𝓈𝓉𝓎𝓁𝒾𝓃𝑔 𝓁𝑜𝓋𝑒 ✔️

Εκδίκηση;

Natasha's POV

2 μέρες μετά...

Δύο είναι οι λέξεις που μπορούν να περιγράψουν την κατάσταση μου αυτήν την στιγμή.

Φριχτός πονοκέφαλος. Αισθάνομαι σαν να χτυπάνε το κεφάλι μου ανελέητα για ώρες και ακόμα δεν έχουν σταματήσει. Όλο μου το σώμα μου καίει, σαν να βρισκόταν για ώρες κάτω από τον ήλιο. Τα μάτια μου πονάνε και με τσούζουν πάρα πολύ. Δεν ξέρω γιατί. Και το αποκορύφωμα; Το στομάχι μου με ενοχλεί, σε σημείο που θα κάνω εμετό.

Με μεγάλη δυσκολία, καταφέρνω να ανασηκώσω τις βλεφαρίδες μου και να πετάξω τα σκεπάσματα από πάνω μου, για να μην κοιμηθώ ξανά.

Πατώντας τις πατούσες μου στα κρύα πλακάκια του υπνοδωματίου μου και στηριζόμενη στο κομοδίνο, καταφέρνω να σταθώ στα πόδια μου. Αρχίζω να βηματίζω μέχρι το παράθυρο, για να το ανοίξω, μπας και μπει λίγο φως εδώ μέσα.

Ζαλίζομαι σε κάθε μου βήμα. Παραπατώ εδω και εκεί, αγνοώντας τα πεταμένα μου ρούχα. Πετυχένοντας να μην μπλεχτώ ανάμεσα τους, φτάνω μπροστά από το παράθυρο και ανεβάζω τα στόρια, αφήνοντας τις ακτίνες του ήλιου να με χτυπήσουν κατάματα. Κάτι που είναι μετά λάθος, με τέτοιον πόνο!

Κλείνω τα μάτια μου και στην προσπάθεια μου να συνέλθω, βγαίνω έξω από το δωμάτιο με προορισμό το μπάνιο. Σπρώχνω την πόρτα του και στηρίζομαι πάνω στο πλυντήριο, ώστε να φτάσω μπροστά από τον νιπτήρα. Ανοίγω την βρύση και με του που το νερό αρχίζει να τρέχει μέσα από αυτήν, παίρνω μπόλικο στις χούφτες μου και το ρίχνω στο πρόσωπο μου. Συνεχίζω να κάνω το ίδιο για αρκετή ώρα, μέχρι που τελικά επανέρχομαι στην πραγματικότητα.

Παίρνω μερικές βαθιές ανάσες και αντικρίζω τα μάτια μου μέσα από τον καθρέφτη, ο οποίος έχει πιάσει μούχλα πάνω στις γωνίες.

Έχω τα χάλια μου. Μαύροι κύκλου έχουν σχηματιστεί κάτω από τα μάτια μου, δηλώνοντας την σωματική και ψυχική κούραση. Η μάσκαρα έχει καταστραφεί εντελώς και λόγω του νερού, είναι ακόμα χειρότερο το αποτέλεσμα. Όλο το μακιγιάζ γενικά έχει καταστραφεί. Και επίσης, εκτός από την 'ζημιά' στο πρόσωπο μου, τα δάχτυλα μου έχουν σημάδια από χτυπήματα και μπορώ να διακρίνω πάνω τους ξεραμένο αίμα.

Παραξενεμένη, περνάω κάτω από το δοκάρι της πόρτας και διασχίζω τον διάδρομο, μέχρι το καθιστικό. Μάλλον δεν έπρεπε, γιατί το θέαμα που βλέπω αυτήν την στιγμή, είναι σοκαριστικό! Τα πάντα είναι άνω κάτω!