𝓈𝓉𝓎𝓁𝒾𝓃𝑔 𝓁𝑜𝓋𝑒 ✔️

Συνέπειες

Alexander's POV

Νιώθω σαν να πνίγομαι σε μια κουταλιά νερό. Ο κλοιός γύρω μου στένευε μέρα με την μέρα, από την στιγμή που έφυγε η Ζοζεφίνα. Προσπαθούσα να κρατηθώ από οπουδήποτε, γιατί ήθελα η μικρή Λούνα και όλα τα άτομα που ζουν σε αυτό το σπίτι, να έχουν και αυτοί ένα στήριγμα για να μην πέσουν. Και τώρα... Όλα κατέρρευσαν μέσα σε μια στιγμή, με την απαγωγή της Λούνας!

Είχε βγει στον κήπο, για να ακούσει μουσική και να χορέψει. Δεν ήθελε να μας ενοχλεί, για αυτό. Μπορούσα να ακούσω ελάχιστα τα τραγούδια που παίζοντας στο μικρό ράδιο που της είχα αγοράσει, μιας και είχαμε αποφασίσει να μην της πάρουμε κινητό πριν ξεκινήσει το Γυμνάσιο.

Για λίγα λεπτά πήρα το βλέμμα μου από το παράθυρο που την χάζευα και όταν επέστρεψα... Δεν υπήρχε πουθενά! Η μουσική είχε αλλάξει σε κάτι στενάχωρο, σαν να έφυγε και όλα να ακόμα περισσότερο μαύρα και απαίσια. Την έψαχνα για αρκετή ώρα, μέχρι που κατάλαβα τι συνέβαινε... Και αμέσως κάλεσα την αστυνομία!

Δεν φτάνει που απήγαγαν την γυναίκα της ζωής μου και την κόρη μου! Τώρα θέλουν να κάνουν κακό και στην άλλη μου κόρη! Η Λούνα μου... Αυτό το κοριτσάκι το έχω αγαπήσει σαν τρελός. Αν κάποιος δεν φταίει σε τίποτα απολύτως, είναι εκείνη. Όχι πως φταίνε όλοι οι υπόλοιποι... Αλλά η Λούνα ένα παιδί!

Είναι τόσο αθώα και καλή. Τώρα ανακαλύπτει τον κόσμο των μεγάλων... Είναι τόσο άδικο που θα γνωρίσει σε μια τόσο νεαρή ηλικία την κακή του πλευρά. Είναι ακόμα άβγαλτη... Δεν θα το αντέξει. Πρέπει να την φέρω πίσω... Και τις δύο. Ήθελα να 'ξερα, η αστυνομία τι κάνει; Η τελευταία φορά που μιλήσαμε μαζί τους, ήταν πριν μερικές ώρες, που δηλώσαμε και την εξαφάνιση της Λούνας μας. Δεν έχουν επικοινωνήσει ξανά μαζί μας από τότε... Θεέ μου, που στον διάολο μπορεί να βρίσκονται;!

"Σας παρακαλώ, ηρεμήστε και οι δύο. Ο πανικός δεν θα βοηθήσει σε τίποτα" μας λέει η Άλις, αφήνοντας πάνω στο τραπέζι δύο ποτήρια με παγωμένο νερό που πήγε να μας φέρει. Τι να μας κάνει τώρα και αυτό; Να το ρίξω στα μούτρα μπας και συνέλθω; Για να γίνει αυτό, πρέπει να επιστρέψουν τα κορίτσια μου...

"Άλις... Πως πιστεύεις πως θα είναι οι μικρές μου αδερφές; Ψυχολογικά εννοώ, αφού είναι και το αντικείμενο σου" την ρωτάει ο Κρις και την κοιτάζω με αγωνία.

"Αχ, τι με ρωτάς και εσύ τώρα... Θα νιώθουν χαρά, ευτυχία και ενθουσιασμό... Ρε Κρις, πας καλά; Πως λες να αισθάνεται μια έγκυος γυναίκα που την απήγαγε ο τρελός πατέρας της και ένα μικρό παιδί, που τυχαίνει να είναι αδερφή εκείνης της γυναίκας; Φόβο και αγωνία! Η μια για την άλλη και για την Σιέννα!" του απαντάει απότομα και νιώθω ηλίθιος που σκέφτηκα και εγώ να ρωτήσω κάτι τέτοιο. Είναι προφανές πως θα αισθάνονται...