𝓈𝓉𝓎𝓁𝒾𝓃𝑔 𝓁𝑜𝓋𝑒 ✔️

Τίποτα Δεν Μένει Κρυφό

Margarita's POV

Περιμένω την Άλις να επιστρέψει υπομονετικά στο γραφείο της. Μου είπε πως προέκυψε ένας καβγάς μεταξύ των παιδιών στην δυτική πτέρυγα του κτιρίου και αναγκάστηκε να πάει εκεί, αφήνοντας με εδώ. Δεν με πειράζει. Ίσα ίσα που καταλαβαίνω. Θαυμάζω την Αλις για τις επιτυχίες της σε αυτόν τον τομέα και είμαι πολύ χαρούμενη που έχω μια φίλη σαν και εκείνη, κι ας την περνάω δεκαεφτά χρόνια. Η ηλικία στην τελική, δεν καθορίζει τις σχέσεις ανάμεσα στους ανθρώπους. Μου έχει σταθεί όλον αυτόν τον καιρό και εγώ αντίστοιχα.

Πρέπει να είναι πολύ δύσκολο να φροντίζεις όλα αυτά τα παιδιά. Και σωματικά, μα κυρίως ψυχολογικά. Έχω μάθει, μέσω κάποιων συζητήσεων που κάναμε μαζί, ότι τα περισσότερα παιδιά που βρίσκονται εδώ, έχουν αποκτήσει πολλά τραύματα και χρειάζονται ιδιαίτερη προσοχή. Κάποια μάλιστα, οι γονείς τους τα εγκατέλειψαν εδώ, σχεδόν αμέσως μετά την γέννηση τους. Χωρίς να νοιάζονται για το τι θα απογίνουν. Όταν άκουσα και την ιστορία για το πως λειτουργούσε κάποτε το μέρος... Η καρδιά μου πήγε να σπάσει.

Δεν μπορώ να καταλάβω τους γονείς που αποφασίζουν να εγκαταλείψουν τα παιδιά τους στα ιδρύματα. Ποιός ο λόγος; Δεν είναι όλοι οι άνθρωποι φτιαγμένοι για να κάνουν οικογένεια και αυτό είναι απόλυτα αποδεχτό και κατανοητό. Δεν ζητούν όλοι τα ίδια πράγματα από την ζωή. Από την στιγμή λοιπόν που δεν επιθυμούν να τα κρατήσουν, γιατί τα φέρνουν στον κόσμο εξαρχής; Για να τα παρατήσουν αργότερα; Δεν ενδιαφέρονται για το τι θα αντιμετωπίσουν στο μέλλον αυτές οι αθώες ψυχούλες; Πετούν μακριά ένα Θείο δώρο...

Είναι τόσες πολλές οι σκέψεις που κάνω αυτήν την στιγμή, πάνω σε αυτό το θέμα. Τα παιδιά είναι χαρά Θεού. Δεν κατανοώ τους ανθρώπους που προσπερνάνε αυτήν την ευκαιρία με τόση αδιαφορία. Εγώ... Εγώ θα έδινα τα πάντα, ώστε να γίνω μητέρα. Να κρατήσω ένα μωρό στην αγκαλιά και αν είναι κορίτσι, να του δώσω το όνομα της αγαπημένης μου μητέρας...

Ακόμα προσπαθώ να ξεπεράσω τον θάνατο της. Τρία χρόνια είναι ελάχιστος καιρός. Οι εφιάλτες δεν έχουν σταματήσει να με στοιχειώνουν και οι αναμνήσεις επιμένουν να με κυνηγάνε μέχρι και την μέρα. Η μορφή της δεν με αφήνει ούτε λεπτό. Δεν θέλω να ξεχάσω την μητέρα μου, μα μακάρι να μην θυμόμουν την στιγμή που έλαβα εκείνο το τηλέφωνα και μου ανακοίνωσαν... Πως πέθανε εξαιτίας της ανακοπής. Ίσως η  χειρότερη περίοδος της ζωή μου. Και δεν μπορώ να μην σκέφτομαι τα πόσα πράγματα δεν κατάφερε να με δει να κάνω...