𝓈𝓉𝓎𝓁𝒾𝓃𝑔 𝓁𝑜𝓋𝑒 ✔️

Δική Μου

Alexander's POV

Τα καλά νέα της μέρας, είναι ότι καταφέραμε να προχωρήσουμε με τα γυρίσματα. Τα κακά νέα; Δεν πήγαμε με βάση το πρόγραμμα, αφού ένας από τους ηθοποιούς αρρώστησε και έπρεπε να αφήσουμε τις σκηνές που βρισκόταν μέσα. Αλλά δεν υπάρχει λόγος να πανικοβάλλομαι. Δεν έχουμε ανακοινώσει ακόμα τις ημερομηνίες τις πρεμιέρας και έτσι, δεν υπάρχει και λόγος βιασύνης.

Έχω σπάσει το κεφάλι μου, να σκέφτομαι ποιός μπήκε στο γραφείο το πρωΐ και μας είδε. Βέβαια, δεν θα είναι η πρώτη φορά, αλλά... Εγώ προσωπικά, πρώτη φορά αισθάνομαι άσχημα για αυτό που αντίκρισε όποιος και αν ήταν. Αλλά γιατί; Θέλω να πω, συνήθως δεν με νοιάζει...

Ξαφνικά, μια σκέψη περνάει από το μυαλό μου, η οποία με κάνει να γουρλώσω τα μάτια μου και να ταρακουνηθώ. Και αυτός που μας είδε... Ήταν η Ζοζεφίνα;!

Ωχ Θεέ μου, αυτό είναι σκέτη καταστροφή! Θα αισθανθεί πως τα φιλιά και τα χάδια δεν σήμαιναν τίποτα και–

Για μισό, όντως δεν σημαίνουν κάτι. Τα κάνω καθημερινά, με την οποιαδήποτε. Δεν ήταν διαφορετικά με την Ζοζεφίνα.
Το φιλί ήταν απλό, τρυφερό, γεμάτο αγάπη και έτοιμο να προσφέρει τόσα πολλά, ώστε να γεμίσει το κενό κάποιου. Ένιωσα πως βρισκόμουν στον παράδεισο, ενώ ήμουν στην γη. Η καρδιά μου... Είχε μαλακώσει και η ελπίδα μέσα μου, είχε ανθίσει για μερικά δευτερόλεπτα. Και όταν χαμογελούσε, έκανε όλα τα προβλήματα μου, να φαίνονται τόσο μικρά και ότι απλά πρέπει να ζητήσω βοήθεια να εμπιστευτώ, ώστε να τα λύσω. Και το σώμα της–

Αλεξάντερ σύνελθε! Δεν σήμαιναν τίποτα!

"Τίποτα απολύτως... Τίποτα απολύτως..." λέω ξανά ξανά στον εαυτό μου, ώστε να το καταλάβει και να μην βασανίζεται.

"Ρε, πάλι μόνος σου μιλάς;" με ρωτάει ο Κρις, μπαίνοντας στο γραφείο και βγάζοντας με από τις σκέψεις μου.

"Κρις! Τι κάνεις εσύ εδώ;"

"Ήρθα να δω τι κάνει ο μεγάλος μου αδερφός και να δω πως πάνε τα γυρίσματα" απαντά στην ερώτηση μου. Με διακριτικό τρόπο, μπορώ να διακρίνω πως από την στιγμή που μπήκε εδώ μέσα, δεν έχει ρίξει ούτε μια ματιά στα ποτά του μίνι μπαρ και παραδέχομαι πως αυτό με ανακουφίζει αρκετά. Επιτέλους, προχωράει μπροστά. Και αυτό με χαροποιεί πολύ.

Συνεχίζουμε να συζητάμε, όταν μας διακόπτουν χτυπήματα, τα οποία προέρχονται από την πόρτα. Δίνω την άδεια για την είσοδο στο γραφείο μου και εμφανίζεται η Ζοζεφίνα... Εκθαμβωτική όπως πάντα!