιατί μετά από τόσα χρόνια, αισθάνομαι χαρούμενος. Με κάθε έννοια της λέξης. Έχω την δουλειά που με γεμίζει, αλλά ζω και μια απλή ζωή, την οποία ποτέ δεν ήξερα πως αναζητούσαν. Με κάνει να νιώθω φυσιολογικός. Αυτή την καθημερινότητα. Το πρόγραμμα που έχω θέσει στον εαυτό μου.

Το να μπορώ να φροντίζω μόνος μου τον εαυτό μου, δημιουργεί μια υπέροχη αίσθηση. Ανακουφίζομαι που μπορώ να στηριχτώ στις δικές μου δυνάμεις. Πάντοτε μπορούσα, και αυτό φάνηκε μέσα από την εταιρεία που έχτισα, αλλά πλέον έχω ξεδιπλώσει όλες τις πτυχές του εαυτού μου. Είμαι απόλυτα ικανοποιημένος με αυτήν την μίξη... Και υπερήφανος για την εξέλιξη μου σαν άνθρωπος.

"Έννοια σου και περάσαμε υπέροχα. Νομίζω πως όποιος πέρναγε από τον όροφο και μας άκουγε, θα το διαπίστωνε εύκολα" την πειράζω και με χτυπάει φιλικά στον ώμο, παίρνοντας ένα κομμάτι από το γλυκό μου.

"Χμ... Ομολογώ πως είναι πολύ καλό. Μπράβο. Θα διορθώσουμε κάποιες ατέλειες την επόμενη φορά–"

"Δεν ζήτησα την γνώμη σου" την διακόπτω, δήθεν παρεξηγημένος και γελάει δυνατά, παρασέρνοντας και εμένα στο να το κάνω μετά από ελάχιστα δευτερόλεπτα.

"Πέρα από την πλάκα, πραγματικά πιστεύω πως είναι πολύ νόστιμο. Χαίρομαι που σε βλέπω πιο... Ανεξαρτητοποιημένο. Ακόμα και στα σαρανταοχτώ σου" συνεχίζει ακάθεκτη να με πειράζει και της πετάω την τσαλακωμένη χαρτοπετσέτα που χρησιμοποίησα.

Δεν μπορώ να πω όμως, μου έλειψαν αυτές οι στιγμές. Η αδερφή μου, εγώ και τα αστεία μας. Τα μικρά πειράγματα που ξέρουμε ότι δεν θα στεναχωρήσουν ο ένας τον άλλον. Ένας ακόμα λόγος για να νιώθω ευτυχισμένος, είναι ότι αρχίσαμε να αναπληρώνουμε τον χαμένο χρόνο. Και οι δυό μας, αλλά και με τον Κρις. Θα κανονίσουμε σύντομα να βγούμε εμείς οι τρεις, όπως παλιά. Για το οτιδήποτε. Γενικώς, κάναμε τα πάντα μαζί, χωρίς κάποια ιδιαίτερη προτίμηση. Σημασία είχε η καλή παρέα, γιατί εκτός από αδέρφια, είμαστε και φίλοι. Και χαίρομαι που αυτό δεν έχει χαθεί, παρά το γεγονός ότι τα προβλήματα ποικίλουν στην ζωή μας.