𝓈𝓉𝓎𝓁𝒾𝓃𝑔 𝓁𝑜𝓋𝑒 ✔️

Μωρό

Josephine's POV

3 μέρες μετά...

"Ο Χριστός και η Παναγία! Ούτε ελληνική τραγωδία να ήμασταν!" αναφωνεί γελώντας η Ορόρα και χτυπάει τα χέρια τέλεια συγχρονισμένα.

Ενώ δεν μπορεί να δει, το πρόσωπο της βρίσκεται συνεχώς προς το μέρος μου. Από τα μάτια της, ξεχειλίζει η ανιδιοτελή αγάπη που δείχνει μια μάνα προς το παιδί της. Θυμάμαι πως έτσι με κοιτούσε η μητέρα μου, όποτε έβρισκε την ευκαιρία. Ειδικά σε πολύ σημαντικές περιστάσεις, όπως τότε που είχα κερδίσει έναν πολύ σημαντικό διαγωνισμό στο σχολείο ή στην γιορτή αποφοίτησης από το λύκειο. Ήταν τόσο περήφανη για εμένα, οτιδήποτε και αν έκανα. Και εμένα αυτό με έκανε να αισθάνομαι ολοκληρωμένη.

Τα ίδια συναισθήματα νιώθω και τώρα, που έχω αυτήν την υπέροχη γυναίκα απέναντι μου. Δεν περίμενα ποτέ πως θα γνωρίσω μια γυναίκα και θα την αγαπούσα τόσο πολύ, που θα έφτανα στο σημείο να την αισθανθώ... Μητέρα μου. Σε όλες τις επισκέψεις που, έχω μάθει απίστευτα πράγματα και έχω ακούσει τις πιο παράξενες ιστορίες από τα χείλη της Ορόρας, από τότε που ήταν και η ίδια μικρό κοριτσάκι. Μου μίλησε και για τον έρωτα της με τον πατέρα του Αλεξάντερ, για τις κόντρες της με την Ήρα και τις αξέχαστες στιγμές που ζούσε μαζί με τα τρία παιδιά... Γιατί και τους τρεις, τους έβλεπε σαν δικά της. Άλλωστε, αυτή τους μεγάλωσε στην ουσία.

Νομίζω μπήκε στην ζωή μου... Για να αναπληρώσει το κενό που δημιουργήθηκε στην ψυχή μου, όταν πέθανε τόσο νωρίς η μανούλα μου. Όταν έφυγε μαζί με τον πατριό μου τόσο άδικα, αφήνοντας εμένα και την Λούνα να τα βγάλουμε πέρα. Μόνο που τώρα πια, δεν είμαστε μόνες μας, όπως πιστεύαμε.

"Ακριβώς όπως σου τα είπα Ορόρα. Ο Κρις είναι ο χαμένος μου αδερφός. Και  να σου πω κάτι; Δεν θα ήθελα να ήταν κάποιος άλλος. Μπήκε στην ζωή μου και κατέληξε να είναι ο καλύτερος μου φίλος. Είναι καλός και το συναίσθημα της εμπιστοσύνης είναι αμοιβαίο ανάμεσα μας. Και χαίρομαι που επιτέλους βρήκα το τελευταίο μέλος της οικογένειας μου. Τώρα πια, είμαστε όλοι μαζί" της λέω και κλείνει τα παγωμένα δάχτυλα μου στις γεμάτες ζεστασιά χούφτες, κάνοντας με να νιώσω ακόμα πιο όμορφα.

Αυτό το μητρικό χάδι... Δεν είχα συνειδητοποιήσει πόσο μου είχε λείψει. Και σίγουρα ποτέ δεν είχα φανταστεί ότι θα το έπαιρνα ξανά από κάποια άλλη γυναίκα.

"Η Λούνα; Πως το έχει πάρει; Χαίρεται όπως και εσύ;" με ρωτάει και ξεφυσάω.

"Μας άκουσε που μιλούσαμε με τον Κρις και το έμαθε με αυτόν τον τρόπο. Δεν ήθελα όμως έτσι. Έπρεπε εγώ να της το πω. Έδειξε να χαίρεται, αλλά δεν είμαι και πολύ σίγουρη ότι αυτό ισχύει. Αισθάνεται... Αισθάνεται ότι μπορεί να με χάσει. Στην αρχή με τον Αλεξάντερ συνέβαινε αυτό, αλλά όχι τόσο έντονα, γιατί ένιωσε και αυτήν άνετα μαζί του. Τώρα με την αποκάλυψη για τον Κρις... Δεν θέλει να σταματήσω να την προσέχω" της απαντώ και οι άκρες των χειλιών της ανασηκώνονται, σχηματίζοντας ένα υπέροχο χαμόγελο.